Leyla adlı kişinin ve Murat adlı kişinin aynı yetimhanede büyüp en yakın arkadaş olduktan sonra birbirlerinden hoşlanmaya başlayacaklar.

İki aşın aileler yüzünden kavuşamamaları

elvaryanın yanlış bir kapıyı çalmasıyla bora bozkurtla tanışması bir olur ve bundan sonra elvaryanın hayatı eskisi gibi olmayacaktır

Kitap bence güzel yorumlarınızı bekliyorum.

bir görev... bir ajan..... bir örgüt lideri... yıkılmış özgürlükler... Türkiye`nin yönetimi karanlığın eline geçtiğinden beri herkes açlıktan ve susuzluktan ölmeye başlamış,zenginler daha zengin fakirler daha fakir olmuş, ve insanlar artık yiyecek almak için değil kendini korumak için parasını harcar olmuştu. insanların özgürlüğü,adaleti,eşittliği ve merhametini yitirdiği karanlık yeniçağda türkiyenin başkentinde akıncılar adında bir örgüt ortaya çıkar ve halkı savunur. devlet ve zengin din adamları varlığını korumak amacıyla en güçlü 3 ajanını örgütün içine casus olarak yerleştirir. örgüt lideri savaş Bozkurt ile ajan anka kaderi örgütte çakışır. artık kartlar tekrardan dağıtılacaktır. Artık ikisi de biliyordu: Devletin emirleriyle, kalbin istekleri aynı masada barınmazdı. Ve bu oyunda en büyük ihanet, aşkın kendisiydi.

Mina bir gün arkadaşı ile sinema ya gider lavabo da cinayet görür ve o gün hayatı değişir...

Yeni bir okul. Yeni duvarlar. Yeni yüzler. Ve hepsinden nefret etme hakkım sıfırdan tanımlanmış gibi. Ayaklarımın altındaki taşlı yolda yürürken üzerimdeki siyah montun kapüşonunu iyice kafama çekiyorum. Saçlarım hafifçe önüme düşüyor, okyanus mavisi gözlerimi kısarak devasa demir kapıya bakıyorum. Üzerinde, kazınmış gibi duran o altın yazı gözümü alıyor: “RAVEN ROZET LİSESİ — Sadakat Güçle Ölçülür.” “Ne karanlık bir yer seçtik yine, Eflin,” diyorum dişlerimin arasından. Yanımda yürüyen Eflin ise zerre umursamadan çiğnediği sakızla, “İsim havalı bence,” diyor. Gözlerini kısıp binaya bakıyor, “Harry Potter gibi ama daha suçlusu.” Burnumdan gelen kısa bir kahkahayı bastıramıyorum. Ama bu kahkahanın arkasında bir iç sıkıntısı var. Bu okulun adı Raven Rozet Lisesi. İsminden bile belli: burada sıradan bir ders, sıradan bir teneffüs yok. Her öğrenci bir rozetle işaretli ve o rozetler kim olduğunu belirliyor. Sarı, mavi, kırmızı, yeşil, gri, siyah… Her biri bir grubu temsil ediyor. Ve her biri bir tehlike. Mesela sarılar — bağımlılar. Uyuşturucu geçmişi olan ya da hâlâ içinde olanlar. Maviler — suç ağlarıyla bağlantılı çocuklar. Mafya bağlantılı, tetikçilerin torunları falan. Kırmızılar — dövüşçüler. En sert kavgaların içinden çıkan, disiplin dosyası dolu tipler. Yeşiller — bilgisayar hackerları, teknik zekalar. Gri — bilgi toplayıcılar, manipülatif zekalar. Siyahlar — henüz gruplandırılamamışlar. Serbest ama tehlikeli. Ve biz? Biz siyah rozetliyiz. Yeni gelenler olarak hâlâ etiketlenmemişiz. Ama yakında o da olur. Koridorlara girdiğimizde, okulun içi sanki kurgusal bir evren gibi. Herkesin üzerinde o metalik rozetlerden var. Kiminin yakasında, kiminin çantasına iliştirilmiş. Bir grup geçiyor önümüzden; gürültülü, ceketleri mavi. Eflin hemen yanımda fısıldıyor: “Onlar mafya tayfa. Maviler. Hepsi paşa torunu gibi bakıyor.” “Ezik gibiler bence,” diyorum. Ama aslında onları gözlemliyorum. Ne zaman gülerler, ne zaman dururlar… Tetikte olmalıyım. Üçüncü katta, sınıfımıza ulaştığımızda içeriye girdiğimde tüm gözler bana dönüyor. Durup kalıyorum. Eflin ise umursamaz bir tavırla içeri süzülüyor. Sınıf altı kişilik. Üç kız, üç erkek. Ve işte onu görüyorum. Duvara yaslanmış, siyah tişörtü kollarını sımsıkı sarıyor, damarları net şekilde görünüyor. Esmer. Gözleri ela. Kollarını göğsünde birleştirmiş ve bana yukarıdan aşağıya bakıyor. Gülümsemiyor. Ters bir bakış fırlatıyor. İşte o: Araz Yıldırım. Okulun en sevilen çocuğuymuş. Aynı zamanda en çok nefret edilen. En çok korkulan. Ama bana göre… sadece bir ego şovu. “Bu da eksikti,” diyor Araz, hafifçe başını sallar gibi. Sesi boğuk ama net. Sanki gelişimden rahatsız olmuş gibi. Gülümsüyorum. “Senin kadar yer kaplamam merak etme,” diyorum. Gözlerimi ondan ayırmadan sırama ilerliyorum. Karşımda oturuyor. Zaten şansıma, elbette tam karşısına düşeceğim. Yanımızda oturan diğer öğrenciler de tanıdık gelmiyor ama belli ki bir süredir buradalar. Biri gözlük takıyor, yeşil rozetli. Diğeri kıvırcık saçlı, gri rozetli. Kızlardan biri dövmeli, kırmızı rozetli ve diğer kız… gülümseyen tek kişi. O da gri. “Ben Liva,” diyor o gülümseyen. Elini uzatıyor. “Hoş geldiniz. Sizi bekliyorduk.” Eflin hemen selam veriyor. Ama ben hâlâ Araz’ın o yargılayan bakışlarının altında oturuyorum. “Beklemeyin. Ben kimsenin hayatına dahil olmaya gelmedim,” diyorum. Sözüm Liva’ya ama gözüm Araz’da. Araz, dudaklarını sıkıyor. Hafifçe başını yana eğip fısıldar gibi söylüyor: “Bu kızın egosu bana rakip olacak galiba.” “Eğer egona rakip olmamı istemiyorsan, sustuğumda konuşma.” Bir sessizlik oluyor. Ama bir an sonra Liva, gözlerini kocaman açarak “WOAH!” diye bir ses çıkarıyor. “Arkadaşlar, bu sınıf patlayacak. Bayılıyorum yeni gelenlere.” Dersin başlamasıyla birlikte, sınıfa giren danışman öğretmenimiz — Bay Semih — hemen konuya giriyor. Önümüzdeki hafta yapılacak “İlk Görev” hakkında. “İlk Görev” her yıl yeni gelen siyahların rozetlenmesi için yapılan sınav. Ama bu yıl farklı bir şey olacakmış. Bay Semih çok ciddi bir ses tonuyla söylüyor: “Bu yılki görev… eski öğrencilerden birinin ölümüyle ilgili olacak.” Herkes susuyor. Araz bile. “Ceset, kamp alanında bulundu,” diyor. “Ve okul, bu ölümün gerçek sebebini bulacak kadar güçlü olanları ayıklamak istiyor.” Gözlerimi kısıyorum. Kalbim biraz daha hızlı atmaya başlıyor. Yeni okul, yeni insanlar… ve şimdi bir ceset. İşte şimdi işler ciddileşiyor. "Üfleyerek geçirebileceğini sandığın için yüreğime yara açmakta hiç sakınca görmedin ama ben sırf o yaralar sızlamasın diye, geceleri göğsümün üzerine yatamadım."

•kim bilebirdiki en garip yerdede aşkla karşılaşagımızı•

İnsan bazen sadece soluklanmak, biraz olsun dinlenmek isterdi. Ama bu istek herkes için imkânsız olabiliyordu. Tıpkı Nil için olduğu gibi... Nil, hayatını minik kızıyla birlikte sürdüren, güçlü ama aynı zamanda derin yaralar taşımak zorunda kalmış bir bekar anneydi. Yılların omzuna yüklediği acıyı, biricik kızının varlığıyla hafifletmeye çalışıyordu. Onun gülüşü, Nil`in en karanlık günlerine bile ışık katıyordu. Ama hayatın sürprizleri hiç bitmiyordu. Nil, çalıştığı iş yerinin batmak üzere olduğunu öğrenince, geleceğe dair bütün planları altüst oldu. Üstelik sadece bu değildi... Şirketin yıllardır yurtdışında yaşayan patronunun geri döneceği haberi, Nil`in dünyasını tamamen sarsacaktı. Çünkü bu dönüş, sadece işini değil, kalbini de etkileyecek bir karşılaşmayı beraberinde getiriyordu. Yıllar önce hafızasından silmek için çabaladığı, adını bile anmak istemediği o kişi yeniden karşısına çıkacaktı. Nil`in hayatı, bir kez daha geçmişin gölgesinde sınanacaktı...

İlk kitabım o yüzden kızmayın

Volkan ve Zeynep’in aşkı, Sarpça kasabasının sessiz sokaklarında filizlenen tutkulu ve karmaşık bir ilişkidir. Birbirlerini derinden severlerken, geçmişin hataları, yanlış anlaşılmalar ve kasabanın dedikoduları onları ayrılığa sürükler. Volkan’ın hayatını tehdit eden bir kaza, Zeynep’in suçluluk ve çaresizlik içinde kalmasına yol açar. Volkan’ın ölüm haberi kasabayı sarsarken, Zeynep hem sevgisini hem de kaybın acısını derinden yaşar. Hikaye, aşkın, fedakarlığın ve kalp kırıklığının dramatik bir portresini sunar; sevginin bazen yeterli olmadığını ve bazı kayıpların geri döndürülemez olduğunu gösterir.

Meryem henüz on yaşındaydı ve hayatının en travmatik olayı gerçekleştiğinde ablasının düğününe bir demet lale götürüyordu. İlk suçunu işlediğinde onyedi yaşındaydı. Onsekiz yaşında ismi manşetlerin en ön sayfasında çıkınca ülkeyi kaçak yollarla terketmek zorunda kaldı. İsmi ülkenin arananlar listesinde kırmızı sıradaydı. Amerika Birleşik Devletlerinde yaşayan Meryem uluslar arası gizli bir örgütün eline düşmesiyle hayatı tepetaklak olacaktı. O çok istediği ölümle destansı bir karşılaşma yaşayacaktı.

Ajan olan Arel üyesi olduğu grubun verdiği görev ile bir başka gruba ajan olarak gider tabii ki onların bundan haberi yoktur zamanla ajan olara gittiği grubu sevmeye başlar ki bu zaman diliminde aşk da onun yakasından sıkı sıkıya tutuyordur bu ise işlerini daha da zorlaştırıyordur

sadece kaçırılmadan doğan aşk

Kendisini hiç istemediği bir yerde arkadaşı sayesinde gitmesi ile her şey başlamıştı oysaki bilmiyordu ki babasının düşmanı olan bir adamla karşılaşacağını...

"Her düştüğümde tutacak mısın beni?" "Her düştüğünde tutacağım seni" "Ya bir gün tutamazsan?" "Ben seni her zaman tutarım" (...)

Bir suç çetesinin batışı ve atlasın nasıl kaçacağını konu alan bir hikaye

Lirya ve berk hakim ve suçlu

O,hayata döndürmeye çalışırken O,hayattan alıyordu...

Nerden bilebilirdim ki Urfa’ya gidip berdel yüzünden evleneceğimi….

Nerden bilebilirdim ki Urfa’ya düğüne gidip berdel yüzünden evleneceğimi

"Sen benim zayıf noktam değilsin Peride. Sana her baktığımda kalp ritimlerim hızlanıyor. Gözlerimde anlam veremediğim parıltılar oluşuyor. Sen gülünce yaşama tutunasım geliyor. Sen benim en güçlü yanımsın, Peride."

Ben imkansız bir sevdaya tutuldum ama kim senin içim de kor gibi yanan bu sevdadan haberi yok ... Başım yerde sordum sevdiğim adama var mı gönlünde biri ? Benim ona olan duygularımdan habersiz beni bin parçaya bölen o sözleri sarf etti . Var Hümeyra sevdiğim hatta deliler gibi aşık olduğum biri var .

Güzel sanatlar lisesi`nde okuyan iki fanatik gencin tanışması ve ailevi problemler yüzünden yaşadıkları sorunları konu edinen bu hikayeye hepiniz davetlisinizz!

Değiştirdiği okulda tamamen onu yeni bir hayat bekliyordu. Hiç tatmadığı aşkı taderken arkadaşlık kavramınıda orada öğreniyor. Aile kan bağıyla olunmayacağını bu yolda öğrendik.