3. Bölüm

2. Bölüm

Eda A.

mektupb_1rsanattir

Kitabı Takip Et

2.24k 161 11

Bölüm şarkısı:

*Bilir O Beni-Pinhani

Bugün aramadım ama bilir o beni...

Zaman durmuş gibiydi beynimin sınırlarını zorlayan bazı gerçekler kalbimin sıkışmasına sebep oluyordu. Hıçkırmaya başladım. Deli gibi hıçkırırken nefes alamıyordum.

"Zerya, kızım!" Diyerek yanıma gelen annemi bile kokusundan tanıdım.

Gözlerimde biriken yaşlarla göremeyecek duruma getirsede çevremde bir kargaşa vardı. Artık tüm duygularını kaybetmiş gibiydim. Göğüsüm hızlı hızlı inip kalkıyor nefes alamıyordum. Kulağımdaki uğultu ve kararan gözlerimle kafamı sert zrmine vurduğumu hissettim. Gerisi zaten boşluktu.

🥀🥀🥀

Karanlık, hissedebildiğim tek şey karanlık. Ve kulağımı tırmalayan bir uğultu. Yüzümün buruştuğunu hissettim. Sanırım bunu yaptığımın farkında değilim.

Ansızın kafamda hissettiğim ağrıyla inledim. Tam o sırada uğultular arttı. Kulaklarımı koparmak istiyordum bu uğultu yüzünden. Kulağımı öylesine tırmanıyordu ki gozletim doldu.

"Kızım!" Diyen annemin sesini duyunca gözlerimi açmaya zorladım. Annemi görmek istiyordum.

İlk gördüğüm şey kocaman gölgeler ve bembeyaz bir ışık oldu. Her yer buğuluydu. Neredeydim?

Hafiften buğulanma kaybolurken annemin ve babamın yüzün netleşti. Annemin ağlamaktan kızarmış yorgun bakan gözleri içimi acıttı. Ne olmuştu ki böylesine ağlamıştı?

Bakışlarım babamda dururken onun da annemden pek farkı yok gibiydi Ancak o ağlamıyordu. Göz altları mosmordu. Sanki tüm gece yatmamıştı.

İkisinin de bana bakarken gözleri parlıyordu. "Yavrucum!" Deyip bana sarılan anneme başta tepki veremedim. Ardından bende ona sarıldığımda aklıma dolan anlarla gözlerim irice açıldı. Öyle ki yuvasından fırladığını hissediyordum.

Kollarım annemde ayrılınca annem de şaşırıp kollarını çekti. İkiside bana mahçupca bakarken ağzından çıkan tek şey, "Neden?" Demek oldu.

Babamın gözleri dolarken ağlayacak gibiydi. Gözlerini kapattı ve derin bir nefes aldı. Gözlerini geri açarken yavaşça bana dönüp anlatmaya başladı. "Nurşen halan, evimizin hanım hanımcık, gözde kızı. 20 yıl önce İroz aşiretine kaçtı. Kimsenin asla tahmin edemeyeceği şey onun kaçmış olmasıydı. Nojin halan bile daha kaçmaya meyilliydi. Bizi daha da şaşırtan kime kaçtığıydı. İroz aşiretin ağası Cihan Ağa." Dedi babam.

Halam ve Cihan âğanın evli olduğunu biliyordum. Hatta şu an bir tane oğulları vardı. Benden birkaç yaş küçüktü.

"O gün onların konaklarına gittiğimizde bir bebek vardı. Öylesine ağlıyordu ki bütün konak şaşıp kalmıştı ve onu fark etmemek neredeyse imkansızdı." Dedi babam. "Onu babam artık benim kızım diyerek aldı. Bebek kucağımıza verildiği zaman henüz 1 yaşlarındaydı." Gözlerinde olduğunu görebiliyordum. "O bebek sendin kızım."

Ağzımdan çıkan hıçkırıyorum farkında bile değildim. Gözlerimde yaşlar birikirken hıçkırmaktan gözümdeki yaşlar kendiliğinden akıyordu. Benim müsademi beklemeksizin akan yaşlar, babamın bana sarılması ile babamın gömleğini yakmaya başladı.

"Annenle seni en güzel şekilde büyüttük. Benden yana sıkıntı olduğu için çocuğumuz olmuyordu ve çocuk kokusuna hasrettik. Sen bizim koynumuzu ısıttın kızım. Burnumuzuda tüten evlat hasretini giderdin. Belki kanımdan değilsin ama canımdansın be kızım." Dedi babam ve başımın üzerine öptü.

Babamla yaptığımız konuşmanın üzerinden tam 3 gün geçmişti. Bu üç gün içerisinde bir gün boyunca hastanede kaldığımı öğrendim. Zaten kısa süre sonra da taburcu olmuştum. Annemler üzerime titrerken herkesin kafası karışıktı. Ne yapacaklarını bilemiyor gibilerdi.

Ben saat senden çıktığım iki gün boyunca sadece odamdaydım ve kimseyle konuşmuyordum. Uzun bir süre kimseyle konuşmak da istemiyorum.

Gözlerim fazla sulu olmuştu Bu iki günde. Nefesimi bile ağzımdan alır olmuştu, ağlamaktan nefes bile alamıyorum. Ve kötü olansa sarılacak bir kişi bile yok bana.

Annem ve babam kolları açık beni bekliyorlar ancak bu gerçeği ne kadar çabuk kabul edeceğimi bilemiyorum.

Şöyle bir düşününce 21 yıllık hayatımda annem annem değil, babam babam değilmiş. Hepsi iğrenç bir kural yüzünden. Töre...

Geçirdiğim 3 günün gecesi doğru düzgün uyuyamamıştım ancak sabaha karşı ezandan sonra rahatlıkla uyumuştum. Ta ki gözlerimi bir adamın bağrışmalarına açana dek.

3 gün önce de aynı şey olmuştu, bu adam gelmiş ve beni çok deriden etkileyecek şeyler söylemişti. Tüm hayatım yalan mıydı? Düşünmek bile tuhaf geliyordu şimdi benim annem annem değil miydi?

Yatağımdan kalkmak istemedim. Olduğum yere çivilenmek İsmet amcamın söylediği hiçbir şey duymak istemedim. Gözlerim şimdiden doluyordu. Ancak içimdeki merak duygusu babamın sesini duyana kadar rahat durmuştu. Babamın bağarışını duyduğum an yataktan kalktım ve kapıya koştum.

Konağın uzun merdivenlerinden inerken seslerin dağdan netleşmesiyle kulak kabartmıştım.

"Ulan siz kimsiniz benim kızımı evlendiriyorsunuz!" Diyen babamın sesi tüm konağı çalkalayacak derecede yüksekti.

"Nereden senin kızın oluyor? Elin piçi işte!" Gel İsmet amcamın sesini babamın yumruğu susturmuştu.

Dedem bastonunu bir anda yere vurmaya başlayınca herkes ona baktı. "Yeter ulan kardeş misiniz, düşman mı belli değil!" Dedi dedem. "Ben kendi torunuma soracağım, eğer o da razı gelirse berdel olacak! Ancak Zerya'nın tek bir hayır sözü bu işi tamamen bitirir, İsmet!"

İsmet amcam yerinde kudururken onun nefretle bakıyordum. O benim amcam olamayacak kadar pislikti!

Merdivenler son bulup onlara doğru yürüyünce tüm bakışlar bana döndü. Herkes her şeyi duyduğumun farkındaydı. Şimdi ise akıllarda tek bir soru vardı, bu beldeli kabul edecek miyim?

"Berdeli kabul etmiyorum!" Diye bağırdım.

Herkes olumlu bakışlar atarken İsmet amca bunun yüzüne değişen o ifadeyi görmüştüm.

"O zaman berdel bozulmuştur! Nurşen bu konağa geri gelecek!" Dedi İsmet amca.

"Ulan sen ne dersin? Nurşen'in bir tane oğlu var, oğlu! Bu saatten sonra Nurşen ' alıp da ne edeceğiz!" Dedi dedem.

"Madem berdel kabul edilmiyor, bizim kızımız niye orada?" Diyen İsmet amcam oldukça acımasızdı.

Kimseden çık çıkmazken hiçbir şey umrunda değildi! Bu benden asla olmayacaktı ve bana hiç kimse bunu kabul ettiremezdi!

"Ulan arayın Ferzan'ı gelsin iroz aşiretine gidiyoruz!"

Amcamın gür sesi bütün konakta yankılanırken hiçbir şey umtumda değildi. İster halam gelsin, ister gelmesin. Geçmişte yaptıkları bir hatayı üstlenmeyeceğim.