GülBeyazdım ben. Dışım bir kar tanesi kadar beyaz, insanların bakışlarından dolayı içim bir buz parçasıydı. İğrenirlerdi benden insanlar. Kalplerinin içinde ne kadar kin ve nefret varsa bana boşaltırlardı. Sonra bir gün bir şey oldu. İçimdeki buzlar yavaş yavaş erimeye başladı. Onun yerine bir sıcaklık usul usul vücuduma akın etti. Ben daha ne olsuğunu bile anlayamadan kapılıvermiştim. (Kitabın kapağı pek olmadı gibi düşünüyorum ama şimdilik dursun bakalım. Keyifli okumalar)