Ölüm uşaklarını peşime salmıştı. Soluğum korkunun soluğuna karışmıştı. Koşuyordum. Sivri dalların berelediği bacaklarım hiç durmadan hareket ediyordu. Göğsüm inip kalkıyor, kalp atışlarım boğazımda hissediliyordu. Karanlığın bağrında yalpalayan adımlarım kör bir noktaya takıldığında, bedenim tek seferde yere serildi. Dizlerime saplanan dikenler dilime canhıraş bir çığlık yuvarladı. Daha fenası yaklaşan adım seslerinin içime boca ettiği keskin ürpertiydi. "Yardım edin! Biri bana yardım etsin." Avuçlarımı kurumuş yapraklara bastırdığımda, yükselen çıtırtıları kulaklarımı tırmaladı. Kalkmak istedim, karnımda yine aynı kıpırtıyı hissettim. İçimde nereden geldiği, nasıl benimle olduğunu bilmediğim bir şey vardı. Tıpkı benim gibi çaresizce kıpırdanıyordu. Titreyen parmaklarımla karnıma dokundum. Islak yüzümü köhne ormanın derinliklerine çevirip daha güçlü bağırdım. "Yardım edin! Biri bize yardım etsin!" Yeniden koşmaya başladım. Dizlerimden akan kanların çıplak ayaklarıma süzüldüğünü hissedebiliyordum. Güçlükle ayakta tuttuğum bedenim bu kez bir ağaca çarptı. Kendimi sırt üstü yerde bulduğum an gözlerim korkuyla açıldı. Çaptığım şey ağaç değil bir yabancının sert gövdesiydi. Ancak o, bir çınar ağacı kadar uzun ve yapılıydı. Karanlık tüm ayrıntılarını ustaca gizlerken, üzerimde tepkisizce gezdirdiği bakışlarını ve silüetini ele veriyordu. Dirseklerimin üzerinde kalkmaya çalıştım. Buraya kadardı, gücüm tükenmişti. "S-sen..." Bir adım attı. Büyük ve yara izlerinin barındığı parmakları önüme uzandı. "Yardım istiyordun, değil mi?" Sesinin bir rengi olsaydı, bu kesinlikle siyah olurdu. Sesi, şavkı kırık bir siyahtan ibaretti. Şeytanın adaletsiz oyununda bana sunulan başka bir seçenek yoktu. Çaresizdim. Titreyen elimi soğuk avuçlarına bırakırken, üzerime eğilen çehresi bir an için karanlıktan sıyrıldı. Gözlerini gördüm. Kısık bakan safir gözlerini müthiş bir tehlike ele geçirmişti. O, kaçtığım gözlerden çok daha acımasız bakıyordu. O, peşimdeki yangın değil, ateşin ta kendisiydi.

Gerilim/Mizah konulu bir kitaptır! Vahşi Batı Lisesi tam bir anarşi yuvası! Burası, toplumun dışladığı ya da disiplin cezası alıp başka hiçbir okula kabul edilmeyen öğrencilerin toplandığı bir yer. Okulda hiçbir otorite yok, herkes kendi kurallarını koyuyor. Kaosun ortasında, yeni gelen masum bir öğrenci buraya düşerse hayatta kalmak için ya bir çeteye katılmalı ya da kendi yolunu bulmalı. "Cehennemin ortasında Cennetin çocukları!"

Henüz küçük yaşta anne ve babasını kaybeden Okyanus annesinin lise arladaşı tarafından büyütülür. Ayşen hanım, yeni kaybettiği kızının yerine koyduğu Okyanus Deva`yı herkesten koruyacağına dair söz verir ama hesaba katamadığı bir şey vardır. Oğlu Berk. ... "Sen seni sevebileceğime ne çok inandırmışsın kendini. " Dedi sesinden akan yoğun alay ile. Karşısında kalbine sevdasını kazımış genç kız donuk bir şekilde bakıyordu gözlerine. Acıyla gülümsedi. Oysa hiç Berk`in onu seveceğine inanmamıştı. İmkansız olan şeyler üzerinde düşünmezdi. "Ben zaten senin beni sevme ihtimalini hiç düşünmeden sevdim seni. " ... Avukat Okyanus Deva Baranaydın ile Başkomiser Berk Ataman`nın hikayesi.

"Bana ocüymüş gibi bakmayı kes. İnsanım." Ciğerlerime hapsettiğim nefesi saldım. Dakikalardır o ağacın ardından beni izlediğini anlatmayacağımı düşünüyorsa eğer yanılıyordu. Çünkü kendini fazlasıyla belli etmişti. Derin bir nefes aldıktan sonra dolunaya baktım. Bu gece beni aydınlatmak ona düşmüştü. "Ayrıca göbeğin sana pek yardımcı olmuyor. O ağaç senden birkaç beden daha küçük." Beklediğim gibi birkaç homurtu duyduğumda ağacın arkasına saklanan genç çocuk kendini açık etti. Titreyen bedenini gördüğümde sıkkın bir nefes bıraktım. "Şu gözlerini çek üzerimden velet."dişlerimi sıkarak söylediklerim onu daha da korkutmuş gibi titremesi arttığında kendimden bir kez daha iğrendim. Üzerimde üniformam ile birçok çocuğun hayalini süslerken başka bir çocuğu benliğimle korkutuyordum. "Korkacak bir şey yok. Bir tanıdık." Kaşlarımla arkamdaki mezarı işaret ettiğimde çocuk kalkan kaşları ile bana sanki bir hayaletmişim gibi bakmaya devam etti. "Ne var ulan?! Babamızın mezarına ziyarete geldik işte! Niye mezardaki benmişimde dirilmişim gibi bakıyorsun?" Sağ elinin işaret parmağı titrek bir şekilde havalanıp arkamdaki açık mezarı işaret ettiğinde "Babanın mezarını mı kazdın yani?"diye sordu. Sanki çok normal bir şeymiş gibi sakince omuzlarımı silktim. "Senin mezarını mı kazmalıydım?" "Hayır tabiki de!"diye cırladığında diğer eliyle hızlıca ağzına kapattı. "Abla Allah`ını kitabını seversen senin akşam akşam başka işin yok muydu ya?!" "Niye lan? Bu akşam müsait değil miydi?"

Gizem... Bilinmezlik... Acı... Sıkıntı... Keder... Ve hepsinin içinde yeşermeye çalışan iki kalp. Bu iki kalpte birbirini yaşatmak için çabalıyor. Ama araya yalan ve ihanet girince kalplerden ikiside hayatına son veriyor. Almira Atabey... Psikolojik sıkıntılar, arayışlar, kaybedişler... Kuntay Miroğlu... Fedakarlık, yalan, koruma ve en önemlisi de bir kalbin koruyucusu... İki kalbi bir araya getiren TUTULMA... Ve ikisininde hayatını değiştirecek olan bir TUTULMA... Bir TUTULMA yaşanacak ama bu TUTULMA yaşanmadan önce çok fazla bedel ödemeleri gerekecek... Ödenecek bedeller onların kaderini nasıl değiştirecek?