Bol bol Heyecan,merak,mizah,ters köşe içerir..

Anlamsız gözlerle iki korumaya baktım. Arkama dönüp, "Bu ne demek oluyor? Söylesenize çekilsinler." dedim. Edip`in dibimde olduğunu farkettiğimde kalbim hızla atmaya başlamıştı. Neler oluyordu? "Benim oluyorsun demek Demir kızı." Boynumda bir acı hissettiğimde bilincim yavaş yavaş kapanmıştı. *** Kitabım yayından kaldırıldı 65k okuma ve bir onca yorum, oy boşa gitti.

canım çok yandı gerçekten çok yandı sessiz çığlıklarım benim canımı acıttı ama sonra sen geldin. Benim sessizliğime bir ses kalbime bir aşk oldun. Geldin. İyi ki geldin

mafyanın biri eskiden tanıdığı ama sonradan aşık olup bırakmadığını anlatan bir kitap adam kadın için canını ortaya koymuş onu kendinden bile sakınıyordu BATUHAN.:benim doyamadığım tek kadınsın güzelim... kadınından vazgecemeyen bir adam ve onu sevmeyi deneyen,bir kızın hayatı.....

Ahh Mardin , güzel ve tarih kokan şehrim , midyatım berdel ve töreleriyle ünlenmiş ağaların soylarının devam ettiği şehrim Ben Zerda Mardin Midyat doğumlu Zerda sizlere abimin kız kaçırmasıyla benim ilk goruste aşık olduğum ama berdel gittiğim adamla hikayemi anlatacağım

Bir çift lacivert gözlerinde; bir Karadeniz acısı geçti. Acısı aslında sevdiği kadının bu topraklarda ölmesiydi. "Bu topraklar sevdiğimi alırken nasıl sevebilirim burayı?" diye haykırdı,var gücüyle. Sesi tüm Karadeniz dağlarında yankı etmişti. Sanki dağlara hesap soruyor,bir cevap bekliyordu. Ama aldığı cevap,yankı eden sesiydi... "Belki de bazı şeyler geri alınmalıydı?" diye sordum,sesim onun yanında bir fısıltı gibi çıkmıştı. Bana döndü ve söylediği sözler, kalbimi uçurumdan atmış kadar olmuştu. "O zaman seni de almalıydı bu topraklar!" diye bağırdı, yüzüme. Her bir kelimesi içimdeki kalbin kan pompalamasına engel oluyordu. Dudaklarımı birbirine bastırıp onun bana karşı olan nefretine sadece gülümsedim. Tıpkı her zaman yaptığım gibi. Gülümsedim... Dilara & Arslan Başlangıç tarihi: 01/02/2024 Bitiş tarihi: 29/04/2024

Ben Şevval. Henüz on altı yaşındayım ama yaşadıklarım, omuzlarıma yaşımdan büyük yükler yüklemiş durumda. Annem öldüğünde, sadece on yaşındaydım. O gün bugündür, evimizde ne düzen kaldı ne de huzur. Annemin ardından, babamın üzerine kuma olarak gelen Hanife kadın, beni hiçbir zaman sevmedi. Bunu biliyorum, hissediyorum. Oysa annem... Annem bambaşkaydı. Annem ince uzun boylu, yüzünde her zaman bir bahar esintisi taşıyan, kocaman yürekli bir kadındı. Saçları koyu kestane, gözleri zümrüt gibi parlayan bir yeşildi. Abilerime düşkündü; başlarına bir şey gelecek diye gözüne uyku girmezdi. Bizimle güler, bizimle ağlardı. Annem, evimizin kalbiydi. Ama şimdi... O kalp durmuştu. Hanife kadın bambaşkaydı. Soğuk, otoriter ve hep hesap kitap içinde biriydi. İşin doğrusu, bu evde kimsenin ondan hoşlandığını sanmıyorum, ama babam sessiz. Belki annemin yokluğunun ağırlığı altında eziliyor, belki de buna boyun eğiyor. Ama benim, asla boyun eğesim yok! Yine çağırdı beni. “Şevval! Gel ortalığı toparla!” diye seslendi salonun bir köşesinden. Sesindeki buğulu ton, her zamanki gibi mideme bir yumruk gibi oturdu. Oysa ortalığı kimin dağıttığı belli; kızlarıyla, gelinleriyle sabahtan akşama kadar oturup dedikodu yapar, her yanı karmakarışık ederler. Ama iş temizliğe, düzenlemeye gelince iş hep bana kalır. Neden onlara söylemez? Neden hep ben? Bilmiyorum. Ya da biliyorum ama kabul etmek istemiyorum. Çünkü benimle uğraşmaktan, bana yük olmaktan keyif alıyor. Ayağa kalktım. Hızlıca salona yöneldim. Yerlerde, halının üzerinde çay bardaklarının izleri, tabakların dökülen kırıntıları vardı. Pencereler, günlerdir silinmemiş gibi kir içindeydi. Derin bir nefes aldım. “Yapacağım,” dedim kendi kendime, “Ama bir gün bu evden çıkıp gideceğim ve hiçbir şey beni geri getiremeyecek.” Bir köşede, yavaşça yere çömelip camları silmeye başladım. Ellerim çalışıyordu ama zihnim annemdeydi. Annem olsaydı... Şimdi yanıma oturur, belki de sessizce saçlarımı okşardı. Gözlerim doldu. Ama ağlamayacaktım. Hanife kadın gözyaşlarımı görse, bunu bile bir zafer sayardı. Son camı sildiğimde bir nefeslik mola verdim. Salondaki sesler kulaklarımda uğulduyordu. Kendi aralarında konuşuyor, arada dönüp beni işaret ediyorlardı. Ama duymuyordum artık. Annem gibi olmayı hayal ettim bir an. Güçlü, sevgi dolu, kendi ayakları üzerinde duran bir kadın... Belki bir gün... Ama o gün çok uzak gibi görünüyordu.

Her şey tehlikeli bir hal almıştı. Beni ona bakarken yakalamıştı. Bana olan ilgisinden nefret ediyordum. Benim kim olduğumu biliyor muydu? Ya da ben onun kim olduğunu biliyor muydum? Benim onun peşinde olduğum gibi, O da benim mi peşimdeydi? ∞ Teyzesinin tahini çıkmasıyla tüm hayatını geride bırakıp sessiz bir kasabaya yerleşen Bengi`yi yeni bir başlangıç bekliyordu. Yolda kaza yaptıkları gizemli çocuğa yardım etmesiyle tüm hayatı alt üst olmuş, hiç bilmediği dünyaya adım atmak zorunda kalmıştı. Bir yandan okulu, diğer yandan ailesini öldüren katilleri bulmaya çalışması! Üstüne yeni tanıştığı gizemli çocuğun iki karakter olması hayatını epey zorlaştırmıştı. Çünkü o gizemli çocuk, gündüzleri normal insanken, geceleri kendini bilmeyen karanlığın ikiziydi. -------------------------------------------- Karanlığın İkizi, iki seriden oluşacaktır ve bu kitabın altında toplanacaktır.

Abisinee mesaj atacakken yanlışlıkla okulda ki sevdiği çocuğa mesaj atan Neva`nın başına en fazla ne gelebilir ki

‘ Seni, sizi….’ Bir hıçkırık koptu ağzımdan devamını getiremedim. Derin bir nefes alıp devam ettim. ‘ Hiçbirinizi affetmeyeceğim. Beni bir ömür tutsak bıraktınız. Bütün hayallerimi bütün geleceğimi çaldınız. Bir ömür affetmeyeceğim sizi.’