Alıntı

"İlk dansımızı hatırlıyor musun?"diye sordu gözlerimin içine bakarak. Gülümsüyordu. Kafamı evet anlamında salladım. Tabii ki de hatırlıyordum. İlk dansımızı Hilal ve Selim'in düğününde yapmıştık. O günü asla unutamazdım ki... O gün Asaf'la ilk dans ettiğimizde her ne kadar kabul etmek istemesem de ona karşı içimde bir yerde bir şeyler kıpırdanmıştı. Ve ben içimde de olsa bunu asla kabul etmemiştim.

"Biliyor musun? Sen o zamanlar çok hırçın ve asi bir kızdın. Senden hoşlanmama rağmen yanına yaklaşmaya korkuyordum."dediğinde gülümseyip ardından da yalandan gözlerimi devirdim. Bir elini belimden çekip önüme gelen saçlarımı kulağımın arkasına doğru itekleyince yanağımı avucuna yaslar gibi yapıp doğrudan gözlerinin içine baktım.

"Sen mi korkuyordun? Bulduğu her fırsatta yanıma gelen, beni hiç rahat bırakmayan sen?"dedim bir kaşımı havalandırarak. Kafasını sallayıp elini tekrar belime yerleştirerek beni kendine daha çok çekti. Bu hareketi beni gülümsetse de kaşımı hiç indirmeden gözlerinin içine baktım.

"İyi ki seni hiç rahat bırakmamışım... İyi ki senden hiç vazgeçmemişim."dedi kafasını eğip kulağıma fısıldayarak. Aslında müziğin sesinden dolayı fısıldamaktan çok bağırır bir tonda söylemişti.

"İyi ki..."dedim yüzümdeki en içten gülümsememle. Ardından kafamı göğsüne yaslayıp sessizleşerek dans etmeye devam ettim. İyi ki de Asaf benden hiç vazgeçmemişti. Çünkü ben onun yanımda olmasından sonra kendimi tamamlanmış hissediyordum.