Onu ilk ben gördüm benim karım olmalıydı dedi Ömer ağa,Sen öğle san bende gördüm, Abi o artık benim karım ondan uzak dur abimsin demem dedi Azat ağa.... Dans etti kadın kendi etrafında, etrafında ona bakan 2 adamı bilmeden, yüzünü gökyüzüne çevirdi karanlıkta çıkabilecek yıldızları bilmeden,o güneşi görmüştü artık biliyorduki yıldızlar güneş olmadan parlayamazlardı, peki ben yildızsam parlamama sebep olan guneşim kim?dedi kendi kendine, başını yukarıya doğru çevirdi güneşi beklerken Ateşi gördü, Ateş parlatır mıydı yoksa yakar mıydı? Seçim hakkı sunuldu nazlı`ya, karşısındaki iki adama baktı, birisi bebeğinin babası, diğeri kalbinin sahibiydi, dudaklarını araladı seçimini söyleyecekti ama………… Not: farklı bir berdel hikayesi okumak istiyorsanız buyurun ☺️

Geçmiş de saklı sır gibi bir ölüm, Aşk herşeyi düzeltebilirmiydi? Geçmişin acılarını unutturup, Gelecekteki kötülükleri engelleyebilir mıydı? Peki Aşk nasıl bir duyguydu? Zeynep elini kalbine götürdü, orada belki de ilk aşkı Özgür`ü aradı, eskisi gibi neden heyecanla atmıyordu kalbi, haklı mıydı yani Alpaslan, ne demişti Alpaslan; ""İstediğin kadar kaçmayı dene sen benim kaderimsin ben de senin""

Yapılan türlü türlü planlar, söylenen yalanlar, saklanan gerçekler, peki gerçekler gün yüzüne çıkmaz mıydı? Gelin birlikte Semanur`un keşif yolculuğuna çıkalım, bazen ağlayalım bazen gülelim bazen oflayalım, semanur`u hissederek okuyalım ☺️

Nikah günü terk edilen KARAN KARABEY, bedel ödemek zorunda bırakılan MAHİ…… Yalanlarla çevrilmiş hayatlar…… Bir bedel bir haykırış bir var olma çabası……

Dizlerinin üstüne çöktü, artık ayakta duracak hâli kalmamıştı. Tüm gücü, tüm direnci tükenmişti sanki. Gözyaşları hızla akıyordu yanaklarından. Her damla, içinde yılların kırgınlığını, susturulmuş çığlıklarını taşıyordu. Ellerini yumruk yaptı, titreyen omuzlarıyla birlikte iç çekişleri yankılandı gecenin sessizliğinde. Karanlık, onu kucaklamış gibi sarıyor; dünya sırtını dönmüş, onu tek başına bırakmış gibiydi. Boğazındaki düğüm çözülürken dudaklarından çaresiz bir fısıltı döküldü: “Ben... Ben Cansu Elif Kandemir. Bana, kendi hikâyemde bile başrol olma hakkı tanımadılar.” Yutkundu, sesi kısıldı ama içindeki fırtına susmadı. Sanki başkalarının yazdığı bir senaryoda figüran olmaya mahkûmdu. Hayat, defalarca sahneden itti onu; oysa o hep sahne arkasında başrol olamak için mücadele etmişti. Kimse görmedi, kimse anlamadı... Belki de görmek istemediler. O an, içinde bir şeyler yıkıldı; gururu, umudu, bekleyişi… Hepsi bir bir yerle bir oldu. Ve Cansu, ilk defa kendi hayatında gerçekten kaybolduğunu hissetti.