İşinde gücünde bir polis, sert mizaçlı. Hayatın tadına bakan,Güzel ve alanında kendini kanıtlamaya çalışan genç bir gazeteci.bakalım nereye kadar inkar edicekler aralarında ki çekimi? Bence şans vermeye değer:) :) Olabildiğince yazım yanlışlarına dikkat edeceğim şimdiden yanlışlarım için özür dilerim:)

"Bakın bunu on beş yaşındaki ergenler bile yapmaz! Vazgeçelim!" Kızlar benim dediklerimi zerre umursamadığından bende sakince bekledim. Bunun sonunda rezil olmakta vardı ya... Dakikalar içinde şarkının nakaratı mekanda yankılanmaya başladığında utançtan onun olduğu tarafa dönememiştim bile. Şarkının sözlerinin başlamasına saniyeler kala ona döndüğümde dudaklarındaki gülümsemeyle elindeki mikrofonu ayarladığını gördüm. Sanki ona baktığımı hissetmiş gibi kafasını kaldırıp bana baktığında yüzündeki gülümseme hâlâ yerini koruyordu. Gizleme benden çekinme söyle Yollarıma çık yürekli ol Saklanma benden derdini söyle Sen karşıma çık yürekli ol Kaçırma gözlerini Dinle kalp sesini Söyle seviyorsan yürekli ol... ••• Şarkı: Gülşen-Be adam

-Senem- Masallara inanır mısınız bilmiyorum ama benim hikayem tam olarak öyle başladı. Yaşlı bir cadının verdiği bir kolye ile... O kolye benim beyaz atlı prensimi bulmamı sağlayacaktı. Eğer ben iyi bir prenses olsaydım. Takıntı haline getirdiğim kolyenin beni ruh eşime nasıl bağlayacağı konusunda kafanız karışmış olabilir. Her şeyin mantıklı bir açıklaması var. En büyük düşmanımla dedektifçilik oynamamın bile... -Atakan- Ondan neden hoşlanmadığımı hatırlamıyorum bile. Artık önemsemiyorum. Hatta ona beş saniyeden daha uzun süre bakmıyorum, bazen on... Bu oyuna alet olmamın tek sebebi merakım. O saçma kolyeye bu kadar takıntılı hale gelmesinin ardındaki gerçeği bulma isteğim. Tek amacım işin aslını öğrenip ondan olabildiğince uzağa, kendi hayatıma dönmek. Bunu yapabilmek için onun saçmalıklarla dolu hayatına bir süre katlanmam gerekiyorsa, öyle olsun!

Wattpad`de 100 bin okunma. "Bir adam ile yara bandının hikâyesini hiç duydun mu?" diye sordum meraksız bir tonda. Çünkü anlatmak istediğim sıradan bir hikâye değildi, kendi yazdığım bir hikâyeydi. Yüzüne bakmadığım için ne tepki verdiğini görememiştim ama onu tanıdığım kadarıyla -bu da çok uzun bir zaman dilimine tekabül ediyordu- şu anda hafif çatık kaşlarıyla bana bakıyor olmalıydı. "Hayır," dediğinde sesinde bariz bir sorgu vardı. Onunla konuşmaktan kaçındığımı çok iyi bildiğinden onunla sözlü iletişime geçmiş olmama oldukça şaşırmıştı. "Bir gün bir adamın kolunda ufak bir yara açılmış." diye başladım çatallı sesimle konuşmaya. "Çok ufak bir yaramış ama, öyle hastaneye gitmesine gerek yokmuş. Küçük bir sıyrıkmış sadece." Kalbim acıyordu. Keşke bu şekilde gelmesiydi bana. Böyle gelmeseydi. Hafifçe yutkundum. "Bir yakınından yara bandı istemiş. Kapatmış yarasını o yara bandıyla. Kısa bir süre birlikte yaşamışlar mecburen. Birkaç gün içinde iyileşmiş adam ve kolundaki yara bandını bir an bile düşünmeden atmış çöpe. İhtiyacı olduğunda hemen sarıldığı yara bandından iyileştiğinde hemen kurtulmuş." Sustum, çünkü devamını getirmek zordu. Ona hayır demek çok zordu. Hafif ıslanmış gözlerimi tekrardan gözlerine çevirdiğimde onun hâlihazırda bana bakan gözleriyle karşılaştım. Gözlerinin içine bakarak devam ettim. "Olan da yara bandına olmuş. Temiz, tertemiz yaşamı bir çöpte sonlanmış. Çok zaman geçmiş, en sonunda biri bulup temizlemiş." Keyifsizce tebessüm ettim bir anlığına dolu dolu gözlerimle. Gözlerimdeki bakışları dudaklarıma düştü. "Eskisinden daha iyi, daha temiz görünüyormuş artık. Ama..." Gözlerimiz birleşti. "İçi paramparçaymış." "Dilara..." Bu gece ikinci kez kestim sözünü. "Ben yara bandının yaşadıklarını yaşamak istemiyorum."