Sonra gözleri, mıknatısın demiri çektiği gibi gözlerime kilitlendi. O karanlık irislerin ortasındaki göz bebekleri, sanki birer kara delik gibiydi; içine bakıldıkça daha da büyüyor, beni kendi dipsizliğine çekmek ister gibiydi. O an, etrafımızdaki her şey silinmiş, sadece o yoğun bakış kalmıştı. O bakışta, ilkel bir açlık, bastırılmış bir ihtiyaç, kontrol edilemez bir sahiplenme arzusu alev alev yanıyordu. Sanki ruhumun en derinlerine nüfuz etmek, beni tamamen kendi varlığına katmak istiyordu.

Otobüsün içindeki o sahte güvenlik hissi, bir cam kırılması ve ardından gelen o ürkütücü bağırışlarla tuzla buz oldu. Kalbim, sanki göğüs kafesimi yırtacakmış gibi hızla çarpmaya başladı. Gözlerim dehşetle etrafta gezindi; maskeli, silahlı adamlar... O an, beynimde her şey durdu sanki. Sadece o tehditkar silahlara ve maskelerin ardındaki karanlığa odaklandım. "Aşağı!" diye bir emir duyuldu, o kadar sert ve kesin ki, iliklerime kadar işledi.

İstanbul`un neon ışıklarının yansıdığı lüks bir yalı... Boğaz`ın serin esintisine karışan keskin bir koku. Ağır perdelerin ardında, beş sarhoş ruh ve altıncı bir sessizlik. Kristal vazodaki solgun çiçekler, geceye sinen dehşetin sessiz tanığı. Alkolün buğulu perdesi ve uyuşturucunun çarpıttığı gerçeklik arasında, kim avcı kim avdı? Her biri metropolün karmaşasında kaybolmuş bu beş kişi, şimdi bir cinayetin gölgesinde birbirlerine yabancılaşıyor. Belki de en büyük sır, kurbanın soğuk bakışlarında değil, hayatta kalanların kaçamak cevaplarında saklı. Gerçek su yüzüne çıktığında, İstanbul`un ışıltısı bile bu karanlığı örtmeye yetmeyecek. Zira bu yalıda, sarhoşluğun ardındaki sır perdesi çok daha kalın...

Aşık olduğun kişiyi o kadar iyi tanıyor musun?