"Herşeyimsin be Adam oldu mu?" •Kitap tamamen sahsime aittir. •Tamamen hayal ürünüdür.

Sessiz sakin bir kız olan Luna kavgaya girer ve onu okula yeni gelen çocuk onu sakinleştirmeye çalışır o çocuk aslında kendi dünyasından gelen bir vampirdir...

"Beni nereye götürüyorsunuz?" Avazım çıkana kadar bağırdım. "Botan beyin emiri var. Bizimle gelmek zorundasın." Cümlenin kurma şekline bakar mısın?`Zorundasın!` "Benim sizinle hiç bir alakam yok! Bırakın beni..."Ben kendimi çekmeye çalıştıkça hırpalayarak götürüyorlardı. Bir ev desem değil! Ahır desem oda değildi! Beni pis ve ağır genizimi yakacak kadar kötü kokan bir odaya attılar. "Benim burada ne işim var nolur bırakın beni!"Diyip ağlarken duvarın karanlık yerinden ses geldi. "Burası bile senin için güzel ve TEMİZ"

Ölüm uşaklarını peşime salmıştı. Soluğum korkunun soluğuna karışmıştı. Koşuyordum. Sivri dalların berelediği bacaklarım hiç durmadan hareket ediyordu. Göğsüm inip kalkıyor, kalp atışlarım boğazımda hissediliyordu. Karanlığın bağrında yalpalayan adımlarım kör bir noktaya takıldığında, bedenim tek seferde yere serildi. Dizlerime saplanan dikenler dilime canhıraş bir çığlık yuvarladı. Daha fenası yaklaşan adım seslerinin içime boca ettiği keskin ürpertiydi. "Yardım edin! Biri bana yardım etsin." Avuçlarımı kurumuş yapraklara bastırdığımda, yükselen çıtırtıları kulaklarımı tırmaladı. Kalkmak istedim, karnımda yine aynı kıpırtıyı hissettim. İçimde nereden geldiği, nasıl benimle olduğunu bilmediğim bir şey vardı. Tıpkı benim gibi çaresizce kıpırdanıyordu. Titreyen parmaklarımla karnıma dokundum. Islak yüzümü köhne ormanın derinliklerine çevirip daha güçlü bağırdım. "Yardım edin! Biri bize yardım etsin!" Yeniden koşmaya başladım. Dizlerimden akan kanların çıplak ayaklarıma süzüldüğünü hissedebiliyordum. Güçlükle ayakta tuttuğum bedenim bu kez bir ağaca çarptı. Kendimi sırt üstü yerde bulduğum an gözlerim korkuyla açıldı. Çaptığım şey ağaç değil bir yabancının sert gövdesiydi. Ancak o, bir çınar ağacı kadar uzun ve yapılıydı. Karanlık tüm ayrıntılarını ustaca gizlerken, üzerimde tepkisizce gezdirdiği bakışlarını ve silüetini ele veriyordu. Dirseklerimin üzerinde kalkmaya çalıştım. Buraya kadardı, gücüm tükenmişti. "S-sen..." Bir adım attı. Büyük ve yara izlerinin barındığı parmakları önüme uzandı. "Yardım istiyordun, değil mi?" Sesinin bir rengi olsaydı, bu kesinlikle siyah olurdu. Sesi, şavkı kırık bir siyahtan ibaretti. Şeytanın adaletsiz oyununda bana sunulan başka bir seçenek yoktu. Çaresizdim. Titreyen elimi soğuk avuçlarına bırakırken, üzerime eğilen çehresi bir an için karanlıktan sıyrıldı. Gözlerini gördüm. Kısık bakan safir gözlerini müthiş bir tehlike ele geçirmişti. O, kaçtığım gözlerden çok daha acımasız bakıyordu. O, peşimdeki yangın değil, ateşin ta kendisiydi.

Evin yangın alarmı çalmaya başladığında Çağla’nın sesini duydum. “Bunu yapmış olamazsın...” dediğinde onlar da dışarı çıkmıştı. Az sonra görevliler yangınla ilgilenmek için gelirlerdi. Yürüyen merdivenlerden inerken Kayra elimi tutarken bir anda beni kendisine çekti. “Gerçekten bu kadar ileri gitmene gerek var mıydı?” Başımı kaldırdım. “Doğru söylüyorsun. Daha fazlasını yapmalıydım.” dediğimde güldü. “Delirmişsin sen.” “Delirtenler sağolsun.” dediğimde beni bir çırpıda kucağına aldı.

Bir gece. Bir yabancı. Ve geri dönülmez bir hata... Onu bir otelde gördü-karanlık bakışlarıyla, gizemli ve çekici. O gece, mantığını bir kenara bırakıp kendini ona teslim etti. Sabah olduğunda ise adam gitmişti. Ama ona bir parça bırakmıştı: Karnında büyüyen bir sır Günler sonra, o adam geri döndü. Bu kez daha karanlık, daha soğuk ve tehlikeli bir amaçla. Çünkü bu bir tesadüf değildi. Onu bulmuştu. Ve intikam almak için her şeyi göze almıştı. Ama bilmediği bir şey vardı: Artık sadece bir kadın değil, bir anneydi. Ve bebeği için her şeyi yapardı... Aşk ile nefret, tutku ile öfke arasında ince bir çizgi vardır. Peki, bu hikâyede kazanan kim olacak? Tek bir gece, her şeyi değiştirebilir. Ama gerçekte kim kimin hayatını mahvetti? 13.03.2025 #Genç kız edebiyatı °Tüm hakları saklıdır.

Aras acıyor..🫦 kasma kendini yavrum daha içine girmedim bille

Kaba saba, ailesine bile gülümsemeyen bir adam üç yaşında bir kızı olduğunu öğrenirse ne olur?

"Sana bunu söylediğim için özür dilerim ama.. Kız arkadaşın seni aldatıyor. Hemde dibindeki birisiyle.." instagram: aledakaram wattpad: aledakaram

(Savaş, kan ve argo ögeleri içermektedir) Hikayemiz, yıllar süren Kurt Adamlar vs. Muhafızlar savaşının 2024 yılında Türkiye’deki bölümüyle başlıyor. Binlerce yıldır dünyanın her yerinde Kurt Adamları öldürmeyi ve dünyayı kendilerince daha yaşanabilir hale getirmeye amaçlayan Muhafızların Türkiye’deki liderleri yıllar sonra Erman’ın önderliğinde savaşı tekrar alevlendirdiler. Türkiye’deki Kurt Adamlar, Hüseyin’in büyük güçlükle aldığı önderliği altında birleşmiş ve insanlarla huzur içinde yaşamayı kabul etmişlerdi. İnsanlardan kimliklerini gizleyecek ve kimseye zarar vermeyeceklerdi. Kurt Adamlara karşı ayrı bir kin ve intikam duygusu besleyen Erman için, zararsız olmaları önem teşkil etmiyordu. Zayıf gördüğü Tomris’in sürüsünden başlayarak tüm Kurt Adamları öldürme hedefine başladı ama işler istediği gibi gitmedi. Bunun üzerine aldığı bir akılla direkt liderleri Hüseyin’i öldürecek ve Kurt Adam sürüsünü başsız bırakarak kaos ortamında kafası karışık sürüyü kolayca ortadan kaldıracaktı. Nitekim Kurt Adamların Türkiye’deki Lideri Hüseyin’i ve ailesini öldürdü, biri hariç: Yusuf… Şehir dışında üniversite okuyan Yusuf, Hüseyin’in ilk çocuğuydu ve Hüseyin’in eski, bilinmeyen hayatının izlerini taşıyordu. Ailesinin öldürüldüğü gün ona da suikast düzenlemiş ama bir şekilde hayatta kalarak İstanbul’a gelmişti. Ailesiz kalmıştı, kaybedecek hiçbir şeyi olmayan ve gözü pek olan Yusuf, intikam almaya yemin etmişti. Bu uğurda ilk aşkı Canan’dan bile ayrılmıştı. Gözünü kan bürüyen Yusuf, hepsinin hesabını sormak için kendine ve ölen ailesine söz vermişti. (Bu kitaptaki kişi ve kurumlar, tamamen hayal ürünüdür.)