Roman Eryüksel... Medya patronu maskesi altında, silah kaçakçılığı, kara para aklama ve siber suçları yönetiyor. Şehrin karanlık tarafı onun avuçlarının içinde. Kimse ona dokunamaz. Kimse onunla iletişime geçmeye bile cesaret edemez. Ta ki... arkadaşının sınırı fazlasıyla aşan bir şakayla, onun özel numarasını milyonluk Instagram hesabında paylaşmasına kadar. Binlerce kişi arasında, sadece bir kişi ona yazmaya cesaret eder. ♤♤♤♤ Sare: "Seni piç kurusu! Sorularıma zamanında cevap ver!" Roman: "Ne dedin sen!" Roman: "Hayatımda ilk defa, ölüme bu kadar susayan birini görüyorum." ♤♤♤ *Yeni bölümler her gün*

Şiir Hayat gibi başı ve sonu olan, İçerisinde umut, mutluluk ve hayaller barındı

0542***"Bana bulaşmakla çok büyük hata yaptın küçük hanım, artık istesende kurtulamazsın." 0542***"Bana geleceksin, yatağıma koynuma, kollarımın arasına." Yakamoz: "Sana iyi rüyalar o zaman, çünkü anca rüyanda görürsün söylediklerini

Zamanın ortasında hapsolunmuş gibiydim. Olduğum yer, suçluların rahatlıkla cirit attığı yerdi. İki taraf vardı. İki tarafta beni kendilere çekip, yeni bir suçlu yaratmak istiyordular. Katilin kız kardeşi olmam, onlar için potensial bir katil olacağım anlamına geliyordu. Korkumun beni hapsettiği yer hapishanelerden bile daha kötüydü. Ortada sıkışıp kalmıştım, hangi tarafı seçsem iyisi yoktu. Kötünün kötüsü vardı. Sesimi çıkarırsam anında öldürülecektim. Sessiz kalırsamda, kendi kendimin katili olacaktım. Beni dönüştürmek istedikleri insan farklıydı. Benim dünyam, küçük bir odanın içinde geçiyordu. Onların dünyası, masum insanların kan bataklığında. Cihan Hanzade abim, bir masum insanın kalbini sekkiz tane bıçak yarasıyla durdurmuştu. Onun kanlı elleri benim hayatımıda kana bulamıştı. Hapse girdiği an, benimde hayatımı demir parmaklıklar ardına salmıştı. Herkes kendi suçlarından yükümlü olmalıydı. Kimse kimsenin yaptığının bedelini ödememeliydi. Bedel ödemem için beni seçmiştiler. Bir taraf, abimin yerine geçip yeni cinayetler işlememi istiyordu. Bir tarafta, intikam için beni kuklaları yapıb tımarhanelik etmek. ☆☆☆ Ayak tabanımdan çıkardığım cam kırığının sesi tozlu beton zeminde yankılanırken, kan küçük damlacıklar halinde parmaklarımın üzerine aktı. Bileğimi kavrayan parmakları, daha fazla cam batıklarını çıkarmamı engelledi. Korkunun gözlerime tırmanmasına izin vermedim. Buz gibi sesi, gri gözlerindeki canilik, ensemde bir ürperti yarattı. "İki seçeneğin var Ceylin. Ya bana gelip herkesin ölüm meleği olursun. Yada kendini korumak için yaşam meleği. Yerinde olsam birinci şıkkı seçerdim. Yoksa seni öldürene kadar durmam."

🩵🫧;Müsait oldukça bölüm yazmaya çalışacağım, bu benim ilk yazdığım kitap umarım beğenirsiniz.

"Her şeyini yağmurda kaybetmiş bir adama yağmuru sevdirmek gibidir hayat. Bir hayale tutnur insan. Oysa yarayı saranda aynı kişidir, yarayı açanda." Kara&Mavi ∞ 1. Sıfırıncı ders 2. Son şans

Hafızamı hatırlamak için günlerdir çırpınıyordum. Kimdim ben, neredeydim? Neden bu eve hapistim ve neden ölüm kokan bu adam her günümü mahvedeceğine ant içmiş bir şekilde bana zarar vermekten çekinmiyordu? Ben ne yapmış olabilirdim? Ne yaşatmış olabilirdim? Kim olduğumu bile bilmiyordum. Neyin günahını ödüyorsun Vera? Sen gerçekten Vera mısın? Sen bu insanlara ne yapmış olabilirsin? Her gün acımadan bana eziyet çektiriyordu. Beni merak eden bir ailem olduğuna emindim ve de bir o kadar da güzel bir çevrem. Hepsi neredeydi? Neden hiçbiri bana ulaşamıyordu. Söylesene, sen nasıl bir adamsın? Karşımda duran ve öfke dolu bakışlarla beni iğrenircesine izleyen bu adam, arkamda duran aynaya bakışlarını çevirerek nefretini iliklerime kadar hissettirecek şekilde fısıldadı. "Bak şu aynaya, iğrenç ötesi haline tükürmek için her gün fırsat sunuyorum sana. Biliyorsun ki bu güce sahibim, daha doğrusu öğreneceksin. Sana acıyla öğreteceğim her şeyi. Söz veriyorum lağım faresi, ölümün benim kollarım arasında olacak. Ama önce bana yaşattığın her şeyin bedelini teker teker ödeyeceksin!"

Sena *Fotoğraf* Başkomiserim: "Güzel vücut, ama sencede sana göre fazla büyük değilmiyim küçük kız?" Sena: "Siktir! Yanlışlıkla size atdım." Başkomiserim: "Eminim öyledir." ☆☆☆ Üzerinde oturduğum vücudu taş kesilmiş kıpırdamazken, belimdeki tutuşu sıklaşmış, bakışları kırmızı rujlu dudaklarıma inmişti. "Kendimi durdurmayı başaramıyorum." dedi gözlerini kapatarak. "Deniyorum Sena." Sesli bir iç çekit. "Lanet olsun başaramıyorum. Bu çok yanlış." Kafasını öne atıp, parmaklarını salık bıraktığım saçlarım arasına daldırdı. Yine en yakınımdan soluyordum ferahlatıcı kokusunu. Göğüslerimiz şiddetle yükselip bir birine değerken, burnunu burnuma sürtüp nefesimi içine çekti. "Berbat öpüşürüm." dediği anda, dudaklarımın üzerindeki sıcak baskı zihnimi bulanıklaştırırken, anında gözlerimin kapanmasına neden olmuştu. ( içerikli) sahneler bulunmaktadır. ●Bölümler düzenli olarak hafta boyu yayınlanıyor.

0542***"Bana bulaşmakla çok büyük hata yaptın küçük hanım, artık istesende kurtulamazsın." 0542***"Bana geleceksin, yatağıma koynuma, kollarımın arasına." Yakamoz: "Sana iyi rüyalar o zaman, çünkü anca rüyanda görürsün söylediklerini." *YENİ BÖLÜMLER HER GÜN.*

"Sakın!" diye bağırdı duygu duvarını kırarak. "Eğer o silahla kendini vurursan bunun dönüşü olmaz Efil!" Acıyla kahkaha atmaya başladım. Herkes benim bunu yapacağımdan o kadar emindi ki, korkuyorlardı. Haklılardı da. Yapacaktım. "Niye?" diye fısıldadım gülümsemem yüzümden yavaş yavaş silinirken. "Bu silahı bana yıllar önce doğrultan sen değil miydin? Bu silah benim sonum olacaktı zaten şu an seni korkutan şey ne Karan!" Cevap vermedi. Veremedi. Dudakları lâl oldu bu gece. Korkuyordu. Beni kaybedecek olmaktan korkuyordu. O korkmazdı, onun istisnaları olmazdı. Ben hariçtim. "Nefretten aşk doğamaz demiştin." dedim tüm uzuvlarım acıyla sızlarken. "Haklıydın. Biz nerede başlarsak orada biteriz. Nefretin benim sonum olmasına izin vermeden ben kendi sonumu yazıyorum." "Yapma Savcı." dedi ben silahla ateş etmeden hemen önce. "İnsanlar yanılır ama ben yanılmaz demiştim ya sana, ilk defa haklı çıktın. Yanıldım. Nefret aşka dönüşürse şayet, o adamı kimse tutamaz. Aşk gerçekten her şeyi yenebilecek olan tek duyguymuş çünkü." "Duygulara yeri olmayan sen mi söylüyorsun bunu? Aşk nedir bilmiyorsun bile!" "Evet!" dedi bağırarak. "Aşk nedir bilmiyorum, tek bildiğim senin yanında kendimi kaybettiğim. Kalbimin hızlanmasını sağlayan, tek bir gülüşünle bana tüm dünyayı yaktırabilecek güce sahip olan tek kadın sensen ve buna aşk denmiyorsa ben hastayım Savcı. Ben yenildim." Bu cümlenin devamını duymaya hazır değildim. Söyleyemezdi. "Ben senin yenilmeni beklerken, ben sana yenildi-" Başımı ağır ağır sallarken cümlenin devam etmesine izin vermeyerek, acımadan iki el silah sesinin duyulmasını sağladım. Bedenim yere kapaklandı. Tüm feryat dolu sesler umurumda olmadı ama diz çökmem için bana emreden Karan Kızıltuğ`un gözyaşları içinde yerde diz çöktüğünü görmek bu gece için en kötü ikinci şeydi.