GİRİŞ

Bir sağa bir sola giderken ne yapacağını bilemiyordu. Hanımları bir köşede oturmuş ağıtlar yakarken o ise aptal oğlunun yaptığı hatayı düşünüyordu.

Amed ağa Mardin'de aşiretlerden birinin ağası. Şu an ise Mardin'in en büyük aşiretlerinden biriyle başı derde girmek üzere.

2 oğlu birde kızı vardı. İki oğlundan birini kendine varis olarak görüyor, diğerini ise bir serseri olarak görüyordu. Oğullarından biri kız kaçırmıştı. Cihan, hani varisi olarak gördüğü oğlu. Bunu ilk duyduğunda inanmamıştı ancak oğlu eve bir kızı getirip bu benim karımdır, deyince inanmıştı. Şimdi kız içeride oğluysa yanındaydı.

"Veey! Allah'tan ben ne yaptım da başıma bu geldi?" Dedi büyük gelin Rana.

"Sen hangi akılla kızı kaçırdın Cihan!" Diye bağırdı Amed ağa.

"Baba o benim karım. Abileri izin vermeyince bende kaçırdım." Dedi Cihan. O da kendine göre haklıydı. Sevdiği kadını göremiyordu ve abileri kızı dövüyordu. Bu topraklar böyleydi eğer bir kız sevgili yavuklu yaparsa bu bir alın lekesi, namus meselesiydi ve kız ölürdü. Sevdiğinin öleceğini duyan Cihansa soluğu evinin penceresinin altında almıştı.

"Bunun bir yolu yordamı vardır, kaçırmak ne demek!" Diye tekrar bağırdı.

"Öldüreceklerdi!" Dedi bu kez Cihan.

"Yav bize ne?" Dedi Amed ağa.

"Bize ne mi? Ben onu seviyorum baba! Onun ölmesine izin veremem!" Dedi Cihan.

"Peki şimdi ne olacak? Berdel isteyecekler! Kimi vereceğiz Baran'ı mı?" Dedi bağırarak Amed ağa.

"Para?" Dedi Cihan ancak o da biliyordu cevabı.

"Tereciye tere mi satacaksın eşek herif!" Dedi babası.

Maalesef parayla durmazlardı. Bahsettikleri aşiret yeterince zengindi ve onlardan giden bir kıza karşılık bir kız isteyeceklerdi.

"Cihan kız yok elde ne edeceğiz?" Dedi bu kez Baran.

Kavganın sırası değil de ortada büyük bir mesele vardı. Abisi Cihan bir kadını kaçırmış karımdır diyerek evde terör estiriyordu ancak unuttuğu şeyse Bu kadının nelere mal olabileceği idi.

"Sanki kız olsa vereceksiniz! Sevdiğimin ölmesindense ölürüm daha iyi!" Dedi cihan hırsla. Aptal bir hırstı. O da biliyor ancak kabullenmek istemiyordu. Sevdiğinin bu dünyada kavuşamayacaksa öbür dünyada kavuşurdu.

"Ey benim eşek oğlum, madem bilirsin ki vermeyeceğiz, ne diye kaçırırsın?" Dedi sitemle Amed Ağa.

"Sevdalandım diyorum baba, anlamaz mısınız?" Dedi Cihan sitemle.

"Ulan eşek sıpası, ben sana aşık olma mı dedim! Aşık olur, adam gibi sever, gidip kaçırmaz! Sen bana deseydin şimdiye bohça hazır ediyorlardı! Sen ne ettin sevdiğim sevdiğim Al ulan sana sevdiğin!" Dedi Amed Ağa sinirle ve tokadı yapıştırdı büyük oğluna.

Tokatın şak sesinden tüm konakta sesler kesilirken tek ses Zerya bebeğin sesiydi. Ağlıyordu korkudan.

Oğlu böyle fevri hareketler yapacak bir adam değildi. Bu el kızı onu doldurmuştu kesin! Ölmeyeyim diye yaranmıştı.

"Ağam gelesin! ALAKAN'lar gelmiştir!" İçeri giren Azad'ın sesi ile tüm sesler kesilmişti. Ancak Zerya bebek susmuyordu. Sanki Allah istiyordu ağlamasını. O gün annesi bile şaşkındı böylesine ağlamasına.

Belki de biliyordu kaderini.

Amed Ağa hemen doğrulurken başını ve omuzlarına dikleştirerek ellerini arkasında birleştirdi. Güçlü durmalıydı, ne olursa olsun oğlunu korumalıydı.

İçeri giren büyük aşiretle beraber tüm Konak hayretler etti. Celali aşiretini herkes tanırdı, Mardin'in en büyük aşiretlerinden...

"Amed Ağa!" Diyen Ferzan Ağa'nın sesi tüm konakta yankılandı. Böylesine gür bir ses aşiretin ağasından geliyordu.

Ferzan Ağa'nın sesini duyan tüm kadınlar ağızlarını örterken Zerya bebek hala inatla ağlıyordu. Bugün ne çok ağlamıştı?

"Ne istersin Ferzan Ağa?" Dedi Amed Ağa.

"Oğlunun ölüsü!" Dedi Ferzan Ağa hiddetle. Nasıl olur da onların kızını kaçırırdı, anlamıyordu. Şu ağlayan sümüklü bebek de canısı.

"Yavaş gelesin Ferzan Ağa! Bu işin başka bir yolu olmalı!" Dedi Amed Ağa.

"Başka bir yolu yoktur! Oğlunla kızı veresin!" Kızın artık kızım demek bile istemiyorum. O kızın namusunu lekelemişti.

"Ölürüm de vermem!" Dedi Amed Ağa. "Ya gelip adabı ile konuşasın ya da defolup gidesin!"

Hiddetinin sebebi oğlu Cihan dı. Biliyordu oğlu toyluk etmiş bir hata yapmıştı. Ama oğluydu işte kıyamazdı.

"Sen diyesin hele elinde kız var mıdır?" Dedi Ferzan Ağa.

Bu soruya karşılık sessiz kalan Amed Ağa sıkıntılı bir nefes verdi.

"Şu çocuğu biri sustursun!" Dedi içlerinden biri.

Aklına gelen şeyle Amed Ağaya, Ferzan Ağa. "Elinde kız yok öyle mi?"

"Yok derim Ya anlamaz mısın?" Dedi Amed Ağa.

"Ya o nedir?" Dedi Ferzan Ağa ağlayan bebeği göstererek.

Zerya bebek henüz bir buçuk yaşında Amed Ağa'nın son çocuğu ve tek kızıydı.

Kızın üzerine titriyen Amed Ağa bu sözleri başta idrak edemedi. Bir buçuk yaşındaki bir bebekten berdel mi yapmak istiyorlardı?

"Ağzından çıkanı kulağın duysun, Allah korkun da mı yoktur? El kadar bebeğe berdel mi yapacaksın?" Dedi Amed Ağa.

"Allah korkum vardır Allah'a şükür, şimdi berdel yapacak halim yok. Senin kızın artık benim kızımdır. Zamanı gelince de bir torunumla evlenir." Dedi Ferzan Ağa.

Amed Ağa tam karşı çıkacakken Ferzan Ağa onun konuşmasına izin vermeden konuştu. "Ya da oğlunun ölüsüyle kızı getirirsin!" Dedi amed'i susturarak.

O gün herkes konaktan ayrıldı. Oraya giren diğer aşiret ağaları iki aşireti ayırırken kararın ertesi sabahı ertelenmesi beklendi.

Amed Ağa çaresizdi. Kızının yavrusunu yaban ellere vermek istemese de oğlunu da öldürülmesini istemiyordu. Ne kadar kabullenmek istemese de eğer oğlu ölürse onun suçu da olacaktı.

Daha el kadar bebeği de yaban ellere vermek içinden gelmiyordu. Ancak başka çare yoktu. İki evladına zarar gelsin istemiyordu.

Artık Sabah kurul an küçük bir toplantıda Zerya bebeğin Ferzan ağa'ya verilmesi kabul görüldü. İçi yana yana gözleri dolan dola vermişti güzel bebeğini, Amed Ağa.

İçi öylesine yanıyordu ki daha şimdiden günahının bedelini ödüyordu. Artık sadece Allah'a emanetti çocuğu. İlk ve tek kızı.

Ferzan Ağa ise daha farklı planlar düşünüyordu.

Annesinin kucağından ağlaya ağlaya götürülen Derya bebek artık yaban ellerdeki kuzu gibiydi. Kaderi Ferzan Ağa'nın gelini Melek'in elindeydi.

https://open.spotify.com/playlist/6NX8ealxEQBgWq0PNCzOjs?si=axoI4RGJSH2s_kIxI_iQ7Q&pt=a38205770d5922cc8c1738e56bd09d8c&pi=kXX-3CMvQ2Wv3