Mervan Ağa hırıltılı nefesler alıyordu. Saçları dağılmış, gözü dönmüş bir kurda dönmüştü. Birden belindeki tabancayı çekti. Metalin o soğuk şakırtısı odadaki herkesi titretti. Bir uğultu koptu. Herkesin yüreği ağzına geldi. Tüm bakışlar Sidar’ın kanlı suratında toplandı. Kimse nefes almaya bile cesaret edemedi. Çünkü herkes Mervan’ın o anda Sidar’ın kafasına sıkacağını düşündü. Ama Mervan Ağa tabancayı havaya kaldırdı, namluyu ağır ağır çevirdi. Ağalara baktı. Sesi bu kez buz gibi çıkıyordu.“Ben birini istiyorsam alırım. Kimse bana engel olamaz! Engel olmak isteyen varsa... buyursun gelsin!” Derin bir sessizlik oldu. Kimse cevap veremedi. Kimse kımıldayamadı. Mervan Ağa tabancayı indirdi ve öfkeyle arka odaya yürüdü. Kadınların olduğu odaya girince orada da fırtına gibi esti. Herkes panikle geri çekildi. Bir tek Avşin kalakaldı. Elinde tepsi vardı. Öylece duruyordu. Gözleri kan çanağı gibi şişmiş, ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu. Titreyen dudaklarıyla bir şey söylemeye çalıştı ama sesi çıkmadı. Mervan Ağa bir an durdu. Onu öyle görünce içi bir anlığına yumuşar gibi oldu. Ama hemen ardından Diyar’ın yüzü geldi gözünün önüne. Diyar’ın kardeşi... düşmanın kanı...

Hayatı darbeler,ağlayışlar ve çığlıklar üzerine kurulan iki kadın, geçmişinin gölgesinde yaşayan iki adam, mutluluğu görücü usulü bulan bir adam, hırsına yenik düşen her zaman sevdiği kadını tehdit ile elde etmeye çalışan bir adam. Sırf bir yalan uğruna karısına kötü davrandı adam, bilmeden dökmüştü incilerini güzel kadının...