Gökçe, babasıyla birlikte okula giderken, trafikte bir kavga olduğunu görür. Gökçenin babası, arabadan inip kavgaya müdahale eder. Ama müdahale ettiği kişinin, İstanbul`un en büyük mafya lideri olduğunu bilmiyordur. Mafya, onları ayırmaya çalışan adama silah doğrultur. Gökçe bunu görünce, hızla arabadan iner. Babasının yanına gidip, silah çeken adama yalvarır. Ama o mafyanın, ona ilk görüşte aşık olup, onu tehdit edeceğinden habersizdir.

Feraye, sessiz ve sakin bir hayatı tercih eden, bir edebiyat öğretmeni olarak hayatına devam etmektedir. Fakat bir gün, hiçbir şeyin sıradan olmadığı bir dünyaya adım atmak zorunda kalır. Karşılaştığı adam, soğuk ve karizmatik bir mafya lideri olan Kaan’dır. Feraye`nin yardım ettiği bu adam, yalnızca bir hayatı değil, içine hapsolduğu karanlık dünyayı da beraberinde getirir. Kaan, eski dostlarının ve düşmanlarının arasında sürüklenirken, Feraye`nin hayatı, istemediği şekilde tehlikelerle örülü bir hal alır. Feraye, önce insanlık görevini yerine getirirken, sonra bir borcun içinde kendini bulur. Ancak Kaan, sadece zenginliği, gücü ve tehditiyle değil, saplantılı duygularıyla da Feraye’nin hayatına dâhil olur. Sadece başkalarına değil, kendisine de savaş açan bir adamla karşı karşıya kalacaktır. Kaan`ın derin karanlıkları, Feraye`yi içine çekmeye çalışırken, o, hiç beklemediği bir güven kaynağına, Bora’ya yaklaşır. Bora, geçmişindeki karanlıkları, sırları ve ölümle yaşam arasında gidip gelen bir adamdır. Kaan’ın elinden kardeşini kaybetmiş ve adaletin peşinden gitmek için bir arayışa girmiştir. Ancak bu yol, ona yalnızca tehlikeyi değil, aynı zamanda Feraye’yi de getirir. Feraye’nin gücü, sadece kendisini koruma değil, aynı zamanda onu gerçekten seven insanların dünyasını da savunma arzusuyla şekillenir. Adalet, aşk, intikam ve sadakat arasındaki ince çizgide yürürken, Feraye`nin hayatı tehlikeli bir döngüye girer. Kaan’ın ve Bora’nın geçmişlerinin de iç içe geçtiği bu hikâye, sırlarla dolu, korku ve tutku ile harmanlanmış bir savaşı anlatıyor. Feraye, sadece bir öğretmen değil, şimdi bir savaşçıdır. Kaan’a karşı koymak için kendi gücünü keşfetmesi ve en büyük korkularıyla yüzleşmesi gerekecektir. Ama Bora’yla birlikte, her adımda birbirlerini koruyarak, yalnızca kendilerini değil, dünyalarını da savunmaya çalışacaklardır. “Güven, her zaman zor kazanılır; ama kırıldığında, geriye kalan sadece bir yıkıntıdır.” Feraye ve Bora, aynı karanlık gökyüzünün altında, doğruyu bulmak için savaşacaklar. Ancak her karanlık gecenin sonunda, bir ışık doğacaktır.

“Ateş…” Üstüme yürüdüğünde korkuyla geriledim. Geri geri yürürken bir anda sırtım yatakla buluştuğunda hafif gülmüştü. Kalkmama izin vermemek için ağırlığını vermeden üstüme çıktı. “Sen, benim karımsın.” Yatağın üstündeki elime ulaşıp parmaklarımızı birbirine geçirdi. “Ne o adamın torunusun ne de o herifin kızısın, duydun mu? Sen benimsin. Benim karımsın.” “Bir yıl,” dedim, üstüne basa basa. “Bir yıllık karınım, sonrasında izimi dahil bulamayacaksın!” Sesli bir nefes verdiğinde söylediğim her bir kelime dudaklarımızı yaklaştırıyordu, ve ben karşısında nefesimi kontrol etmekte zorlanıyordum. “Göreceğiz bakalım bir yıl mı yoksa bir ömür mü?” Yüzüme iyice yaklaştığında gözlerimi sıkıca kapattım. “Seni gerçekten karım yapacağım günü iple çekiyorum,” dediği an sertçe yutkunmuştum. “İşte o gün, gerçekten benimle tanışmış olacaksın.”

"Asla karım olamayacaksın. Duydun mu beni! KARIM DEĞİLSİN AMA BENİMSİN!" Duydukları ile gözleri anında doldu. Şervan genç kızın korktuğunu görerek üzerine doğru gitmeye başlaması ile Zühre geri geri adımlamaya çalıştı fakat kollarından sertçe tutulması ile durmak zorunda kalmıştı. Şervan elinin gücünü artırıken genç kız acı ile inledi. Kızın acı çekmesi hoşuna giderken elinin birini kızın çenesine götürüp sertçe sıkarak kendisine bakmasını sağladı. "Odama gel dediğimde geleceksin, berdelin kanunu budur! Karım olmayacaksın ama beni tatmin edeceksin!" Zühre duydukları ile sarsıldı. "Bırak beni bu olmayacak!" Diye bağırdı Zühre fakat kendisini yatakta bulması ile gözleri dehşetle büyüdü. Şervan Zührenin gözlerindeki korkudan tatmin olurken kızın üzerine doğru eğilerek ellerini iki yanına doğru yatağa bastırdı. "Neden? Berdeli kabul ettiysen seni becereceğimi de bilmeliydin." Zühre duyduklarının ağırlığı ile geri geri gitmeye çalışırken gözlerinden yaşları akıyordu. "B-ben bir şey yapmadım." dedi hızla sanki savunulacak bir şey yapmış gibi. Zührenin söylediklerini umursamadan genç kızın üzerine doğru biraz daha eğildi. "Az sonra imam nikahımız kıyılacak ve sen de bundan sonra cehennemim de yanmaya hazır olsan iyi edersin Zühre Şahmaran!" Wattpad kitabıdır! Wattpad: Damla_yazar Kitap kapağı: Damla_yazar

Gece🌑 Avukat⚖️ Bora🚬 Mafya🖤

Kader, yaşamın akışında bizlere her an bir yön verirken, aşk da en beklenmedik anlarda kalbimize dokunur. Bazen iki insan, yıllarca bir araya gelmeden önce, yolları bir şekilde kesişir. Belki de her adım, her tesadüf, kalp atışlarımızı birbirine daha yakınlaştırmak içindir. Kaderin ellerinde şekillenen hayat, aşkın gücüyle anlam kazanır. Her zorluk, her ayrılık, aslında o sonsuz bağa doğru bir adım daha atmamız içindir. Çünkü gerçek aşk, ne zaman ne de mekanla sınırlıdır. O, yalnızca birbirini bulan ruhların yazdığı bir hikâyedir.

Zengin bir ailenin tek varisi o bir kızdı.geceleri bir motorsiklet yarışçısı gündüzleri ise ailesinin prensesi Olmak istediğim gibi yaşamam için dolunayın yani gece`nin doğuşunu bekliyordum .. Yazar : Zeyna Özcan Not : sevgili okurlarım ilk başta karakterler gözünüzde canlasin diye karakter tanıtımı yaptım daha sonra bölüme başladım okurken anlayışla karsılayacağınızı umuyorum

Ahh Mardin , güzel ve tarih kokan şehrim , midyatım berdel ve töreleriyle ünlenmiş ağaların soylarının devam ettiği şehrim Ben Zerda Mardin Midyat doğumlu Zerda sizlere abimin kız kaçırmasıyla benim ilk goruste aşık olduğum ama berdel gittiğim adamla hikayemi anlatacağım

Bir çift lacivert gözlerinde; bir Karadeniz acısı geçti. Acısı aslında sevdiği kadının bu topraklarda ölmesiydi. "Bu topraklar sevdiğimi alırken nasıl sevebilirim burayı?" diye haykırdı,var gücüyle. Sesi tüm Karadeniz dağlarında yankı etmişti. Sanki dağlara hesap soruyor,bir cevap bekliyordu. Ama aldığı cevap,yankı eden sesiydi... "Belki de bazı şeyler geri alınmalıydı?" diye sordum,sesim onun yanında bir fısıltı gibi çıkmıştı. Bana döndü ve söylediği sözler, kalbimi uçurumdan atmış kadar olmuştu. "O zaman seni de almalıydı bu topraklar!" diye bağırdı, yüzüme. Her bir kelimesi içimdeki kalbin kan pompalamasına engel oluyordu. Dudaklarımı birbirine bastırıp onun bana karşı olan nefretine sadece gülümsedim. Tıpkı her zaman yaptığım gibi. Gülümsedim... Dilara & Arslan Başlangıç tarihi: 01/02/2024 Bitiş tarihi: 29/04/2024

Ben Şevval. Henüz on altı yaşındayım ama yaşadıklarım, omuzlarıma yaşımdan büyük yükler yüklemiş durumda. Annem öldüğünde, sadece on yaşındaydım. O gün bugündür, evimizde ne düzen kaldı ne de huzur. Annemin ardından, babamın üzerine kuma olarak gelen Hanife kadın, beni hiçbir zaman sevmedi. Bunu biliyorum, hissediyorum. Oysa annem... Annem bambaşkaydı. Annem ince uzun boylu, yüzünde her zaman bir bahar esintisi taşıyan, kocaman yürekli bir kadındı. Saçları koyu kestane, gözleri zümrüt gibi parlayan bir yeşildi. Abilerime düşkündü; başlarına bir şey gelecek diye gözüne uyku girmezdi. Bizimle güler, bizimle ağlardı. Annem, evimizin kalbiydi. Ama şimdi... O kalp durmuştu. Hanife kadın bambaşkaydı. Soğuk, otoriter ve hep hesap kitap içinde biriydi. İşin doğrusu, bu evde kimsenin ondan hoşlandığını sanmıyorum, ama babam sessiz. Belki annemin yokluğunun ağırlığı altında eziliyor, belki de buna boyun eğiyor. Ama benim, asla boyun eğesim yok! Yine çağırdı beni. “Şevval! Gel ortalığı toparla!” diye seslendi salonun bir köşesinden. Sesindeki buğulu ton, her zamanki gibi mideme bir yumruk gibi oturdu. Oysa ortalığı kimin dağıttığı belli; kızlarıyla, gelinleriyle sabahtan akşama kadar oturup dedikodu yapar, her yanı karmakarışık ederler. Ama iş temizliğe, düzenlemeye gelince iş hep bana kalır. Neden onlara söylemez? Neden hep ben? Bilmiyorum. Ya da biliyorum ama kabul etmek istemiyorum. Çünkü benimle uğraşmaktan, bana yük olmaktan keyif alıyor. Ayağa kalktım. Hızlıca salona yöneldim. Yerlerde, halının üzerinde çay bardaklarının izleri, tabakların dökülen kırıntıları vardı. Pencereler, günlerdir silinmemiş gibi kir içindeydi. Derin bir nefes aldım. “Yapacağım,” dedim kendi kendime, “Ama bir gün bu evden çıkıp gideceğim ve hiçbir şey beni geri getiremeyecek.” Bir köşede, yavaşça yere çömelip camları silmeye başladım. Ellerim çalışıyordu ama zihnim annemdeydi. Annem olsaydı... Şimdi yanıma oturur, belki de sessizce saçlarımı okşardı. Gözlerim doldu. Ama ağlamayacaktım. Hanife kadın gözyaşlarımı görse, bunu bile bir zafer sayardı. Son camı sildiğimde bir nefeslik mola verdim. Salondaki sesler kulaklarımda uğulduyordu. Kendi aralarında konuşuyor, arada dönüp beni işaret ediyorlardı. Ama duymuyordum artık. Annem gibi olmayı hayal ettim bir an. Güçlü, sevgi dolu, kendi ayakları üzerinde duran bir kadın... Belki bir gün... Ama o gün çok uzak gibi görünüyordu.