“Seviyorum seni, İzmirli…” dedim. Sesim titremedi, ama içinde bütün geçmişim, tüm kırgınlıklarım ve hâlâ yanmakta olan o derin, saf sevgi vardı. Gülümsedi. Öylece, yüreğinden gelen bir gülümsemeydi bu. Gözleri dolu ama umutluydu. “Ben de seni... Hem de çok, be Aslım.” dedi. Söylediği her kelime kalbime işliyordu. Kırılmış yanlarım onarılıyor, unuttuğumu sandığım duygular yeniden filizleniyordu.

Görüşleri Farklı, Hayatları bambaşka.. İki farklı İnsan, iki ayrı hikaye, ortak acılar.. Kader onları bir araya getirdiği gibi, kalp kalbe de getirebilecek mi? Peki Sadece Sevgi, Bütün görüşleri, aykırı yorumları, ve Vesveseli Fısıltıları görmezden gelmeye yetecek mi? Hicranın İnanç temelli dünyası, Tanrıya kızgın olan öfkeli Pamir ile çatıştığında, Aşk engelleri aşabilecek mi ? Hep beraber Göreceğiz.. ///♠/// Sana bakınca; inanmadığı bir dinin tüm günahlarını işlemek istiyor insan ve sonra, sana bakınca; tanrıya bir başka inanıyor .. Keder soyut değildir . Görülebilir! Bir yüz de örneğin...