ÖLÜM AVCISININ KARANLIK EVRENİNE HOŞ GELDİNİZ. *** Bu benim, acımasız gerçeklerimdi. Beynimden dört kez vurulmuştum sanki, sarsılarak okyanus`a düştüğüm sahneler hafızama altın harflerle yazıldı. Bu hayat kimi mutlu etti diye düşündüm. Beş yaşımdan beri bu hayat beni asla mutlu etmedi. Yemin etmiş gibi. Ne zaman birine koşulsuz, şartsız bağış etti mutluluğu? Acımadı, sevmedi, sevdirmedi, umutladırmadı, huzur vermedi. Donuk bakışlar verdi, acıma duygusu olmayan bakışlar. Ölüden farksız. Kim öldürdü beni, kimler? Sayıca fazla insan. Kaldıramayacağım kadar. Annem mi? Kim? Babam mı? Çocuk esirgeme kurumu... hayır. Başıma diktileri onca insan mı? Dedem mi? Dedemin kâdim dostları, düşmanları mı? Gölge gibi arkamda duran Avcılarım mı Kim, kim... Yoksa, hepsi mi? Hepsi mi öldürdü? Izdırap çemberinin içindeki beni öldüren kim? Kim en çok canımı yaktı? Evsiz kimsesiz biri olmak istedim, olamadım. Her şeyi bırakıp gitmek istedim, yapamadım. Özgürlüğümü kıstamak istedi herkes, kıstladılar da. Boğulursun, "Yeter artık!" Diye bağırırsın. Kimse duymaz, duymak istemez. En sonunda çığlıklarin herksin sesini bastırır. Öyle çığlıklar yükselir ki sağır sultan bile duymak zorunda kalır. Canavarları kulaklarında iz bırakmak istersin. Canını yakan herkesin kanını elinde istersin ihtiyaç duyarsın. Ne mi istiyorum? Kanlı bir intikam... Unutulmaz bi` intikam. Kabuslarımı, kabusları yapmak istiyorum. İçimde günden güne büyüyen karanlıkla. Kabuk bağlayan yaraları kanatıp; hırslanmak istiyorum. Ne mi istiyorum? Kanlı bir intikam. Bu karanlık sizin hazim sonunuz olacaktı... Yemin ederim. Bu karanlık sizin vahşetiniz olucak. Yemin ederim. Karanlık sizin kanınızla yıkanacak. Yemin ederim. Gördüğünüz son yüz benimki olacak. Yemin ediyorum.

Dinle. İlerle. Oyna. Bitir. Oyna bakalım oyununu. Bittiğinde Anka Ölümlü bir kuş olacak. Herşey çok normal. Hayır. Çoğu şey rayında ilerliyor normal değil. Akıl almaz oyunlar karışmadan önce. Tanıdığı herkesin gerçek yüzünü görmeden önce. Çok fazla akıl oyunu neye inanacağını bilmeyen bir insanlar. belki de oyunu kuran en yakını. Belki de ta kendisi. Ayağa kalk oyun daha yeni başladı Anka. Anka Ölümlü olcak. Ölüm onu da bulacak.

(Aşiret kurgusu) Avlu`nun duvarına yaslanmış, sigarasını çiğerlerine çekip bir ölü gibi çıkan dumanları arasında siyah gözleri uzaktan gözlerime tutundu. Her şey, oydu. Zorla evleneceğim adamdı. Rüzgarın yönü hep değişir. Kader ipliğini bağlandı parmaklarımıza. "Kim bilir. Çark her zaman döner." Ayna gibiydi. Lakin bakmak, ona böyle bakmak bağımlılık yapan maddeler kadar çekiciydi. "Kaldıramıyorum, gururum önümde öldü. Kendime kalmadım ben." "İçimde sönen kelebekleri kafese koyma. Bırak gideyim, bir silah ver öleyim." Kara gözleri kadar karanlık sesi kalbimi titrertti. "Bana kal. Benimle savaş." "Yaşanmış birşeyler olarak kalsın bizim ki. Kısa sürsün ama yaşansın."

"İstikbal göklerdedir. Göklerini koruyamayan uluslar, yarınlarından asla emin olamazlar." Bazen acı bir hatıra kalır maziden. Bazense bir insan. O insan maziye bakmaktan daha kötüdür. Baktıkça yaşlanırsın, baktıkça hatırlarsın. Gözlerini gökyüzüne kaldırdı Yüzbaşı. Lapa lapa yağan kar`ın askerlerinin üstüne düşmesini izledi. Şehit vermişlerdi. Şehit vermişlerdi. Bir kez daha gözlerinden aynı yazı geçti. Şehit vermişlerdi. Ne demişlerdi? Ölürsek şehit kalırsak gazi. Yürü, her şeye rağmen. Tüm ağırlıklarla rağmen. Dimdik, yıkılmadan. Sen kafanda bordo bere taşıyorsun Asker. Askersin vatansın. İlken, Ülken vatanın onurdur. Zoru başarır, imkânsız zaman alır. İşte onlar Gölge Timiydi.