Her hikâyenin bir başlangıcı vardır. Ama bazıları, sessizce başlar. Bir bakışla değil… Bir çöküşle. Bir fısıltıyla değil… Karanlığın içinden yükselen iç sesle. İnci, hayatını düzene koymaya çalışan, geçmişin kırıklarından kendine bir dünya inşa etmeye çalışan genç bir kadındı. Sessizliği seviyordu. Sıradanlığı. Çünkü sıradan olan incitmezdi. O ise yeterince incinmişti. Bora... Onu kimse tam olarak tanımıyordu. Kimse gözlerinin ardındaki karanlığı anlayamazdı. Güçlüydü, tehlikeliydi, ama aslında tüm o keskinliğin altında bir şey saklıydı: eksik kalan bir parça. Adını koyamadığı bir huzursuzluk. Yıllardır ne kaçtığı, ne de bulabildiği bir his. İkisi, farklı hayatların içinde savruluyordu. Bambaşka şehirlerde, bambaşka savaşlarda. Henüz yolları kesişmemişti. Henüz birbirlerine değmemişlerdi. Ama kader... sabırlıydı. İç içe geçmiş sessizlikleri birleştirmek için en doğru zamanı bekliyordu. Çünkü bazı insanlar birbirini bulmak için yaratılır. Ve bazen karanlık, içinden bir inci çıkar.

Kendisine yazılan sahipsiz notları bulan kadın ve aynı mahallede oturup ona o notları yazan adam. Kadının adamı kabullenme süreci ve adamın ona olan aşkı...