10.BÖLÜM

BÖLÜM 10
BİR AVUÇ TOPRAĞA EKİLEN ÇİÇEK

GÜNÜMÜZ

İyiydim. Düne göre… Yarın da bugüne göre daha iyi olacaktım. Çünkü artık iyileşmem için bir sebep vardı ;Can…

Benim Canımdan bir parçamdı O.

Süvari bardağımı avuç içimle sıktım.
Ardından çayımdan bir yudum aldım. Uzun zaman sonra huzurlu bir andı benim için.

Sevda öyle bir büyüydü ki;

Yarin uzak diyarlara göçmüş olsa bile onun mutlu olacağı birşeyi yaptığını bilmek sana huzur verebiliyordu.

Balkona uzun zaman sonra ayak basmıştım.

Onun gidişinden sonra balkonda çay içmek bile beni darmaduman yaparken Ondan yadigarımın bu eve ayak basmasıyla kendimi balkonda çay yudumlarken bulmuştum.

Rüzgar esti. Eylül rüzgarı tenimi okşarken gözlerimi yumdum. Tenim ürperdi ardından yandı. Önce üşüdüm sonra onun sıcaklığıyla kavruldum.
Saçlarım omuzlarımdan arkaya doğru uçuştu.Gözlerim hâlâ kapalıyken hissettim…

Oydu Rüzgar. Yine gelmişti…

Nasıl gelmezdi?

Ben özlemimden nefes alamazken rüzgarıyla nefesim olmuştu.

Artık rüzgarımdı…

kışın Yağmur olarak gelir saçlarıma yağar “özledim kadın”diye fısıldardı kulağıma.

Yazın güneş olur tenimi yakar, her sabah onunla doğardım.

O benim artık güneşim , yağmurum, en çokta rüzgarımdı.

Yiğit her kafamı kaldırdığımda gördüğüm, baktığımda huzur bulduğum gökyüzümdü.

Esen rüzgarla derin bir iç çektim bu sefer.Çay bardağımı dudaklarıma doğrulttuğumda elime çarpan sert nesneyle çay mideme inmek yerine sertçe balkon zeminine düştü.Korkuyla irkilip ayaklandım. Şaşkınlıkla elime çarpan sert nesneye baktım.

Sonra futbol topuna bakmayı keserek balkondan aşağıya neler olduğunu görmek için eğildim.

bir çift mavi gözün kafasını bana doğru kaldırarak göz kırpıştırdığını gördüğümde içimin balkondan aşağıya doğru aktığını hissettim.

Her ne kadar Can’ı kabullenmiş olsamda bilinç altımda o Yiğit’ten emanetti bana.

Ama şimdi ilk defa bu kadar yoğun bir istekle “oğlum”diye bağrıma basasım gelmişti .

Ben doğurmamıştım ama benim oğlumdu O.

Yiğit ve Elmas’ın oğlu Can..

O hâlâ yukarı doğru göz kırpıştırırken ben ona içim aka aka bakmaya devam ettim.

“Topu atmayacak mısın?” diye sordu.

Umursamadım.
Kaşları çatıldı .Uçsuz bucaksız deryaları andıran gözlerini tekrar kırpıştırarak bu sefer “kızdın mı?”diye sordu.

Bense “oğluşumda oğluşum” diye içimden geçirerek onun yüzüne hayranlıkla bakmayı sürdürdüm. Ona cevap vermeyi atlamıştım.

“Neden bana böyle bakıyorsun?” diye sordu. Şuan ki halimi garipsediği belliydi.

Omzuma çarparak beni kenara iten Hediyeyle bocaladım.

Topu hızlıca geri aşağıya atarak “ kızım sana söylüyorum gelinim sen anla” ses tonuyla, “Yok kızmadı ama Elmas ablan yine bozuldu” dedi aşağıya doğru.

Balkon korkuluğundan doğrulup Hediye’ye boş bir ifadeyle göz kırpıştırdım.Hediye elini alnıma götürdüğünde kaşlarım çatıldı bu sefer.

“Ay ateşinde yok Elmas! İyi misin bacım?”

Alnımı Hediye’nin avucundan kurtararak geriye doğru kaçtım. Ardından Hediye’nin sorusunu başımla onayladım.

İyiydim.Çok iyiydim. Uzun zaman sonra hiç olmadığım kadar iyiydim hatta. Ama daha da iyi olabilirdim.
Tekrar balkon korkuluğuna yanaştım.

Canımın Canı’nı top peşinde koştururken görünce içimden tekrardan”oğluşumda oğluşum” diye geçirmeden edemedim.

Derin bir iç çektim.

insanı çoğu zaman huzursuz kılan içinde anlamlandıramadığı o boşluktur. Elden gelenlerle o boşluğun içine toprak atmak isteriz lakin hep eksiktir o toprak. Çünkü hiçbir zaman bunun çözüm olmadığını anlarız.O boşluğun dolmak için tonlarca kara toprağa ihtiyacı yoktur.Bir avuç toprağın üstüne çiçek ekmek,çiçekler her açtığında o boşluğu dolduracaktır. Sana düşen sadece o çiçekleri sulamak ve toprağın kararmaması için ışığını bol tutmaktır.

Ben Yiğit’ten bir avuç toprağa çiçek ekmeyi öğrenmiştim fakat o çiçeklerin ya suyu ya da ışığa ihtiyacı olduğunu unutmuştum.

Şuan anlıyordum ki ben ışığıma da suyuma da yeniden kavuşmuştum.

Peki çiçeklerimi tekrar açtırmak için neyi bekliyordum?

Boğazımı temizleyerek Can’a doğru seslendim.

“Oğlum hadi gel seninle bir yere gideceğiz”.

Ağzımdan çıkan “oğlum”kelimesiye beraber Hediye’nin şaşkın bakışlarının bana döndüğünü hissetim.

Bu ilkti ve son olmayacaktı.

Ve bugün ilk defa Yiğit’e oğlumuzla beraber gidecektim.
Bu da son olmayacaktı…

~~BÖLÜM SONU

🌻