Jimin, Taehyung ve Jungkook arasında bitmek bilmeyen kavga sonunda pahalıya patlar. Artık aralarındaki sorunu çözene kadar rehber öğretmenle, Min Yoongi ile, görüşmek zorundadırlar. yoonmin/taekook

Merhaba okurlar ben Dila bu benim ilk kitabım ve bir fanfic. Kitappade hiç F4 Tayland kurgusu bulamadım. O yüzden kendim yazmaya karar verdim isterseniz bir göz atın sevmez senizde okumasınız açıklamaya ne yazicagimi bilmedigim için böyle yazdım okuduğunuz için teşekkür ederim bu kadardı.

Ortaokulunun en çalışkanı , sevileni , iyi davranışlarıyla bilinen Han Jisung. Ve okulun en popüleri , haliyle zorbası , boksör olan Minho. HaN Jisung hastaydı... Astımı ve epilepsisi vardı. Okulda onlarca kez astım atağı ve epilepsi krizi geçirirdi. Minho`nun gözünde hastalığı yüzünden ve akıllı bir öğrenci olmasından erkek bile değildi ki Han Jisung. Jisung`un nedensizce sadece Minho`nun dediklerine içerlemiş ve 3 yıl boyunca çalışıp sağlığının izin verdiği raddede anca okçu olabilmişti. Fakat bunun hakkını vermiş olsa ki bulunduğu bölgenin en iyi okçusuydu. 3 yıl sonrasında şehirlerdeki belirli okullardan bir spor kampı kurulmuş çeşitli eğlenceler ve yarışmalar oluyor, öğrenciler kendi branşları arasında yarışıyordu. Ne tesadüftür ki Han ve Minho bu kampta tekrar karşılaşmıştı. Han Minho`yu ilk görüşte tanımıştı, nasıl unutabilirdi ki!

O gün Kim Taehyung, senelerdir aradığı şeyin ayaklarına kadar gelmiş olduğunun farkındaydı. Jeon Jungkook ise hiçbir şeyin bilincinde değildi. Sadece karşısındaki garip resim hocasına güveniyordu… Belki de güvenmekten fazlası, farkında olmadan ona kapılıyordu. Kırık duvarlarım var. Kendimi hapsettiğim… Ellerimde, ruhum kadar katran karası karalamalar. Bu dikenli yalnız bahçede, mor menekşeler solup gidiyor— ciğerlerime çektiğim nefesler gibi. Adın ne, yabancı? Kimsin sen? Verecek bir cevabım yok. Yaprakları azalan bir takvim gibiyim. Kırık duvarlarım var sadece. Avuçlarımda yelkenliler… Saat on ikiyi vurduğunda “sensiz bu dünyayı sevemiyorum” dediğim vakitler var. Hapsolduğum kumdan kaleler… Kimim ben, yabancı? Gülümseme bana. Işık olma bana. Bir ismim yok ya da bir benliğim. Kırık duvarlarım var. Solmaya yüz tutmuş menekşelerim.

AAİSKWOFNSKSKSKDN HYUN UYAN PARALEL EVRENE IŞINLIYOM MİLLETİ

Jisung okulda sessiz bir kişiliği olan biriydi. Ama bir gün okulda hiç anlaşamadığı oğlan ile yaşadığı korkunç binada karşılaşırsa ne olur?

Sadece kısa süreli bir anlaşma ancak daha fazlası olabilir mi? … -Draco Malfoy Fanfic-

Bu kitap kendin seç kendin yaşa formatıyla yazılmış bir kurgudur. Minho,Thomas ve Newt üçlüsünden birini seç ve hikayeni ona göre yaşa.

Bu kurguda We Are One minsung ficindeki Minho karakterinin geçmişini yazacağım o yüzden belirli bir ship yok sadece Minho`nun han`la tanışmasından önceki kısmı anlatıcam ama okuyun çünkü çok güzel olcak of neyse iyi okumalar⭐😢

Acı, herkese eziyet eder. sadece acı çekmeyi sevenler, günah keçisinin yolunda gider.

ukemin semesung ♡lutfen semesung sevmeyenler sacma sapan yorum yapmasin ♡ "canlina girmistim hatırladın degil mi beni?" minho ve ve jisungun canlı yayindan baslayan hikayesi...

"Yine mi sen?!" Gözlerimi devirerek odanın kapısını kapattım ve muayene yatağına oturmuş Park Jimin`in yanına doğru ilerledim. Elimdeki kahve bardağını masamın üzerine bıraktıktan sonra kollarımı bağlayarak karşısına geçtim. "Yine neyin var?" diye sordum bezgin bir ses tonuyla. Çünkü bezmiştim artık. Bu neydi canım?! Her gün, her saat insan hasta mı olurdu?! "Dün karnın ağrıyordu. Önceki gün başın. Ondan önceki gün sözde dizini incitmiştin. Ondan önceki gün de, kolun muydu? Evet, evet sanırım kolumu kırdım diye gelmiştin. Ama hepsinde de gayet sağlıklıydın. Bu sefer neyin var?" Sordum sormasına lâkin o beni tınlamayarak gözlerime anlamlandıramadığım bir şekilde bakmaya devam etti. "Yah! Sana sordum. Neyin var senin? Yoksa gerçekten bu sefer hasta mısın?" Şaşkınlıkla gözlerimi irileştirdim ve gerçekten hasta olduğu düşüncesiyle elimi onun alnına koydum. Ancak tam da bu esnada o, alnındaki elimi tutarak beni hızla kendisine doğru çekti. Bu hareketini hiç beklemiyordum. Oldukça da hazırlıksız yakalanmıştım. Yüzlerimiz çok yakındı. Alıp verdiği nefesi dahi hissedebiliyordum. Bir an olsun gözlerini gözlerimden çekmedi ve ciddi bir ifadeye büründü. İlk defa onu bu kadar ciddi görüyordum. Yavaşça yutkundum ve kendimi geri çekmeye çalıştım. Ancak bu hareketimle beni kendisine daha çok çekti. Ne yapmaya çalışıyor bu çocuk Allah aşkına?! Kalbim... Neden bu kadar hızlı atıyorsun şimdi ya?! Bu esnada Park Jimin tuttuğu elimi yavaşça kendi kalbinin üzerine koydu. Ardından ağzını açarak konuşmaya başladı. "Kalbimin ritmi seni her gördüğünde değişiyor Doktor Hanım. Yerinden fırlayacakmış gibi atmaya başlıyor. Bazen... Bazen de yırtılacakmış gibi oluyor. Çok canımı yakıyor. Sanırım bu hastalığın adını biliyorum. Her insanın yakalandığı bir hastalıkmış. Adına da `aşk` diyorlarmış. Sevdiğin kişiye kavuşunca tedavini oluyor ve acısından kurtuluyormuşsun. Peki ya ben? Ben ne yapmalıyım? Benim... Benim tek tedavi yöntemim sensin, beni tedavi eder misin? Ya da... Benim tedavim olur musun?" KA5684OP

Büyük oyunları, küçük bedeniye oynayanlar... Uygunsuz içerik bulundurmakta. Küçük yaşta okuyucuların okuması tavsiye edilmez. Lütfen bilincinde olun.

Jisung bir bilim insanıydı ve çok heyecanlıydı çünkü bugün yeryüzüne inmiş 3 uzaylı görücekti ama kim bilebilir dimi aralarından birine aşık olacağını

Birlikte büyüdüler. Aynı sırada oturdular. Aynı gökyüzüne baktılar. Aynı yıldızları izlediler. Fakat Minho’nun kalbi Jisung’a döndüğünde, Chan’ın kalbinde sadece suskunluk kaldı.

Çocukluk arkadaşı hyunlix ve yeni gelen bir çocuğun hyunjini elde etmek için felixe oynadığı oyunlar...

Alt tarafı ara verdiğim okula geri dönüyorum neler olabilir ki ~Evelyn

Minho ve jisung sanalda tanışıp arkadaş olur ama bu aşka dönüşür

"Sadece sınırları aşmak mı? Asıl amacım onlara sahip olmak." Ünlü manken Lee Minho ile yeni çıkış yapmış Solo İdol Han Jisung. Han, beta olmasına rağmen dikkat çeken güzelliği ile herkesi kendine aşık ediyordu. Peki Han bir Omega bile değilken nasıl bir Alfaya gönlünü kaptırmıştı?

Hwang Lina, Hwang Hyunjin`i yanlış bir pozisyonda görür ve kendisini aldattığını düşünür. Zamanla bu konu yüzünden kavgalar başlar ve araları açılır.....

Hayatını genelevde saklanarak geçiren Mara’nın sırrı, bir tavşanın ölümüyle ortaya çıkar. O sadece huzurlu bir hayat yaşamak isterken, kader onu entrikalarla dolu sarayın içine sürükledi.

Yine saat gece yarısı olduğu için kimsecikler yoktu ortada. Asansör için köşeye döneceğim sırada duyduğum seslerle korkarak hemen geri çekildim. Duvara yaslandım. Gece gece 2 erkek görmek korkutmuştu. Ah, oysa hastanedeyim. Neden korkuyorsam? Kendimi toplayıp çıkmak için hamle yaptım. Ancak bu sefer duymuş olduğum kelimelerin beni ilgilendirdiğini anlayarak yeniden duvara yapıştım. Kulaklarımı kabartıp onları dinlemeye başladım. Nefes nefese bir genç, sırtı bana dönük olan gencin önünde, elleri dizlerinde hem soluklanıyor hem de anlatıyordu. "Kameralara bakamadık. Bakamayız da. İçerideki güvenlikler sağlamlar. Koca hastanede nasıl arayacağız o kızı? Ben yüzünü de görmedim. Onu bir tek sen gördün." Sırtı bana dönük olan genç sinirlendi. "O kızı ne olursa olsun bulmalıyız. O defteri almamız lâzım." Karşısındaki onu onaylayarak başını salladı. O genç, bir kere daha söze girdi. "Bulduğunda yaşatma. Defterdekileri okumuş olma ihtimalini göz ardı edip kendimizi riske atamayız." Korku içerisinde gözlerimi irileştirdim. Boşta olan elimi ağzıma kapattım. Defter... Kız... Bahsettikleri kız bendim! Resmen öldürme emri vermişti bu manyak! Minho... Ya ona bir şey yapmaya kalkarlarsa? Defter odadaydı. Ya defteri bulurlarsa ve Minho`nun okuduğunu düşünüp onu öldürürlerse?Hayır! Arkama döndüm ve temkinlice çekilip bir müddet sonra hızla koştum. İlerideki merdivenlere yönelip birer birer çıkmaya başladım. Bacaklarım şimdiden iflas etmişti. Odanın olduğu kata çıktığımda artık bacaklarımı hissetmiyordum. Sadece burnumdan nefes almak yetmiyor, ağzımdan da nefes alıyordum. Kalbim ağzımda atıyordu. Az kaldı diye içimden kendimi tembihleyerek yine hızlandım. Odaya âdeta dalarak girince Minho yatağında hızla doğruldu. Beni, daha doğrusu hâlimi görünce yüzü düştü. "Jae Hee! Ne oldu?! İyi misin?!"diye sordu. Korkuyla yanına ilerledim. Yatağın başına gelerek dizlerimi kırdım. Ellerimle yatağın kenarını tutunup düşmemek için destek aldım. Minho endişeyle bana bakmayı sürdürüyor ve benden bir cevap bekliyordu. Panik yüzünden ağlamaklı çıkan sesimle anlatmaya başladım. "Minho polisi aramalıyız! Sanırım başımız dertte. Hatta ben! Benim başım dertte. Gitmeliyim buradan!" "Jae Hee sakin olup neler olduğunu anlatır mısın?" "Minho defter! Defterde her ne varsa hiç iyi şeyler değil! Beni ve defteri arıyorlar! Aşağıda onları konuşurken duydum. Beni... Defterdekileri okuma ihtimaline karşı öldüreceklerini duydum! Sadece beni hatırlıyorlar. Seni de riske atamam!" "N-ne diyorsun sen Ja Hee? Dur bekle! Kuzenim polis benim. Onu arıyorum hemen. Hiçbir yere gitmek yok. Seni bırakmam." Güzel gözleri bu sefer güven vermek istercesine bakıyordu gözlerime. Ayaklarını sarkıtacağını anladığım an ayağa kalktım. Ayaklarını sarkıttı ve terliğine ayaklarını geçirerek leptobunun yanında olan telefonunu eline aldı.  Hızla birini aradı. Çok geçmeden çağrısı cevaplandı ve konuşmaya başladı. "Hyunjin! Acilen hastaneye gelebilir misin? Ama çok acil. Ölüm kalım meselesi. Gelince görüşürüz. Tamam, bekliyorum. Lütfen çabuk ol." Telefonu kapatıp eski yerine koydu. Yavaş adımlar atarak karşıma geçti. Gözleri bu sefer âdeta yalvarıyordu. "Ağlama ne olur? Seni böyle görmek istemiyorum." Ağlıyor muydum? Ellerimi yanaklarıma attığımda hissettiğim ıslaklıkla ağladığımı fark ettim. Hemen ellerimin tersiyle yanaklarımı, gözlerimi sildim. Uzun koltuğun karşısındaki orta sehpanın üzerine koyduğum defteri elime aldım. Yeniden Minho`nun karşısına geçtim. "İçinde bu kadar önemli olan ne var bilmiyorum. Ama cebimden çıkan not şaka değildi. O çocuğa bir şey olmuş mudur Minho? Bana çarptıktan sonra gözlerime yalvarırcasına bakmıştı. O bakışlar... O not... Bunu nasıl şaka zannedebilirim ben? Ya ona bir şey olduysa?" "Korkma Jae Hee, hiçbir şey olmayacak." dediği anda kapı tıklatıldı. Korkuyla ikimiz de kapıya baktık. Kapının arkasından biri seslendi. "Müsait misiniz efendim, girebilir miyim?!" Bu ses aşağıda bana sırtı dönük olan, öldürülmem için emir veren kişinin sesiydi! ... SL6802VW

Sen yokken ne gece ne de gündüz Ne Ay var ne tek bi` yıldız Her yer karanlık ve ıssız Göremiyorum

Bangchan, beni tam arka bahçeye açılan sürgülü kapıya getirmişti ki odamın kapısının ardından şiddetli sesler gelmeye başladı. Kapıyı zorluyorlardı. Önündeki eşyalar ise hiçbir işe yaramıyordu. Kapı öne geldikçe ağır eşyalar bile oynuyordu resmen. Bu sefer dehşet içerisinde kendi kendime fısıldayarak: "Hayır," dedim. Hyunjin için deli gibi korkuyordum. Onun için delicesine endişeleniyordum. O benim bu dünyada hiç sahip olmadığım tek kardeşimdi. O benim ailemin en güzel parçalarından biriydi. Biz durunca Hyunjin de sesleri duyduğu yöne döndü. Sonra yeniden bize doğru dönüp endişe içerisinde bağırdı. "Gidin artık! Arka bahçeye de her an girebilirler! Onları bizim çıktığımız, gizli geçidimizden çıkar Bangchan! Acele edin! Durmayın! Yalvarırım durmayın." Yalvarırım durmayın, derken dudakları titremişti. O da bizim için çok korkuyordu. Gözleri dolmuş ve anında kızarmıştı. Bangchan, Hyunjin`i başıyla onaylayıp beni kuvvetli bir şekilde kolumdan çekiştirmeye devam etti. Bir ses duydum. Çok... ama çok yakından yükselen bir silah sesi. Bangchan da duymuş olmalı ki beni çekiştirmeyi bıraktı. Hemen arkasına dönüp baktı. Ama ben... bakmaya cesaret edemedim. Tahmin ettiğim şeyin gerçekleşmiş olmasından delicesine korktum. Kalbimde... çok derin bir sızı hissetmeye başladım. Nefes alamadığımı hissettim. Boğuluyor gibiydim. Boğazındaki yumru daha çok sertleşmişti ve daha çok canımı yakıyordu. Gözlerimden boncuk boncuk gözyaşlarım süzülmeye devam ederken ağır ağır arkama döndüm. Hyunjin... dizlerinin üzerine çökmüştü. O... Ona bir şey olmuştu! Kapı... Kapıda delik vardı! Kurşun deliği! Hayır! Hayır olamaz hayır! Hyunjin`in de gözlerinden boncuk boncuk gözyaşları bir bir süzülmeye başladı. Ağzı aralıktı. Zor... çok zor nefes alıyor gibiydi. Aralık olan ağzından yavaşça kırmızı bir sıvı süzülmeye başladı. Ka-ka-kan mıydı bu?! "Hyunjiiiin!" Dayanamadı. Öne doğru düşecekken ellerini yere koydu. Yerden destek alırken başını kaldırıp bize baktı. O kanlı, dolu dolu gözleriyle gözlerimin içine derin derin baktı. Son kez yüksek sesle bağırdı. "Gidin buradaaaaaann! Gidiiiin! Daha fazla oyalanmayın! Gidiiiin! Lanet olsun, gidin!" Son kelimelerini söylerken hıçkırdı. Hyunjin... Ağlamaya başladı. Sesli sesli ağlıyor, arada acısından olmalı inliyordu. Yine de hâlâ kapıyı zorlayanlara karşılık verebilmek için yerde ellerinden ve dizlerinden destek alarak süründü. Yatağımın arkasına geçti. Yüzünü acıyla buruştururken sesli sesli ağlamaya devam edip tabancasını sıkıca kavradı. Namlusunun ucunu kapıya yöneltti. Bangchan da ağlıyordu. Hyunjin`in bu hâli onun da yüreğini parçalıyordu ama ondan aldığı emri yerine getirmek zorundaydı. Bu sebeple beni çok daha kuvvetli bir şekilde çekti. Bahçeye çıktık. Belki bir işe yarar diye yalvarmayı sürdürdüm. "Yapma! Yapma lütfen yapma Bangchan! Ben giderim. Onu yalnız bırakma lütfen! Ona bir şey olursa dayanamam. Bangchan! Bangchan yalvarıyorum sana lütfen! Lütfen onu yalnız bırakma!" Beni hiç tınlamadı bile. O sessiz sessiz gözyaşı döküp ilerlerken ben de içli içli, yüksek sesle ağlamamı sürdürüyor ve devamlı arkama, Hyunjin`e bakıyordum. "Hyunjiiiin! Hwang Hyunjiiiin!" Bağırışımı duydu. Sadece gözleri değil, yüzü de kıpkırmızı olmuştu. Onun da ağlayışını hâlâ işitebiliyordum. Bana baktı. Buruk bir tebessüm etti. "Seni çok seviyorum Mina! Hem de çooook!" diye bağırdı. Ona karşılık bir cevap dahi veremedim. Gözlerim belki anlatmıştır ne hissettiğimi. Belki gözlerim konuşmuştur. Son anda Bangchan beni hiç bilmediğim bir yere çekti. Bahçemizi çevreleyen çalılardan biri meğersem kapıymış. O kapıyı açarak çıktık. Yeniden kapandı. Görünürde tamamen yeşil yapraklı çalıların bir parçasıymış gibi duruyordu. Bangchan, bir an olsun kolumu bırakmadı. Aklım da, kalbim de şu an sadece ailem dediğim insanlardaydı. İçimdeki yangını bu sesli ağlayışlarım ve görünüşteki yıkık hâlim dahi anlatamazdı. TB4680MN

İhanet ve suç. Ardından soğuk bir ürperti sarıyor tüm bedenimi ve sırtımdan yukarı doğru kuşatıyor bedenimi. Sessizlik ağır basıyor çünkü ölümü hissetmek beraberinde sessizliği de getiriyordu. Akan kan ile beraber intikam ateşim de benimle beraber yanmaya başlıyor. Suç kanıma girdiğinde küçüktüm, büyüdüm ve benimle beraber suçlarım da büyüdü. Beni asla affetme, olur mu anne? "Ve sevgilim, hiç bir şey kaçış arabası ile sonsuza kadar sürmez.” | Tüm hakları saklıdır. |