Bölüm 1:kanlı geçmişim

2004 şubat19 Aysu

Kanın kokusunu hayır kanların kokusunu net birşey şekilde hissediyordum titriyordum korkuyordum beton duvarın yanına eğilip dizlerime gömmüştüm yüzümü ellerimle kulaklarıma baskı uyguluyordum korktuğum için değil annem ve küçük kardeşim kaan'ın çığlıklarını duymamak için.

susmuyordu susmuyorlardı çığlıklar kesilmiyordu bıkmıştım.

Hepsi benim suçum

her şey benim yüzümden

bir ses(hepsi senin yüzünden!!) diye bağırıyordu.

bu ses babama aitti ​​hayır üvey babama aitti.

anlık bir cesaretle başımı kaldırmadan önce bir ses annemin çığlığı kardeşimin cesesedi yerde doğum günü pastam ardından annemin seside kesildi. istediğim olmuştu diyimi susmuşlardı bitmişti. Yada ben öyle sanıyordum.Onlar için bitmiş benim için yeni başlamıştı. Üvey babam önümde durdu. Bana doğru eğilerek "bitti Aysu o güzel gözlerine bakmama izin ver kızım"dedi. Ardından bana tekme attı 2 katlı evimizin bodrumunda çığlık çığlığa yerde kıvranıyordum. Burdan kurtulmam İmkansızdı. işte bu çok acıtıyordu birden merdivenlerden ses geldi. Polis sandım ama değildi.gerçek babam öz babam ikisi de düşmanımdı düşmanımızdı.

sesleri zor ayırt ediyordum her şey bulanıktı. Aynan da hem üvey hem öz babamın adamları harekete geçti bir savaş ortasındaki yaralı asker gibi hissediyordum.

silah lar patladı yanıma düşen biri ve elinde silah 8 yaşında ben Aysu o silahı kaptığım gibi ayağa kalktım 2 babam dışında her kez yerdeydi bir kere daha düşünmeden 2 sinede ateş ettim üvey babam kafasından öz babam karnından vuruldu elimin titremesi ile silah elimden kaydı ve yeri boyladı.

buradan kaçmalıydım. Silahı rasgele birine bırakıp yukarı kaçtım mağdur numarası oynayacaktım. Artık yalnızdım kardeşim annem...

ikiside yoktu. En yakındaki komşunun kapısını çaldım Hatice teyzenin eviydi direkt olarak herşeyi ağlayarak anlattım. Zaten bu mahalledeki herkez şiddet gördüğümüzü biliyordu bu evimize ilk polis gelişi değildi. yaklaşık 10 dakika sonra bir kaç polis arabası ve ambulans geldi. üvey babam ordan tabutta öz babam ambulansla ben ise hastaneden yurda doğru ayrıldım. En son ise kardeşim ve annem çıkmıştı bir tabutta..

hala birini ôldürdüğüme inanmıyordum. sus pus küçük bir kızdım şoktaydım kafamı toparladığımda ise yurttaydım........

Aysu o zaman anlamıştı hiç bir şeyin imkansız olmadığını günler ve annesi ve kardeşi için göz yaşı dökmüş olabilirdi.

bu gözyaşları yüzünden şehri sel basmışta olabilirdi.

Ama o bodrumdan kurtulduğuna hala inanamıyordu o Bodrum'da demir arkasında günlerce işkence görmüş olabilirdi. Belkide ölü olabilirdi.Ama Aysu o çığlıkları asla unutamazdı.....

NASIL OLMUŞ ARKADAŞLAR BAYA KISA OLDU AMA VAKTİM YOKTU İYİ OKUMALAR EN KISA ZAMANDA YENİ BÖLÜM GELİR

Sorularınızı burdan alabilirim

İNSTAGRAM

@yagmurr_1790