Yıl 2028. Dünya artık cephelerde değil, laboratuvarlarda savaş veriyor. Ülke askerleri geliştirmek için acımasızca deneyler yürütüyor. İnsanlığın değerini kaybettiği bu düzeyde hayattaki en önemli şey acı. Çünkü acı bizi biz yapan, bizi daha güçlü yapan tek şey. Alev, sıradan bir gün okula giderken hayatı sonsuza dek değişti. Bir katliamın, caniliğin, bir zelzelenin ortasında buldu kendini. Gözlerini açtığında artık ne bir öğrenci, ne de özgür olan bir insandı. O artık en temel hakkı elinden alınmış bir denekti. O bir ölüydü. Bağımlılık, işkence, ihanet ve ölümle sınanırken içindeki savaş büyümeye ve durdulamaz bir hale gelmeye başladı. Kendini, duygularını, geçmişini bir bir her şeyini kaybetti. Ama bazı kayıplar gerçekte birer oyundu. Bu oyunun kurucusu ise tahmin etmediği kadar yakınındaydı. "Acı Yüzler" bir genç kızın hem sistemle hemde insanlığın doğası ile verdiği bir savaşın hikayesi. Karanlığın içinde yanmaya cesareti olan bir kıvılcımın... Alev`in hikayesi.

Kolumdan tutup beni kendine çektiğinde ona dönüp kolu kurtardım. Gözlerinde anlamını bilmediğim parıltılar dolanıyordu. Kaşlarımı sorarcasına kaldırdığımda konuştu. “Ne zamandan beri biliyordun?” “Seni görmediğimi sanıyordun Weylın ama gözüm bir tek senin üzerindeydi. Fark etmeyende aptal olanda sendin.”

Aşk bana göre bu güne kadar zehir değil bir ilaçtı ancak bugün tam bu evde tarihler 19.11.2019’u gösterirken bunun tam tersi olduğunu anlamıştım. Bir kanser gibi içten içe beni zehirlemişti ama bu zehire bile hayrandım. Ben Beste Avcı, aşkın ezgilerinden oluşan bir bütünüm. Aşka şimdiye kadar sıkı sıkıya bağlanmış onsuz olmayacağına inanmış bir kadınım. Bana göre gözler yalan söyleyemezdi çünkü hisler seni ele verirdi. Yanılmışım. Ben Beste Rodriguez Hayır Ben Beste, zehirden oluşan çığlıkların, ezgilerinden oluşan bir bütünüm.