Baş karakterlerimiz idil ile alpay bir arada olmak istemeyen ama mecburen aynı ortamda bulunmak zorunda olan eski sevgililerdir. Polis olmalarından dolayı ve bazı getirdikleri başarılar yüzünden baş komiserleri onu bir göreve tabi tutar ve bir mafyaydi çökertmeye çalışırlar. (Canlar ilk kez bu tarzda bir kitap yazıyorum. İnşAllah beğenirsiniz)

"Niye gitmeme izin vermiyorsun? Neden beni sana, kendini de bana mahkum ediyorsun? Bırak gideyim ne olursun?" Önünde diz çökmüş bir vaziyette yalvarıyordum artık. Belki bu, onunla adam akıllı ilk konuşmamızdı ve ben bitmiş bir haldeydim. Şu an kalkıp, kapıyı çarpıp çıksam her şey bitecekti sanki. Ama yapamıyordum. Buna ne gücüm vardı ne de inancım. Affedilmek istiyordum artık. Karşımda bana nefret kusan adam beni affetsin istiyordum. Ancak o zaman hayatıma devam edebilirdim. Son bir gayret kafamı kaldırıp gözlerinin içine baktım. Gözlerimdeki yaşlar görüşümü kısıtlasa da o buğulu kehribar gözleri görebiliyordum. Uzun zaman sonra ilk defa net bir şekilde gözlerimin içine bakıyordu. Bu durumdan cesaret alarak tekrar konuşmaya başladım. "Ben senin için neyim baba? Hiç mi değerim yok? Kimim ben!" "Katilsin! Karımın katili!" *** İdil, herkes gibi hatalar yapan sıradan bir kız çocuğuydu. Ama yaptığı tek bir hata kendi dahil etrafındaki herkesin hayatına mal oldu. Elinde kalan sadece annesine ait bir mezar, kendisinden nefret eden yarım kalmış bir aile ve asla silip atamadığı `katil` damgasıydı.

İdil, deli dolu bir genç kız. Hayatı kafasına takmayı pek sevmiyor ve çocukken yaptığı alışkanlıkları bırakmayada hiç niyeti yok. Bu alışkanlıklardan biri ise birilerine telefondan anonim mesajlar göndermek... Okulun sıkıntılı çocuğuna öylesine bir mesaj gönderdiğinde başına geleceklerden habersizdi. Lise son sınıf öğrencileri olan İdil ve Poyraz`ın hikâyesini okumak isterseniz bir tuş kadaf uzağınızdayım. Texting bölümler içerir. Öylesine yazdığım bir kurgu olsada tüm önerilere ve yorumlara açığım. Kendimde son sınıf öğrencisi olduğum için bölümler biraz gerçeklik içerebilir🙄

İdil’in en büyük savunması, kontrolsüz kahkahasıydı. Lise koridorlarında kurallar ve ciddiyet varken, o ve üç arkadaşı her şeyi tiye alarak kendi neşeli dünyalarını yaratmıştı. İdil için hayat, her zaman komik bir oyundu. Ta ki o güne kadar. Lise son sınıftan, geleceği bir hedef gibi omuzlarında taşıyan Eren. İdil, onun ciddiyeti ve ulaşılmaz duruşuyla çarpıştığı an, kahkahasının boğazında nasıl bir düğüme dönüştüğünü fark etti. Eren, onun için bir oyundan fırlamış bir karakter değildi; Eren, onun hayatında eksik olan, tamamlanmak zorunda kalınan tek gerçekti. Artık İdil’in tek meselesi, ondan haftalar, belki de günler sonra mezun olup gidecek olan bu çocuğun dünyasına bir şekilde girmekti. Ancak o dışarıya yansıttığı tüm cesaret, Eren`in karşısında aniden buharlaşmaya başlamıştı. Bazen bir insanı çok sevmek, sadece sessizliğinle ödüllendirilir. Bu, İdil`in neşe maskesinin düştüğü, lise aşkının ise hayat boyu sürecek bir ukdeye dönüştüğü hikayesidir.