Asrın " Beni bekleme Deniz " Bu bana ve sevdama yazılmış bir sondu. Sonumuzu yazan ise aşık olduğum, sevdiğim adamdı. Vatanım ve sen diyen Asrın Karlıdağ, beni ardında bırakıp gitmişti. Sadece benden değil, herkesden gitmişti. O gideli tam tamına iki yıl , 3 ay ,on gün oldu. Ne ailesini bir kere aramış . Ne de sevdiği kadını.. Ve ben Deniz Bozbey artık sadece Deniz Bozbey değilim. Ben artık Dr. Deniz Bozbey `im. Kendi ayakları üzerinde duran ve yeğenine anne olan bir kadınım. Ve artık yeni bir şehire , yeni arkadaşlara ve hayata adım atıyorum. Başlıyoruz ♥️

Asena gerçek ailesini bulduktan sonra ne yaşayacak hep birlikte öğrenelim. Kitabıma bir şans verir misin güzel insan 🥹🙏🏻

Sevdiğiniz adam bir cinayet işleyip cezaevine gireceği gece sizi terk etseydi... Bekler miydiniz? Yoksa onu sonsuza kadar unutmaya mı çalışırdınız? Ali, beni sevmediğini söyleyerek gitti. Sebepsiz yere bir cinayet işledi ve tek bir açıklama yapmadan sildi her şeyi. Sözleri hala kulaklarımdaydı "Sev sevdin. Ben sevdim. Şimdi ben sevmiyorum. Bitti." Bitti mi gerçekten? Yıllarca içimde taşıdığım yarayı açan oydu. Beni en çok seven, ama aynı zamanda en çok acıtan da... Ve şimdi, dört yıl sonra, aynı mahallede karşıma çıkmaya cesaret ediyordu. Geçmişin gölgesi peşimizi bırakacak mıydı? Yoksa bu mahallede iki kişiye birden yer yok muydu? "İki insan birbirini gerçekten severse araya ne kadar zaman girerse girsin,kimlerle neler yaşarsa yaşasınlar,elbet bir gün yeniden karşılaşırlar .Ya birbirlerini affedelerler çok sevdiklerinden; ya da asla affedemezler yine çok sevdiklerinden... Yayınlanma tarihi 30 Ağustos 2023 Wattpadde.

Her yaz olduğu gibi bu yaz da köyde geçecekti... Deva için köy şenlikleri, kalabalıklar ve yapmacık eğlencelerden ibaretti. Ta ki, bir çarpışma anıyla hayatı tamamen değişene kadar. Taylan adında gizemli bir yabancıyla yaşadığı küçük bir kaza, onu tahmin edemeyeceği kadar büyük bir tehlikenin ortasına sürükledi. Kendini bir anda kim olduğu bile belli olmayan adamların hedefinde bulan Deva, Taylan ve arkadaşlarıyla birlikte kaçmaya başlar. Ama bu sadece bir başlangıçtır. Çünkü Taylan’ın geçmişi, peşlerindeki adamlardan daha karanlık sırlar barındırmaktadır. Deva artık sadece yaz tatilini değil, hayatını da bambaşka bir şekilde yaşamaya mecbur kalacaktır. "Bazen bir adım, seni geriye değil; sonsuz bir sırra doğru sürükler."

Karşımda, heybetli bir adam duruyordu. Öyle büyük, öyle cüsseliydi ki, varlığı bile içimde kasırgalar koparıyordu. Gölgesi bile insanın üzerine çökerdi. O heybet, onu dokunulmaz, ulaşılmaz biri haline getiriyordu. Ama en çok gözleri… Soğuktu. Donuktu. Canlı değildi sanki. Bir insan değilmiş gibiydi. Yaşayan bir ruhtu o. Bedenin içinde mahsur kalmış, duygularını yitirmiş, belki de yıllardır konuşmayan bir hayalet gibi. Gözleri bana bakmıyordu bile. Beni görmüyordu. Sanki ben değil, bir dağa bakıyordu. Dilsiz, hareketsiz, nefessiz bir dağ. Ve eğer nefes alacak olsaydı… Sanki dünya yerle bir olurdu. Üzerindeki siyah takım elbise, omuzlarına fazla dar gelmiş gibiydi. O kadar kasvetli ve hareketsizdi ki, sanki bu bedeni istemeden taşıyordu. Ne bir jest, ne bir mimik… Sadece duruyordu. Damarlarında kan yerine buz akıyormuş gibiydi. Benim üzerimdeki beyaz gelinlikse onun umurunda bile değildi. Bir saniye bile bakmamıştı. Ne giydiğim, nasıl göründüğüm, gözlerimdeki hüzün… Hiçbiri onun dünyasında bir yer tutmamıştı. İlk defa bir kadınla evleniyor gibi değildi. Belki de bu, onun için sadece bir imzaydı. Bir kağıt parçası. Bir anlaşma. Ve belki de sonuncusuydu. Ben de zaten evlenmeye hevesli değildim. İstememiştim. Kabul etmiştim sadece. Zorunda kaldığım bir karardı bu. Babamın “güçlü ortaklık” hayalleri uğruna kurban edilen bir gelecektim ben. O ise… O çok pasifti. Sessiz. Sürekli evden işe, işten eve giden biri gibi görünüyordu. Ne gülüyordu, ne kaşlarını çatıyordu. Tepkisizdi. Soğuk ve yıpranmış bir ruh gibiydi. Dayanamadım. “Bu gece hiç konuşmayacak mısın?” dedim, sesim hafif titriyordu. Baktı. Ama gözlerinde bir cevap yoktu. Dudakları oynamadı. “Dilini mi yuttun?” Yine suskunluk. Sessizlik çığlık gibi bağırıyordu aramızda. Sinirlerim geriliyordu. “Delirteceksin beni. Niye cevap vermiyorsun?” dedim, gözlerimin dolduğunu hissettim. Yine sadece baktı. Artık patlamak üzereydim. “Bak,” dedim, sesim yükseldi, “ben de bu evliliği istemedim! Sırf babam seninle ortak olsun diye evlendim! Benden bir beklentin olmasın!” Yine baktı. Yine sessizlik. Ve sonra… Ağır ağır başını çevirdi. Derin bir nefes aldı. Dudakları hafifçe aralandı. “Ben… senden bir şey istemiyorum,” dedi. Sesi yıllardır kullanılmamış gibi yorgundu. Kalın, ağır ama netti. Ne diyeceğimi bilemedim. Donup kaldım. “Sadece…” diye devam etti, bakışlarını yere çevirdi, “sadece… son yıllarımı huzurla geçirmek istiyorum.” Kalbim sıkıştı. İçimde bir şey koptu. O cümle, içimde yankılandı. Son yıllarımı mı? Ne demekti bu? Ölüyor muydu? Yoksa… çoktan içten içe ölmüş müydü? Bir adım attım, sesim titreyerek sordum: “Hasta mısın?” Cevap vermedi. Gözleri duvara kilitlenmişti. “Bir şey mi saklıyorsun benden? Neden böylesin? Neden bu kadar soğuksun?” Yavaşça bana döndü. Gözleri bu sefer doğrudan gözlerime kilitlendi. İlk defa, gerçekten beni görüyordu. “Çünkü artık içimde hiçbir şey kalmadı,” dedi. “Kayıplardan sonra insanın içinde konuşacak ne kalıyor biliyor musun? Ne sevgiye yer oluyor… ne nefrete. Sadece... sessizlik. Ve biraz da alışkanlık.” Donakaldım. Kalbim paramparça olmuştu. Elimle eteğimin ucunu sıkıca kavradım. Buz gibi olmuştu ellerim. “Ben… bilmek isterim,” dedim. “Eğer bir gün gerçekten gideceksen, bunu bilmek isterim.” Uzun bir sessizlik oldu. “Sana acı vermek istemiyorum,” dedi. “Bu yüzden konuşmuyorum.” “Acı zaten var,” dedim fısıltıyla. “Sen susarken de.”

"Beni nereye götürüyorsunuz?" Avazım çıkana kadar bağırdım. "Botan beyin emiri var. Bizimle gelmek zorundasın." Cümlenin kurma şekline bakar mısın?`Zorundasın!` "Benim sizinle hiç bir alakam yok! Bırakın beni..."Ben kendimi çekmeye çalıştıkça hırpalayarak götürüyorlardı. Bir ev desem değil! Ahır desem oda değildi! Beni pis ve ağır genizimi yakacak kadar kötü kokan bir odaya attılar. "Benim burada ne işim var nolur bırakın beni!"Diyip ağlarken duvarın karanlık yerinden ses geldi. "Burası bile senin için güzel ve TEMİZ"

Asel misafirlere ikramda bulunuyordu. O sırada Ayşe teyze konuştu, benim biricik oğlum Emir`in izni çıktı yarın mahalleye geliyor.

Babasının borçlarına karşılık mafyaya satılan ve mafya liderinin yıllarca çocuk sahibi olamayan oğlu için taşıyıcı anne seçtiği meyra. Meyra içine enjekte ettikleri ve gün geçtikçe içinde büyüyen bu bebeği kabullenebilecek miydi? Yoksa bir ömür ondan nefret mi edecekti? Peki ya birden bire karşısına çıkacak olan o gizemli adamla başedebilecek miydi?

Kitabım, Yetimhanede büyüyen Adel Mina`nın, arkadaşının bebeğine anne olması ve gerçek ailesiyle tanışması sürecinde yaşanan olayları ele almaktadır. Adel Mina`nın ünlü mafya eşine olan benzerliği, bu süreci daha da karmaşık hale getirir." Köklerini arayan, kayıplarıyla büyüyen ve sevdikleriyle yeniden doğan Adel Mina’nın hikâyesi, yüreğe dokunan bir dönüşümün ve affedişin romanıdır. Daha fazlası için, Adel Mina’nın izinden gitmeye başla.

Ben Bahar 24 yaşındayım özel bi şirkette yönetici asistanıyım Herşey ev sahibim ile kavga etmemle başladı aslında iş yerime yakın diye tuttuğum evden beni çıkarmak isteyince bende mecbur başka ev bakmaya başladım tam istediğim semtte çok tatlı müstakil bi ev tuttum tek bahçe içinde yan yana iki ev vardı ama sorun etmedim . Ta ki onunla tanışıncaya kadar KAPAK TASARIMI ŞAHSIMA AİTTİR ALINMASI DURUMDA OLAY ÇIKARIRIM. Wp kanalıma bakmayı unutmayın karakterlerin görsellerüni ordan paylaştım.