Biri papatyaları, diğeri yıldızları çok severdi. Çocuksu ruhları, asla ölmeyeceğini sandıkları aşkları vardı. Biri defalarca tesadüfen karşılaştığı ama asla ulaşamayacağı hayaline aşıktı. Diğeri burnunun ucunda duran ama cesaret edip başını kaldıramadığı kişiyi hayal etmekteydi. Üniversitenin bittiği sene bir çılgınlık yaptılar ve bu planları tüm hayatlarını değiştirdi. Azra Şanslı, şansı sadece soyadında taşıdığına inanan bir kitap kurduydu. Ailesi için Dış Ticaret kendisi için PDR okumuş çılgın bir kızdır. Arkadaşının abisine olan gizli aşkını yıllardır hüzünle izlemekte sıkılmıştır, kendisi hayaline kavuşamıyorsa en azından birinin mutlu olması için bir plan kurdu. Abisinin ara ara sır gibi sakladığı partilerinden birine gideceğini duydu ve gizlice davetiyeyi alarak arkadaşını baştan inşattı. Abisinin sürekli olarak kadın kiraladığı eskort şirketini arayarak istenilen eskortun yerine arkadaşını gönderecekti, tabi aradığı numarada küçük bir hata yapana kadar. Altı değil de dokuz rakamını tuşlaması, ikisinin de tüm hayatını alt üst etti. Şimdi ikisi de tutsaktı, ikisi de hiç tanımadığı insanların elinde oyuncaktı. Ta tehditlerine boyun eğip itibarlarını kurtaracaklardı, ya da satıldıkları adamlardan kurtulup hayatlarını baştan inşa edeceklerdi.

Hayatta her zaman herkesin ikinci bir şansı olmalı derler! Ya hatayı yapanı affetmek istemezsen! Onun hatası senin sonunun başlangıcı olursa, dönüşü olmayan yollara, çıkışı olmayan sokaklara dönerse?.. Çok sevsen ve aldatılsan, sevmekten vazgeçer misin? Ya da, her şeyi bırakıp onu affeder misin? Peki, ya kader?.. Sen istemesen de, onu tekrar hayatına soksa ve seni imkânsız sınavlarla sınasa!.. Sen ne yaparsın? İkinci bir şans verir misin? Yoksa yok sayar, geçer misin? O, hayatının kararını vermek zorunda. Kendisi için değil, kendinden olan için. Peki, ya kalbi? Kalbi bunu affedebilir mi? Sevgi her şeye yeter mi? Çok sevdi ve aldatıldı. Hem de en mutlu olduğu anda... Sizce İkinci Bir Şansı, herkes hak eder mi?>Hayatta her zaman herkesin ikinci bir şansı olmalı derler! Ya hatayı yapanı affetmek istemezsen! Onun hatası senin sonunun başlangıcı olursa, dönüşü olmayan yollara, çıkışı olmayan sokaklara dönerse?.. Çok sevsen ve aldatılsan, sevmekten vazgeçer misin? Ya da, her şeyi bırakıp onu affeder misin? Peki, ya kader?.. Sen istemesen de, onu tekrar hayatına soksa ve seni imkânsız sınavlarla sınasa!.. Sen ne yaparsın? İkinci bir şans verir misin? Yoksa yok sayar, geçer misin? O, hayatının kararını vermek zorunda. Kendisi için değil, kendinden olan için. Peki, ya kalbi? Kalbi bunu affedebilir mi? Sevgi her şeye yeter mi? Çok sevdi ve aldatıldı. Hem de en mutlu olduğu anda... Sizce İkinci Bir Şansı, herkes hak eder mi?

Allah herkesi farklı sınar, kimini ahlakıyla, kimini namusuyla, kimini açlıkla, kimini varlıkla. Onu hepsiyle birden sınamıştı? İmanı zengin bir fahişe, bedenini satan ama ne ahlakını ne de kalbindeki sevgiye kimsenin dokunmasına izin vermeyen beden işçisi. Rüveyda, gelişi bile ibret hikayesi. Genel Evlerde çalışan, çalışmaya mahkum edilen Beden İşçilerinin röportajı ve şahsıma gönderilen Hayat hikayelerinden yola çıkarak yazılmış manevi bir yaradır bu kitap. Kirlenmiş zihinlere, zehirlenmiş nesillere, kaybolmuş geleceğe bir mum, bir halat, bir işaret gibidir. Her sayfasında gerçeklerle yüzleştiğiniz, hayal kurup dua ettiğiniz, bazen yas, bazen kasola göğüs göğse geldiğiniz harika bir eser. Tüm çaresizlere ve onlara çare olan tüm insanlara gelsin.... Seni Rabbim Sevsin bir vazgeçiş değil baş kaldırış masalıdır.

Geçmişin karanlığına saplanmış beyaz bir ışık gibiydi adam. Sönse kaybolacak, yansa içindeki enerjisi bitecekti. Sırtında taşıdığı yüklerin kamburlaştırdığı yorgun bir vicdanı, kalbinde nasır tutan şefkatin dikenli telleri vardı. Güvenmek onun için iradesizlik, maskesini çıkarmak güçsüzlüktü, ta ki hayatına o girene kadar… Rüzgar Esme’yi öğrenene kadar! Diliyle dünyasını başına yıkacak kadar gözü kara, varlığıyla ona cenneti armağan edecek kadar huzur kokan kadın… *** Merhametsiz bir adamın kalbine hapsolmuş bir güzellik… Güzel bir kadının duvarlarına çarpmaktan yorgun düşmüş bir adam… Geçmişin pislikleri, amansız çıkagelen düşmanlar ve onca şeye rağmen sevmeyi öğrenmeye çalışan iki kırgın yürek… Sevmek; öğrenilebilir mi? Büyük hataların telafisi yoktur, peki Özlem Tekin’inde dediği gibi… Aşk; her şeyi affeder mi?

Karanlıkla savaşabilir misin? Korkularını saklına astığın gibi, vicdanının sesini susturabilir misin? Sınırların ne kadar? Ne kadar ileri gidebilirsin? Peki bir DELİ’yi sevebilir misin? Aşk için nelerden vazgeçersin? Yüreğin gibi, geleceğini feda edebilir misin? O EDERDİ, ÇÜNKÜ O... DELİNİN DELİSİYDİ! Geçmişini bir çöp torbasına koyup kaderin derin sırlarına atarken, nereden bilecekti ki tekrar gün yüzüne çıkacağını?... Çocukken âşık olduğu adamın şimdilerde kaçtığı tehlikeli kişi olması ne ironiydi... Birbirine taban tabana zıt; iki deli! Birisinin dediğim dedik, umursamaz, sakar, pasaklı, çocuksu, masum, saf ve ukala bir cadıyken, diğerinin amaçları, hedefleri olan, onurlu, kuralcı, kurnaz bir işadamı olduğuna aldanmayın!... Aslında o gündüzleri işadamı Cem Aydınoğlu kimliğinden, geceleri Delifişek namıyla sıyrılan bir mafya adamıydı. Kurallarını yalnız kendisi koyduğu hayatında kimseyi istemeyen Delifişek, bir zamanlar kaçtığı baş belasının peşine bu sefer kendisi düşerse, dünyayı dize getiren gücüne ve herkesi korkutan yapısına rağmen, ona ve yüreğine tek sözünü bile geçiremezse, sizce ne olur? İnadın dibine vuran, aşkın tutkuya yelken açtığı harika bir romantik komedi olur.

Tozlu bir çarşının ortasında düşen bir cüzdan, bir keskin nişancı yüzbaşının kalbini hedef alabilir mi? Yüzbaşı Cihangir görevle, disiplinle ve yalnızlıkla yoğrulmuş bir adamdı. Ta ki o cüzdanı eline alana kadar. İçindeki bir fotoğraf, bir çift yeşil göz, içinde bütün savaşlardan daha derin bir çatışmayı başlattı. Çünkü bazı bakışlar, insanın geçmişini tek hamlede kazır geleceğini şekillendirirdi. Güneydoğu’nun dağ köylerinde, yıkılmış evlerin enkazında hâlâ hayatta kalan çocuklar, susarak büyüyen kızlar ve konuşmaya korkan ruhlar vardır. Bir kadın… Çocukluğunda bile annesinden kaçacak kadar yalnız, ama görünmeden yardım çığlığı atacak kadar cesurdu. Ve bir adam... Kendi annesinin ten kokusunu yeni bulmuşken, başkasının yarasını kendi kalbine saracak kadar merhametliydi. Bu hikâye, silahların gölgesinde filizlenen bir aşk değil; suskunlukların, inkârların ve yüzleşmelerin kalkanında vurulan kör menziller vardı. Bazı yollar savaş alanından değil, insanın içinden geçer. Ve bazı kadınlar, sadece görülmek için değil… kurtarılmak için saklanır.