"Bak şimdi efekt sonucunda bir sayı çıkacak ve sen bu sayı kimin forma numarasıyla denk olursa ona anonim olarak yazacaksın." Kaşlarımı çatarak ona baktım. Tam bu sırada Çağıl`ın takımından Efe basket atmıştı. Alkışladıktan sonra İkra`ya geri döndüm. "Peki neden böyle bir şey yapıyoruz?" ilgimi çektiği için sevinçle yerinde kıpırdandı, bu sevincini aşırı bulduğum için ona kötü bakışlar attım. "Hadi ama öyle bakma. Hayatımıza renk katacak." oflayarak arkama yaslandım. "Tamam ama neden bu hikayede yanan ben oluyorum?" Sırıtarak "Belkide bu olay sayesinde aşk yüzünden yanacaksın. Denemekten zarar gelmez." dedi. "Tamam, yapalım." diyerek kabul ettim. Umarım bu yaptığımdan pişman olmazdım. "O halde bak bakalım kameraya." diyerek efekti çalıştırdı. Sayılar birbir yuvarlanırken saniyeler içinde bir sayıda durdu. İkimizde birbirimize bakarak şok içinde "13." dedik. Ah hadi ama 13 olamaz. Her yerden alkış sesi yükselirken Çağıl`ın attığı son basketle takım kazanmıştı. Herkes ayakta alkışlarken ben şaşkın bir şekilde Çağıl`a bakıyordum. • siz: dudaklarına değen sigara çok sakin, ben olsam tutuşmuştum çağıl: dudaklarıma senin dudakların değsin birlikte yanalım (17.58)

Bilinmeyen Numara: 1 kilo pambıq mu 1 kilo dəmir mi yoksa mənə yaşatdığın ızdırab mı daha ağır? şeref`siz: sana yaşattığım ızdırapların daha ağır olmasını dilerim Bilinmeyen Numara: kaydettiğim ismin hakkını veriyorsun gerçekten Bilinmeyen Numara: nüfus müdürü sanırım adını eksik yazmış Bilinmeyen Numara: Şeref`siz görüldü.

Kış, bu kasabaya hep aynı şekilde inerdi: Yavaş, sessiz, soğuk. İlk kar tanesi düştüğünde herkesin içinde tuhaf bir huzur olurdu. Sokak lambaları sanki daha sıcak ışıklar saçardı; bacalardan yükselen dumanlar göğe ince bir perde çekerdi. Ama bu yıl… Kimse karın bembeyaz bir kefen olacağını bilmiyordu. İlk cesedi bulduklarında sokağın köşesindeki eski büfenin tabelasından sarkan uzun bir sarkıt vardı. Ucu kırılmış, yere çakılmıştı. Başta kimse anlamadı. Adamın başında açılmış oyuk, sanki düşme sonucu olmuş gibi görünüyordu. Ama dikkatli biri fark etti: Kafatasını delen yarık düzdü; kırık değil, bıçak gibi kusursuz bir kesiği andırıyordu. Otopsi raporu bile net bir şey söyleyemedi. Çoğu delil olay yerini saran karla birlikte eriyip gitmişti. Belki de o gün, herkesin aklına düşen o ihtimal yüzünden kimse açıkça konuşamadı. Bunu biri bilerek yapmış olmalıydı. O kış, her yeni kar yağışı birilerini daha öldürecekti. Katil ise cinayet silahını her seferinde doğanın ta kendisinden alıyordu.