Instagram: azimet340 Bu hikayemin bütün hakları saklıdır ve tarafıma aittir. En ufak kopyalama taklit v.s olursa hukuki işlemler başlatılacaktır. ******* Bildiginiz bütün beşik kertmesi hikâyelerini unutun. Babaları askerde söz verdi, Kadir ve Kader`in geleceği yazıldı. Peki onlar bunu kabul edecekler mi?

Gazetecilik öğrencisi Derin Aydın, sıradan bir röportaj göreviyle İstanbul’un karanlık güç odaklarıyla iç içe geçmiş başarılı ama tartışmalı iş insanı Yiğit Aslan’la yollarını kesiştirir. İlk başta profesyonel bir görev gibi başlayan bu karşılaşma, zamanla aralarındaki derin ve karmaşık bir ilişkiye dönüşür. Yiğit’in geçmişi karanlık, düşmanları çoktur; Derin ise kalemiyle aydınlatmaya çalıştığı gerçeklerin bir parçası haline gelir. Hikâye, sadece bir aşkın hikâyesi değil, aynı zamanda gazetecilik etiği, aile içi çatışmalar, kadın dayanışması, medya manipülasyonu, mafya dünyası ve adalet arayışı gibi temaları işler. Derin, ailesinden, okulundan, basın dünyasından ve kendi iç korkularından gördüğü baskılara rağmen, kendi gerçeğini ve inandığı doğruları savunmak için mücadele eder. Yiğit ise, geçmişinin gölgelerinden sıyrılıp Derin uğruna değişmeye çalışırken, düşmanları onun en zayıf noktasını Derin’i hedef alır. Bu hikâye, karanlığın içindeki ışığın, sessizliğin ardındaki çığlığın, ve aşkın yalnızca duyguyla değil, mücadeleyle de yazılabileceğini gösteren bir yolculuktur. Gerçeğin bedeli ağırdır, ama Derin’in kalemi susturulamayacak kadar güçlüdür.

Anlaşmalı evlilik konulu hikaye…

Kader, yaşamın akışında bizlere her an bir yön verirken, aşk da en beklenmedik anlarda kalbimize dokunur. Bazen iki insan, yıllarca bir araya gelmeden önce, yolları bir şekilde kesişir. Belki de her adım, her tesadüf, kalp atışlarımızı birbirine daha yakınlaştırmak içindir. Kaderin ellerinde şekillenen hayat, aşkın gücüyle anlam kazanır. Her zorluk, her ayrılık, aslında o sonsuz bağa doğru bir adım daha atmamız içindir. Çünkü gerçek aşk, ne zaman ne de mekanla sınırlıdır. O, yalnızca birbirini bulan ruhların yazdığı bir hikâyedir.

"Ciğerpâre`nin ne demek olduğunu biliyor musun.?" Diye sordu genç kız kırgın sesiyle. Kalbinin derinlerinde hissettiği acı artık sesine de yansıyordu lakin karşısındaki sarsılmaz yüz ifadesiyle duran adam bu duruma kulaklarını tıkıyor, ona sırtını dönüyordu. Genç adam tek kaşını kaldırıp öylece karşısındaki duvara bakan kıza baktı. "Biliyorum, insanın kendi canından çok sevdiği kimseye denir." Sert sesi odanın içine yayılırken genç kız gözlerini sıkıca kapatıp açarak sesin geldiği yöne çevirdi başını. Onu göremiyordu ama orada olduğunu hissediyordu. Mihrimah dudaklarının üzerine düşen gözyaşıyla cansız bir şekilde gülümsedi. "Sen... sen tanıdığın herkesi çok sevdin, o kadar sevdin ki bana vereceğin bir sevgin kalmadı, bırak sevgiyi sen benim seni sevmemi bile istemedin." Başlama tarihi: 27/01/2023 Bitiş tarihi: 27/12/ 2024

“Bazı aşklar çocuk kalır…” Arhan, yaşadığı mahallenin dar sokaklarında hep kendinden bir adım önde yürüyen Bahar Ece’yi izlerdi. Ayağına dolanan toz bulutlarından daha hafif bir şeydi içindeki his; o zamanlar sevda denmezdi buna, “oyun arkadaşlığı” derlerdi. Ama Arhan, Bahar Ece’nin beyaz tokalarının güneşte parlamasını izlerken, bunun bir oyun olmadığını bilirdi. Mahallenin bayırında dururlardı. Bahar Ece’nin bir eli hep babasının hediye ettiği kırmızı bisikletin gidonunda olurdu, diğer eli ise Arhan’ın cebindeki misketlere uzanırdı. “En çok hangisini seviyorsun?” diye sormuştu bir gün Bahar Ece, elindeki cam misketi güneşe tutarak. Arhan o gün cevap vermemişti, ama içinden ‘seni’ demişti. Yıllar geçti, misketler kayboldu, sokakların tozu kalktı. Ama Arhan, çocukken her sabah Bahar Ece’yi gördüğü o köşede, hâlâ bir şeylerin eksik olduğunu hissederdi. Çünkü bazı aşklar çocuklukla birlikte büyümezdi; sadece içinde bir yerlerde, hep aynı masumiyetle kalırdı.

Düştüm ey Gönül! Gözden, yürekten, elden ayaktan... Bilemezdim böyle olacağını. Ben ki iflah olmaz, serseri bir kızdım. Tek derdim Galata`nın yamacında bir ömür geçirmekten ibaretken Karadeniz`de boğuldum. Abi bildiğimle evlenmekten kaçarken ateşle nikâhlandı yüreğim. Ama sen bilemezdin bu aciz beni! Görmemeliydin gözlerimde çağlayan seni! Varsın sen yine beni dilbaz bil. Ben yanarım ateşinde, kül olurum ama asla sönmem. Varsın sen görme beni, yine sev sarı saçlı mavi gözlünü ama gülme de yüzüme, çünkü ben ilk kelimesini henüz söylememiş bir bebekten farksızım. Gülüşlerine de aldanırım, dokunuşlarına da. İlk kelimem sen olursun o zaman ben savrulurum. ----- Yandım ey Can, cayır cayır kor alev oldum. Nerden bilecektim kara gözlerinin Karadeniz`den tehlikeli olacağını. Hani o yaramaz bir kız çocuğuydu sadece? Nereden bilirdim o yaramaz çocuğun kalbimin zillerine basıp kaçacağını? Hani aşk bir kez olurdu? Yoksa ona kadar olanlar aşk mı değildi? Oysa o hayatıma girdiğinde kalbim başkasındaydı... Bende bile değildi! Nasıl ele geçirdi ruhumu? Dilbaz`ım, Telli Turnam... Galata`n olsam ayrılmasan yamacımdan... ⚓⚓⚓⚓ Tüm hakları saklıdır.

(Eski Adı: Beşik Kertmesi) İnsanın kaderi ne zaman yazılmaya başlar? İnsanın kaderi kaç kez yazılır? İnsan kaderini değiştirebilir mi? Melek ve Yiğit`in kaderi onlar doğmadan çok önce yazılmaya başlamıştı. Bir böğürtlenin bir insana verebileceği en mucizevi hediyeyle... Onların kaderi üç kez yazıldı. İlkiydi doğmadan önce yazılan ama sonra değişti. Ayrıldılar ve unuttular birbirlerini. Kaderleri üçüncü kez yazılırken ikisi de bu işe karşıydı. Ve ikisi de bu kaderi silmeye kararlıydı. Bir böğürtlenin mucizesi ile yazılan kader bir silahın patlamasıyla değişti. Bu kez ne oldu da yeniden buluştular dersiniz? Tüm hakları saklıdır.

"SENİN DERDİN NE?" diyerek bağırdım karşımda beni sinir eden adama, ağlamamak için kendimle mücadele veriyordum. Ama nafile bir mücadele olmuştu. Çünkü, gözyaşlarım yine bana ihanet ederek, yanaklarımdan aşağıya süzülüyordu. Arkası dönük olan Melih, bir hışımla bana döndü ve "Ne dedin tekrarlasana" dedi. Sağ dudağı yukarıya doğru kıvrılmış, ela gözlerinde küçümseyici bir bakış vardı. "Senin derdin ne?dedim." dişlerimin arasından. aslında avaz avaz bağırmak istiyordum, ama sadece sinirden dişlerimi sıkmakla yetinmek zorunda kaldım. " Ben senin kölen değilim... Bana emirler yağdırıp durma. " Oldukça öfkeliydim ve ağzımdan çıkanı kulaklarımın duymasını isteyecek hiç değildim. Melih, hızlı adımlarla aramızdaki mesafeyi kapattı. "Ahu, hep unutuyorsun... Ben sana istediğim gibi davranırım." Ela gözleri, en koyu rengini almış tehlikeliyim diye bas bas bağırıyordu. "Davranamazsın" dedim. Cılız ve kısık bir sesle, cevap vermedi. Gözleriyle, gözlerimi işgal etmeye devam etti. Arkasını dönüp çıkışa doğru ilerledi. Nereden geldiğini bilmediğim bir cesaretle; "ASLA SENİN İÇİN GÜLMEYECEĞİM! YÜZÜMDE ASLA SANA AİT BİR GÜLÜMSEME OLMAYACAK!" diyerek haykırdım.Melih, olduğu yerde bir süre durdu. Bir anda bana dönüp, ateş saçan ela gözlerini, kahve gözlerime dikti. "Ben, bencil bir adamım Ahu. Benim için asla gülmeyecek bir kadının... Gözyaşlarını bile istiyorum." Ölüm kokan bir ses tonuyla "GÖZYAŞLARI BİLE SADECE BANA AİT OLSUN İSTİYORUM."

Bir ölümle başlayan aşk hikayesi.. Wattpad’te de yayınlanıyor.. Neva&Timur