Hayat yüzünüze hep gülmezdi. Nefret ederdiniz, üzülürdünüz, söverdiniz. Hepsi çoğunlukla olurdu çünkü bu hayattaki varlığımız sadece mutlu olalım diye yoktu. Bu hayat bizim dersler çıkarmamız için bize kelamlarda bulunurdu. Kelepçeler ilk defa bileklerimi sardığında hissetmiştim gelecek olan zulümleri. Kelepçeler benim kötü rüyalarımdı, kabuslarımdı. Mahkûm denirdi bana. Kimse bilmezdi aslında gerçek mahkûmun kalbimde saklandığını. İhanet kaldırılamayacak bir yüktü. Sırtım hep arkamdan bıçaklanmamak için sağlam dururdum fakat göğüs kafesim yarılacak gibi korkuyordum. Ben Mavi Soykırım. İhaneti ve intikamı bir gecede öğrenen bir kadınım.

"Aurora sence de her göz çok güzel değil mi? Her gözün bir rengi var ve onları incelemek eğlenceli değil mi? Neden gözüne bakmama izin vermiyorsun?" Kız nefesini tutmuştu. O kadar titriyordu ki önünü bile görmekte zorlanıyordu. Güvendiği tek şey elindeki küçük kelebekti. "Bana neden bunu yapıyorsun?" Karşısındaki adam gülümsedi. Ama gülümsesi karanlığa benziyordu. Ürkütücüydü. "Gözüne bakmak istiyorum, ne istiyorum başka?" Elindeki kelebeği parmaklarıyla sıktı. "Gözümü sana vermeyeceğim." Yaklaşan adımlarla geriledi. Bu adam hastalıklıydı. Gözünü almak istiyordu. Ama beklediği gibi olmadı uzanan büyük ve ince parmaklar onu davet ediyordu. Tek kaşını kaldırarak saçları arasından yine tuhaf gülümsesini gönderdi. "O halde beraber bir göz çifti olmaya ne dersin?"