Nisa çocukluğundan beri arkadaşının abisine aşıktır yıllar geçtikten sonra sevgili olurlar ama yanlış bir anlaşılma yüzünden ayrılırlar ve tekrar karşılaştıklarında nisa nın kucağında bir çocuk görmeyi asla beklenmedik bir hamle olmuştur efe için ama efe Nisa`nın kucağındaki çocuğun kendi çocuğu olduğunu görür görmez anlamıştır. Hilal kitabındaki nisa ve efe nin kitabına hoşgeldiniz *Kitabın çalınması durumunda yasal işlem yapılacaktır*

Gerçek, bazen en derin dağlarda saklanır; kan ve kaderle örülmüş köklerde… Aile dediğin, sadece kan bağından ibaret değildir; bazen geçmişin gölgesi, bugünümüzün en büyük cehennemi olur. Ve aşksa… O, en beklenmedik anlarda, en kırılgan yüreklerde filizlenen bir umut tohumu. Bu kitap, bir kadının kendini arayış hikayesi değil sadece. Bir ailenin sakladığı sırlarla yüzleşmesi, kimliklerini yeniden keşfetmesi. Ve sevginin, intikamla, zorunlulukla, gelenekle dans ettiği sert bir zeminde filizlenmesi. Burada aşk, güzel sözlerle değil; yıkımla, direnişle, fedakârlıkla var olur. Ve gerçekler, bazen yaralar açar ama aynı zamanda iyileştirir. Çünkü insan önce kendisiyle barışmadıkça, hiçbir şey tam anlamıyla huzura ermez. Hazırsan, gel bu yola birlikte çıkalım. Güçlü ol; çünkü bu hikaye kolay değil. Ama şunu unutma: Her karanlığın sonunda, bir ışık vardır. ------ UMARIM BEĞENİRSİNİZ. BU KÜÇÜKKEN YAZMIŞ OLDUĞUM BİR KİTAPTIR O ZAMANLAR ÇOK YAYINLAMAK İSTEDİM İLK BÖLÜMLERİNDEKİ KLİŞELERİ AZALTARAK YAYINLAMAYA ÇALIŞTIM BAZI BÖLÜMLERİ KOMPLE SİLEREK BİR ŞEYLER YAPMAYA ÇALIŞTIM O YÜZDEN YARGILAMAYIN O ZAMANKİ YAZDIĞIM ŞEYLER SONUÇTA OLAĞANÜSTÜ BİRŞEY BEKLEYEMEZSİNİZ ÇÜNKÜ O ZAMAN Kİ HAYAL GÜCÜM BETİMLEME SEVİYEM VE ÖĞRENMİŞLİK SEVİYEM ŞUANDAN DAHA AZ.

Gerçek ailem kurgusudur. Kızımız Bir tık deli doludur. Sinirlidir. Arkadaşlarına değer verir. Bakalım abileriyle başa çıkabilecek mi... Yaşadığı onca yıla sayabilecek mi... Okuyalım görelim

Kendinden on üç yaş büyük, kısır bir ağayla evlendirildiğinde henüz çocuk denecek yaştaydı. Kalbinde korkular, aklında sorular vardı. Ne bir gelecek hayali kurmuştu onunla, ne de bir sevda düşürmüştü yüreğine. Herkesin gözünde sadece bir gelindi; genç, taze, toy... Ama nereden bilirdi o gencecik kız, ağasının onu bir bebek gibi seveceğini, gözünden sakınıp pamuklara saracağını? Onu bir eş gibi değil, sanki kırılacak bir cam gibi, incecik bir nar tanesi gibi koruyacağını nereden bilirdi? Ağa, eksik olan ne varsa tamamlamaya ant içmişti sanki. Çocuk yapamasa da, ona dünyaları verecekti. Sevgiyle, sabırla, sessizce büyütecekti içindeki korkuları... Zamanla öğrendi kız. Sevginin ille de yaşı olmadığını, eksik gibi görünen şeylerin aslında fazlalık olabileceğini... Ve belki de ilk defa o adamın kollarında, dünya gibi dönen o koca yüreğin içinde, gerçek sevgiyi tattı. ---

Daha 2 aylıkken zengin, soylu bir ailenin kapısına bırakılıp terk edilen bebek Onu kapılarının önünde bulup evlat edinen Asilzade ailesi Bakalım bu hikayede bizi neler bekliyor

Şaka gibi erkekle kızı nasıl karıştırırsınız?

En yakın arkadaşına yazacağına yanlış numaraya yazan Dora, en yakın arkadaşına yazdığını sanarken bir mafyaya yazacağından habersizdi. Ayrıca bu olayların ortasında gerçek ailesi ile de tanışmaktadır.

Savcı ve hanım ağa olan ARJİN EFSA AXİN Mardin topraklarına kadın ve kızları için Adalet sağlamaya çalışır 15 yıldır arjin efsaya aşık olan MİR BOTAN HAZNEDAROĞLU her şeye ve herkese rağmen aşkının arkasında durur. O Mardin`in ve tüm doğunun en büyük ve saygın ağasıdır

Klasik gerçek ailem kurgusu

Ben Şevval. Henüz on altı yaşındayım ama yaşadıklarım, omuzlarıma yaşımdan büyük yükler yüklemiş durumda. Annem öldüğünde, sadece on yaşındaydım. O gün bugündür, evimizde ne düzen kaldı ne de huzur. Annemin ardından, babamın üzerine kuma olarak gelen Hanife kadın, beni hiçbir zaman sevmedi. Bunu biliyorum, hissediyorum. Oysa annem... Annem bambaşkaydı. Annem ince uzun boylu, yüzünde her zaman bir bahar esintisi taşıyan, kocaman yürekli bir kadındı. Saçları koyu kestane, gözleri zümrüt gibi parlayan bir yeşildi. Abilerime düşkündü; başlarına bir şey gelecek diye gözüne uyku girmezdi. Bizimle güler, bizimle ağlardı. Annem, evimizin kalbiydi. Ama şimdi... O kalp durmuştu. Hanife kadın bambaşkaydı. Soğuk, otoriter ve hep hesap kitap içinde biriydi. İşin doğrusu, bu evde kimsenin ondan hoşlandığını sanmıyorum, ama babam sessiz. Belki annemin yokluğunun ağırlığı altında eziliyor, belki de buna boyun eğiyor. Ama benim, asla boyun eğesim yok! Yine çağırdı beni. “Şevval! Gel ortalığı toparla!” diye seslendi salonun bir köşesinden. Sesindeki buğulu ton, her zamanki gibi mideme bir yumruk gibi oturdu. Oysa ortalığı kimin dağıttığı belli; kızlarıyla, gelinleriyle sabahtan akşama kadar oturup dedikodu yapar, her yanı karmakarışık ederler. Ama iş temizliğe, düzenlemeye gelince iş hep bana kalır. Neden onlara söylemez? Neden hep ben? Bilmiyorum. Ya da biliyorum ama kabul etmek istemiyorum. Çünkü benimle uğraşmaktan, bana yük olmaktan keyif alıyor. Ayağa kalktım. Hızlıca salona yöneldim. Yerlerde, halının üzerinde çay bardaklarının izleri, tabakların dökülen kırıntıları vardı. Pencereler, günlerdir silinmemiş gibi kir içindeydi. Derin bir nefes aldım. “Yapacağım,” dedim kendi kendime, “Ama bir gün bu evden çıkıp gideceğim ve hiçbir şey beni geri getiremeyecek.” Bir köşede, yavaşça yere çömelip camları silmeye başladım. Ellerim çalışıyordu ama zihnim annemdeydi. Annem olsaydı... Şimdi yanıma oturur, belki de sessizce saçlarımı okşardı. Gözlerim doldu. Ama ağlamayacaktım. Hanife kadın gözyaşlarımı görse, bunu bile bir zafer sayardı. Son camı sildiğimde bir nefeslik mola verdim. Salondaki sesler kulaklarımda uğulduyordu. Kendi aralarında konuşuyor, arada dönüp beni işaret ediyorlardı. Ama duymuyordum artık. Annem gibi olmayı hayal ettim bir an. Güçlü, sevgi dolu, kendi ayakları üzerinde duran bir kadın... Belki bir gün... Ama o gün çok uzak gibi görünüyordu.