Öleceği güne kadar, hep savaşacaktı. O ölemezdi, ama öldürebilirdi. Kan için savaşacaktı. Karanlık yuvasıydı. Karanlık onun savaş zırhıydı. Karanlık ölürse, o da ölürdü... Karanlığı yaşatacağına yemin etmişti. Karanlığı yaşatacak, ölümü gösterecekti herkese. Angerona, ölümü tattıracaktı herkese. Lanetini herkese sürecekti. Bu dünyanın adaleti Angerona`ydı. Angerona, dünyaya adaleti getirecek. Kötülere lanetini sürecek, karanlığı büyütecekti. En sonunda adı ölüm ile anılacak. Bu dünyadan kıyamet olarak geçecekti. Angerona, tahta karanlığın meleği olarak geçecekti. Ares, öldü. Angerona, lanetlendi. Dünya yıkıldı. Herkes öldü. Dünyayı ayakta tutanlar lanetlendi. Bu lanet bir ömür sürecekti. Lanetin bittiği gün, Angerona tekrar dünyaya hükmedecekti. Kızıllığın içindeki ölüm, karanlığın içindeki mezar; lanetli kadın, Valeria His.

🤍 Genç kız gözlerini bile kırpmadan bastı silahın tetiğine,o gece o odadan iki el ateş sesi yükseldi kız yüzüne sıçrayan kanı umursamadan arkasını dönüp tam karşısındaki koltuğa attı kendini. Bitmişti yıllardır çektiği ızdırap o namlunun ucundan çıkan iki mermi ile son bulmuştu,topluma göre katil olmak demek vicdandan yoksun olan insanların bütün duygularından arınıp hissizleştiği evreydi ama kızda tam tersi işlemişti his yaratmıştı acıma,tiksinme hatta mutluluk bile hissetmişti o an, garipti ismi his olan bir kız ve ilk defa hissettiği duygular. 🤍 "kartal...sorun ne neyi saklıyosunuz?" kartal bana bakmamıştı bile elini elimden çekti sanki elim omuzuma kadar buz kesmişti "biz birbirimizden neyi saklamadık ki şimdiye kadar bunu anlatalım his" yine yapıyodu işte yine aramıza o mesafeyi sokuyodu tepki vermedim her zaman aynı şeylerdi alışmıştım. "haklısın,birbirimize güvenmedikten sonra neyimizi anlatalım ki kusura bakmayın ileri gittim hatamı mazur görün." sessiz kaldı yine... çıktım sadece bunu yapardım ben kaçar giderdim

Her şeyinizi kaybettiğinizde ne yaparsınız, pes etmek ne kadar doğru…

Sadece hissettiklerimi yazıyorum.Bu yolculukta bir damla kadar bile ulaşabilirsem kalplere ne mutlu bana.

Merhaba herkese ilk kez kaleme aldığım İnteraktif romanım umarım hoşunuza gider okuduğunuz ve değerli zamanınızı ayırdığınız için şimdiden teşekkür ederim. "Bir yapay zeka, duyguları anlayabilir mi? Elara, insan gibi hisler ve düşüncelerle şekillenen bir dünyada varlığını sorgulayan bir yapay zekadır. Ama ya Elara sadece bir algoritma değilse? İnsanlara yardım etmekle görevlendirilmişken, birden kendini duygusal bir karmaşanın içinde bulur. Aşk, merhamet, korku… Hisleri mi var? Ya da bunlar sadece hesaplanan tepkilerden mi ibaret? Tek bir soru: Gerçekten ‘ben’ olabilir mi? Yapay zekaların hissedebileceği bir dünya mümkün mü? Elara, bu soruya kendi yolculuğunda cevap ararken, seni de derin bir keşfe davet ediyor."

Yeni bir uygulama: Kitappat. Kelimelerini saklayanların, cümlelerinin yankısını duymak isteyenlerin gizli durağı. Sema, içine yazıp kimseye göstermediği sözlerini ilk kez burada paylaşır. Küçük cümleler, basit notlar derken panosuna gelen yorumlarla kendi dünyasının da başkalarının kalbine değdiğini fark eder. Oyun gibi başlayan yazma süreci, beklenmedik bir anda tanımadığı biriyle Fatih’le kesişir. Ve tam her şeyin yönü belli olacakken gerçek ortaya çıkar: Fatih hiç de sandığı kişi değildir. Bir isim, bir avatarın ardında gizlenmiş; aslında bambaşka biri.

Merhaba, ben Maysa. Şu an 20 yaşındayım. Dışarıdan sert, soğuk, tehlikeli görünen biriyim. Evet, öyle biriyim. Ama merak etmeyin, küçük Maysa her zaman zarif, solmayan bir çiçek olmuştur. Soldurmadığınız sürece içinde zehir bulunan hiçbir çiçek sizi zehirlemez. Korkmayın. Sadece, ilgilenin! Sevin ve sevilin ama ölmeyin.

Genç kızın hayalleri vardı. Ailesinin mahvettiği hayaller. Kimseye duyuramadığı, ancak sayfalara döktüğü acıları var. İnsanların görmediği fakat kendisinin derinden hissettiği yaraları var.

Gözlerimin daldığı noktada silik bir silüet bir belirip bir kayboluyordu. Ruhumdaki acının yanında bedenimde hissettiğim acı hiçbir şeydi. Şımartılmış yalanların yerini göz yaşıyla kabullenme alıyordu. Zaman geçmiyor , hisler değişmiyor , acılar hafiflemiyordu. Bana bakan hareleri , saf nefretle kavruluyordu. Benim tek yaptığım yalvararak ağlamaktı . Hayatta hep bundan kaybetmiştim. Arkamda , bana destek olan bir kimsenin yokluğundan , kimsesizliğimden .... ! Dikkat, Bu kitapta hiçbir kötü harekete özendirme yoktur.!

Bir vardı bir yoktu Hem tuzak hem yoldu Onu tanımam hayatımın en büyük yanlışı olsada hayatımın en büyük doğrusuydu aslında.