Kapattı dudaklarını, uzandı koltuğa. Küçüktü, minikti, tatlıydı ama hiç de kıyılası değildi. "Senin gibi çok akıllı olmak istiyorum. Saf olmak istemiyorum ben." Mırıldanışıyla gözlerim yandığında tavana diktim gözlerimi. "Her istediğimiz olmuyor ki Küçüğüm." "Zaten hepimizin hiçbir istediği olmadı. Ya bundan sonra da olmazsa?" "O zaman hepinizi bırakırım, sonra da gideriz hep beraber bu gezegenden. Belki bizi bekleyen başka gezegenler vardır, ha?" "Var mıdır gerçekten? Kahramanımız da orada mıdır?" Son sorusunu duyunca gözümün önüne gelen adamla kaşlarımı çattım. Aptallaşma, Derin. O adam ne alaka şimdi? O bizim kahramanımız falan değil. Değil. Değil. **** Yaşamak için *topluma göre* yanlış yollar deneyen bir kızın hayat hikayesi... **UYARI: Gerçek bir hayat hikayesinden uyarlanmıştır.**

"Koma" Kitabı bize feza`nın hayatı ve ondaki değişiklikleri anlatıcak fakat bazı istisnalar var...

Satranç tahtasında, adalet savaşı Aşk hamlesi, adaletin oyununu bozar mı? Genç bir ceza avukatı olarak adaletin tarafında duran Nisan, annesinin ölümünden sonra gerçeği aramak için eline ulaşan mektup ile Karadeniz’e döner. Ancak karşısına çıkan adam Kuzey Kaleli yalnızca geçmişin gölgesi değil, geleceğin anahtarıdır. Soğukkanlı bir stratejist. Yıkıcı bir miras. Ve adaleti kendi elleriyle yazmak isteyen iki yalnız ruh. Birbirlerini çözmeye çalışırken, her hamlede daha da iç içe geçerler. Bu sadece adaletin değil, aşkın da oyunudur. Ve oyunun sonunda ne şah kalır... ne de sağlam bir kalp. “Adalet Oyunu” ♟ Bir adalet savaşı. Bir aşk tuzağı. Her hamlede yeni bir sır. Kitap kapağı tasarımı bana aittir. Çizimi, fikir tasarımı bana aittir. Kapak tasarımı ile ilgili fikirlerinizi ve ön söz ile ilgili fikirlerinizi lütfen belirtin.

Bir insan, adını dahi hatırlamıyorsa… gerçekten var olabilir mi? Genç bir kız(?), sonsuza uzanan bir ormanın ortasında gözlerini açtığında, ne geçmişini ne ismini hatırlar. Yalnızlık, ilk anda eksik sayılmaz; ta ki görünmeyen bir ses ona geçici bir kimlik fısıldayana, narin bir çiçek göğsüne nefes olana ve adımlarının yanına sessiz birkaç yürüyüş ekleyenene kadar. Fakat uzatılan her el şefkat taşımaz: bedenlerin dili, merhametin mi yoksa vahşetin mi ağır bastığını acımasızca hatırlatır. Bu dünya gerçekten yaşaması gereken bir yer midir, yoksa çoktan ölmüş olması gereken birinin sığınağı mıdır? O, bu dünyaya tesadüfen mi düşmüştür, yoksa biri onu bilerek mi çağırmıştır? Verdiği kararlar, karşılaştığı canlılarla kurduğu bağlar… gerçekten “doğru” mudur, yoksa bir yerlerde geri dönülmez bir çizgiyi çoktan aşmış mıdır? “BEIVA: Ebediyetten Fâniliğe”, hafızasını kaybetmiş bir yabancının adım adım kendine, çevresindekilere ve bilinmeyen bir düzene dair en ağır sorularla yüzleştiği, felsefi ve duygusal bir yolculuğun ilk halkasıdır. Bu dünyaya adım attığınızda, belki de asıl soruyu kendinize soracaksınız: Korkmanız gereken asıl şey onlar mı… yoksa içinizde saklanan siz misiniz?

Kalbimin her atışı, saatin bir tik tak sesiydi sanki. Her saniye beni biraz daha geriye çekiyor, sanki beni geçmişimin biraz daha derinliklerine gömüyordu. Kollarım, bir şeylere tutunmak ister gibi boşlukta asılıydı, ama hiç bir şeye ulaşamayacak kadar da zayıftı. O an, zamanın üstüne uzanmış bir ceset gibiydim. Ölmüş değil, kendine geç kalmış bir ceset. Kaçırdığım her gerçeğin "keşke" yankısı dönüyordu kulaklarımda, ve saniye ibresi her defasında biraz daha derin yaralar bırakıyordu içimde. Zaman benden geçiyordu, ama ben hâlâ bekliyordum. Neyi mi? Kendimi. Kendime dönmeyi bekliyordum... Sahi... Ben kimdim?