Herkese merhaba! Aslında Oyunbozan tamamen ortada olmayan bir hikaye olarak çıktı. Kapak tasarlıyordum ve Oyunbozan kapağını tasarladım. Böyle olunca buna uygun bir kurgu bulup bunu yayınlamak istedim. Bence çok özel bir hikaye olacak.

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın

∽ Özlem ∽


Kapı aralığından bana baktığını hissetsem de kendimi ona bakacak kadar güçlü bulmuyordum. Duvara yaslandım ve yavaşça kayarak dizlerimin üzerine oturdum. Kapının aralığından elini uzattığında omzumun yanında beyaz bir gül duruyordu. Uzun bir süre sessiz kalsa da çevremizde kimse olmadığını bildiği halde sadece benim duyabileceğim bir şekilde konuştu.

Sanki o an yanında olan bana değil de içimde yaşamakta olan kız çocuğuna sesleniyordu.

"Bu gülü ilk kez annemin saçında görmüştüm. Anlamı ne biliyor musun? Duruluk ve masumiyet demekmiş. Babam o gün bu gülü anneme verdiğinde eğer sana olan hislerimden şüphe edersen sana verdiğim bu güle bak çünkü sana olan sevgim bu gülün içinde saklı demiş."

Her ne kadar ona bakmasam da yüzünde bir tebessüm oluştuğunu tahmin edebiliyordum. Devam etti.

"Ne zaman bu sahneyi yaşarım diye çok düşündüm. Zamanında sana verebilecek bir gülüm olmadı Menekşe. Sen hiçbir zaman sana olan sevgimi göremedin. Bunun suçlusu benim, biliyorum. Sana olan sevgim bu gülün içinde saklı diyemem."

Gülü yanıma bıraktığı zaman eli hala kapı aralığındaydı. "Sana diyebileceğim tek şey küçükken olduğu gibi seninle kaçmak adına her zaman burada olacağım. O küçük çocukta sana olan sevgim saklı Menekşe ve bu asla sana ulaşamadı."

Elini kapı aralığından çektiğinde ayağa kalktığını duydum. Her ne kadar duygularım beni uyarsa da beni uzaktan izleyen o küçük kızı dinledim ve bakışlarımı ona çevirdim. Kimsenin duyamayacağı bir şekilde mırıldandı.

"Seni kaybetmek bu hayatta yaşadığım en büyük pişmanlıktı."

"O çocuk bana ulaşamamış olabilir ama ben o çocuğu duydum.."