Benim onu son görüşümdü.Boğazımda kimsenin anlayamayacağı bir düğüm oluştu.Klasik bir laf: Bana yara olan adam başkasına yar oluyordu.Uzun uzun bir daha asla öyle bakamayacak şekilde kimsenin beni göremediği yerde ona baktım.Yani bugünden sonra herkes kendi hayatına bakacaktı,buna hayat denirse tabi benim için.

"Bekle desen, beklerdim." Sertçe yutkundum. "Sen bırakmayı seçtin." Sözlerimi esirgemedim bunca senenin dolmuşluğu vardı içimde. "Sen korkaklık ettin. Beni de buna mahkum ettin." Koskoca adam karşımda ağlayacak kıvama geldi. Elini uzattı tutmadım. Ben de elini tutmak istemiştim o gün izin vermemişti. Ben de vermedim. "Füsun, Füsun`um, Meftunum. B-" elimi kaldırarak konuşmasını engelledim. İstemiyordum artık onun sevgi cümlelerini. "Dinlemeyeceğim seni. Sen beni bir sabah güneşi ile unuttun ben seni bir akşam güneşi ile unuttum...Ebediyyen." Vural Toprak & Füsun Kahraman