Koca şehrin tam ortasında sürüklenen, beyaz elbiseli bir kadının feryatları vardı bugün koca gökyüzüyle buluşan. Bu feryatlar onun kaderiydi. Tanrılara kurban verilmek için yüzlerce heykelin ortasındaki tapınağa getirilen genç kız akıl almaz olayların içinde buldu kendini. Ne yapmalı? Anlatılan efsanelere inanıp kaçmalı mı yoksa onlara kulak asmadan onu dinlemeli miydi? Başaracak kadar zamanı var mı? Ölüm ensesindeyken hangi kuvvet onu koruyabilirdi. Kuzgun kanat çırptı, kanatları kesilmiş olsada. Kuzgun isyan etti, sesi duyulmasada. Kuzgun sinirlendi,ağladı,hırpalandı fakat sesini çıkarmadı. Kuzgun kaçtı, hayatta kalabilmek için. Kuzgun başardı, hayatta kaldı. Peki, şimdi. Asıl hikayede Kuzgun intikamını alabilecek miydi?

Heykelcilik okuyan Begüm ilhamını kaybettiğini düşünür ta ki bahçede şarkı söyleyen çocuğu görene kadar.

"Selam Komiser Hanım. Sizin burada ne işiniz var? Bildiğim kadarıyla bu müze hafta sonları kapalı. Yoksa ben mi yanlış hatırlıyorum?" Soğuk nefesini boynumda hissettiğimde ne yapacağımı şaşırmıştım. Bu adam nasıl buldu beni? Ben ne kadar da sessiz(!) ilerliyordum halbuki. Bir anda önüme çıkmasıyla attığım ufak çaplı çığlığımı kesmek amacıyla bir eliyle ağzımı kapatmıştı, diğer eliyle de ellerimi bileklerimden kavrayıp onu itmemi engellemişti. Her şey şaka gibiydi. Şaka gibi bir gün... *** Instagram: ruhumcekilmis Not: House Of Wax(Mumya Evi)`dan esinlenilmiştir.

Bir heykeltıraş her zaman ki gibi bir heykel tasarlar fakat bu sefer heykelin kalbi vardır ve insanları anlayabiliyordur.