"Her zaman bir şeyleri yaşayan Arzu oldum ben Emir. Artık yalnızca Arzu olmak istemiyorum." Arzu sessizce ağlamaya devam etti. Elleri ile yüzünü saklıyordu. Ağlamaktan nefret ederdi. Sevdiği adamın karşısında ağlamak istemiyordu. Sessiz, derin bir nefes aldı Emir. Arzu`nun gözlerine bakmak için kafasını aşağıya eğdi. Onu tüm benliği ile görmek istiyordu. Kadına ne hissettiğinden emin olmak istiyordu. Kafasında ki kargaşaya son verdi. "Benim Arzu`m olacaksın. Yalnız olmayacaksın. Ben senin her zaman sağında, solunda ve arkanda olacağım. Ama hiç bir zaman karşında olmayacağım. İstediğin zaman elini arkaya uzat. Ben o eli tutup karşında gözlerine bakmak için hep bekleyeceğim. Ben yalnızca sana varım. Yalnızca senin için nefes alacağım. Sen nasıl mutlu olacaksan ben de öyle mutlu olacağım. Bensiz mutlu olacaksan eğer... Ben bununla yetineceğim. Arzu KAMER, küçüklüğü annesinin yaşattığı travmalar ile dolu, 26 yaşın da bir kadın. Babasını trafik kazasında kaybettikten sonra şirketlerin de söz sahibi olur. Sakladığı bir şey vardır Arzu`nun. Annesinin hala devam eden cinayetleri. Omuzlar da beliren damgalar, annesinin gönderdiği notlar ve mesajlar. Arzu bilmiyordur ki, kaderini paylaştığı biri olsun. Gece arka arkaya aldığı mesajlarda, karşısında ki adamı sevmemek için uğraşıp yenileceği biri vardır. O mesaj ile Emir ve Arzu`nun kaderleri birbirine işlenecektir. Haberleri yok ki o kader işlenmesi kanayarak, koparak ayrılacak...

“Gece karanlığa dönmedi, ona meydan okudu. Ateşse yoluna değil, yüreğine düştü. Ve o an anladılar… Bazı yaralar kanamak için değil, tanışmak içindi.” “Sararsan Geçer.” “Sarsamda Geçmiyor.” “Sararsam Geçer.”

Kalp akıl işi değildi. Kalbe söz geçiremezdin. Eğer sevdiyse, sevme diyemezsin. Dinlemezdi. Onu sevmek istememiştim ama en çok da onu sevmiştim. O ise beni hiç sevmemişti. Onun için çocukluğundan öylesine bir hatıraydım sadece. Nazlı`ydım ben. Nazlı Aladağ. Babasının Nazlı kızı. Annesinin baş belası. Abilerinin kıymetlisi. Onunsa hiçbir şeyi. Emre. Benim kalbimin en büyük yanlışı. ************ Hâlâ eski Naz`sın." "Değilim," dedim keskin bir tonla. Eski Nazlı severdi onu, çok aşıktı ona. "Çok zaman geçti üstünden. Büyüdüm ben." "Evet," dediğinde gözleri gözlerimi buldu. Gözlerimin içine bakarak konuştu. "Büyümüşsün." "Niye geldin?" Sesim istemsiz sitemli bir şekilde çıkmıştı. "Sıkılmıştın buralardan, öyle diyordun abime en son?" abime dediğim kısmı özellikle bastırmıştım. "Naz, sen bana sinirli misin?" "Ben sana niye sinirli olayım, Emre?" dedim kendimle çelişip, sinirli konuşurken. "Sen benim hayatımda mısın ki sana karşı herhangi bir duygu besleyeyim?" Şaşırmıştı. "Biz beraber büyüdük, Naz. Değil miyim hayatında?" "Değilsin!" dedim bir hışımla. "4 yıl oldu, Emre. 4 yıl. Öyle senin her yaz burada olmandan bahsetmiyorum ben. 4 yıldır hiç gelmedin sen. Arayıp sormadın bile. Sence sen benim hayatımda mısın?" ***