Alıntı

Yanına yaklaşıp, "oturabilir miyim?"dediğimde girdiği düşüncelerden sıyrılıp bana baktı ve ardından hemen ayaklarını indirerek yana kaydı.

"Tabii"dedi. Derin bir nefes alıp eliyle gözlerindeki yaşları sildi. Niye ağladığını bilmiyordum fakat gözleri ağlamaktan kızarmış bir haldeydi. Neden bu kadar ağlamıştı ki? Bu soru kafamda dönüp dururken teşekkür edip yanına oturdum hemen. Helin ile sadece ayak üstü tanışmış olduğumuz için ne diyeceğimi ne konuşacağımı bilmiyordum. O da aynı durumda olduğu için sessizliğini korumaya devam ediyordu. İkimiz de sessizce oturuyorduk. Aramızda uzun sayılacak kadar derin bir sessizlik meydana gelmişti. Bu sessizlik çok can sıktığı için ilk bozan taraf ben olmuştum.

"Neden bu kadar üzgünsün? Şuan senin mutlu olman gerekmiyor muydu? Yani sonuçta yarın abin evleniyor."dedim. Buraya düğün için geldiğimizi biliyordu. Lakin benim yapılan evliliğin mecburi bir evlilik olduğunu bildiğimi bilmiyordu. Ben de bildiğimi açık etmemiştim.

"Yooo üzgün değilim."deyip hemen kendini toparlamaya çalıştı. "Sadece Meyra'yı öyle ağlarken görmek beni biraz sarstı."dedi bana kısa bir bakış attıktan sonra.

"Meyra?"

"Arkadaşım. Yani yarın abimle evlenecek olan kuzenim." Demek o bahtsız kızın adı Meyra idi. Ah be Meyra kim bilir şuan ne kadar acı çekiyorsundur. İnsan istemediği bir evlilik yapınca çok acı çekebiliyordu evet ama Meyra'nın ki çok daha farklı, çok daha acı bir durumdu. İstemediği bir evlilik gerçekleştirmekle beraber sözlü olduğu, çocukluk aşkı olan adamın abisiyle evlendiriliyordu. Bundan daha acı ne olabilirdi ki?