Bilinmeyen Numara: uyudun mu? Sinem: Hayır, sabahın köründe marul yetiştiriyorum. Bilinmeyen Numara: Hangi tür? Sinem: Ne? Bilinmeyen numara: Marul diyorum. Kıvırcık mı iceberg mi

"Kader,yıldızlara yazılır;ama bu dört genç,yazgının sınırlarını aşacak.Elementlerin sırını taşıyan dört ruh,denge ve kaos arasındaki ince çizgide bir evrenin kaderini şekillendirecek. Gökyüzü fısıldıyor,Toprak yankılanıyor, rüzgar dans ediyor, Ateş yanıyor, su akıyor...Aetheris sizi çağırıyor, kapılarını aralamaya hazırmısınız?"

Ben Şevval. Henüz on altı yaşındayım ama yaşadıklarım, omuzlarıma yaşımdan büyük yükler yüklemiş durumda. Annem öldüğünde, sadece on yaşındaydım. O gün bugündür, evimizde ne düzen kaldı ne de huzur. Annemin ardından, babamın üzerine kuma olarak gelen Hanife kadın, beni hiçbir zaman sevmedi. Bunu biliyorum, hissediyorum. Oysa annem... Annem bambaşkaydı. Annem ince uzun boylu, yüzünde her zaman bir bahar esintisi taşıyan, kocaman yürekli bir kadındı. Saçları koyu kestane, gözleri zümrüt gibi parlayan bir yeşildi. Abilerime düşkündü; başlarına bir şey gelecek diye gözüne uyku girmezdi. Bizimle güler, bizimle ağlardı. Annem, evimizin kalbiydi. Ama şimdi... O kalp durmuştu. Hanife kadın bambaşkaydı. Soğuk, otoriter ve hep hesap kitap içinde biriydi. İşin doğrusu, bu evde kimsenin ondan hoşlandığını sanmıyorum, ama babam sessiz. Belki annemin yokluğunun ağırlığı altında eziliyor, belki de buna boyun eğiyor. Ama benim, asla boyun eğesim yok! Yine çağırdı beni. “Şevval! Gel ortalığı toparla!” diye seslendi salonun bir köşesinden. Sesindeki buğulu ton, her zamanki gibi mideme bir yumruk gibi oturdu. Oysa ortalığı kimin dağıttığı belli; kızlarıyla, gelinleriyle sabahtan akşama kadar oturup dedikodu yapar, her yanı karmakarışık ederler. Ama iş temizliğe, düzenlemeye gelince iş hep bana kalır. Neden onlara söylemez? Neden hep ben? Bilmiyorum. Ya da biliyorum ama kabul etmek istemiyorum. Çünkü benimle uğraşmaktan, bana yük olmaktan keyif alıyor. Ayağa kalktım. Hızlıca salona yöneldim. Yerlerde, halının üzerinde çay bardaklarının izleri, tabakların dökülen kırıntıları vardı. Pencereler, günlerdir silinmemiş gibi kir içindeydi. Derin bir nefes aldım. “Yapacağım,” dedim kendi kendime, “Ama bir gün bu evden çıkıp gideceğim ve hiçbir şey beni geri getiremeyecek.” Bir köşede, yavaşça yere çömelip camları silmeye başladım. Ellerim çalışıyordu ama zihnim annemdeydi. Annem olsaydı... Şimdi yanıma oturur, belki de sessizce saçlarımı okşardı. Gözlerim doldu. Ama ağlamayacaktım. Hanife kadın gözyaşlarımı görse, bunu bile bir zafer sayardı. Son camı sildiğimde bir nefeslik mola verdim. Salondaki sesler kulaklarımda uğulduyordu. Kendi aralarında konuşuyor, arada dönüp beni işaret ediyorlardı. Ama duymuyordum artık. Annem gibi olmayı hayal ettim bir an. Güçlü, sevgi dolu, kendi ayakları üzerinde duran bir kadın... Belki bir gün... Ama o gün çok uzak gibi görünüyordu.

Bazen bir hata yaparsın... Ve o hata, sadece senin değil seni seven herkesin hayatını değiştirir. Geçmişin izleri silinmez hele ki o izler bir "yanlış" hatanın izleri ise... Bir seçim, bir söz, bir susuş... Her şeyin başlangıcı olabilir. "Yanlış hata" pişmanlıkla umut arasına sıkışıp kalmış bir ruhun hikayesini anlatıyor. Kırık bir kalbin iç sesi, affedilmeyi bekleyen bir geçmiş ve her şeye rağmen yeniden başlama cesareti... Bu hikaye sana bazı hataların yalnızca hata olmadığını gösterecek. Belki bir ders , belki bir başlangıç... Ama asla sıradan bir hikaye değil. "HER HATA YANLIŞTIR AMA BAZI YANLIŞLAR SENİ SEN YAPAR" Başlangıç tarihi : 15/12/2024 ❗️❗️UYARI❗️❗️ Kitabın telif hakları benim üzerimedir kurgumu herhangi bir yerde görürsem gerekli yerlere bikdirmekten çekinmem.