Tanrılar yoktu… Ama tanrıcılık oynayanlar vardı.” Bir zamanlar ölümün eşiğine bırakılmış bir kız çocuğuydu Lavinia. Ailesi, uğruna ellerini kana bulayan çocuğu bir gün bir yük gibi terk etti. Ama kader, acımasız olduğu kadar döngüseldi. Yıllar sonra, o terk eden aile yeniden onun kapısına geldi—bu kez sığınmak için. Lavinia artık yeraltı dünyasının en önde gelen isimlerinden biriydi. Kurduğu imparatorluk, kan ve zekâyla örülmüştü. Yalnız büyüdü, tek başına savaştı ve kendine ait olmayan bir soyadını küllerinden bir marka gibi doğurdu. Ama asıl savaş, ailesi yanında belirdiğinde başladı. Geçmişin sırları, gece gibi ağır ağır çöktü hayatının üstüne. Gerçek babasını öğrendi… Yıllarca onunla aynı masalarda oturmuş, aynı savaşın içinde çarpışmışlardı. Yüz yüze gelmişlerdi. Ama birbirlerinin kim olduğunu bilmeden. Ve şimdi Lavinia, sadece ihanetin değil, kaderin de tokadını yemişti. Bir yanda yıllar önce onu ölüme terk eden ailesiyle, şimdi o sır perdesi yırtılmıştı, ve ardında başka bir oyun başlamıştı. Öte yanda kanla kurulmuş bir tahtın üstünde her an devrilmeye hazır dengeler… Bu savaş ne sadece toprak, ne de saltanat meselesiydi. Bu, Lavinia’nın geçmişiyle yüzleşip kendi kaderinin iplerini yeniden örme savaşıydı.