"Kirazın mevsimi değil ama tatmam lazım." diyerek dudaklarını dudaklarıma yaklaştırdı. Sıklaşan nefeslerim onun sakin nefeslerine karışırken, belime sıkıca sarılan parmaklarla tedirginliğim gittikçe artmaya başladı. Birisinin görecek olması korkuma korku katıyordu. Yakalanmak en son isteyeceğim şeyken, sanki bunu hissetmiş gibi burnundan sert bir nefes verdi. Eğilerek bir çırpıda beni kucağına aldığında titrek bedenim onun kolları arasında odasına kadar kaldı. En son duyduğum ses ardımızdan kapanan kapının sesiydi.

Derin bir nefes alarak odasına girdiğimde, elimdeki ütülü kıyafetleri yatağa bırakmak için adımlayacaktım ki ardımdan kapının kapanmasıyla korktum. Oda karanlık bir hal aldığında arkamı döndüm ve karartıyla karşılaştım. Boğazımdan akıp giden sıvının varlığını hissedebiliyordum. Sertçe yutkundum. Karartı bana doğru yaklaştı yaklaştı ve ayaklarının ayakkabılarıma değdiğini hissettiğimde nefesimi tuttum. "Karanlık da olsa, avına yakalanmış bir ceylan gibi titrediğini hissedebiliyorum." Sıcak nefesi yüzüme çarptığında elimdeki kıyafetler yeri boyladı. "Ve ben bu titremeyi bu gece dindireceğim."

Bana okulda 1 saatin 60 dakika olduğunu öğrettiler. 1 dakikanın da 60 saniye olduğunu. Ama sensiz bir dakikanın sonsuza dek sürdüğünü öğretmediler. Kitap şöyle sonlandı; Tam pes etmek üzere olduğum bir gecede kafamın içinde verdiğim savaşı zorda olsa kazandı. O gecenin sabahına ben çıktım ama içimdeki kimseyi sağ bırakmadım... İYİ OKUMALAR DİLERİİİZ... Kitabı seveceğinize %99,99999 eminim. 1 bölüm okuyup kaçmayın ha 😁

"Ne yapacaksın bana? Öldürecek misin? Ya da işkence? Ya da sizin kadın pazarlarınız vardır oralarda satarsın? Ya da..." "Beni iyileştir istiyorum." Dedi Pars sözünü keserek. "Hastayım ben." Azra dalga geçercesine güldü. "Doğru, beyninden hasar vardır senin." Pars sırıttı. "Nereden anladın? Gözlerinde röntgen cihazı mı var?" "Yok da kalbim var. Sizin gibi ruhsuz kalpsiz insanların beyninde sıkıntı olması gerekiyor yoksa o kadar insanı öldüremezsiniz öldürmekten keyif alamazsınız." "Teşhis konusunda gayet iyisin. Anında çözdün hastalığımı." Azra dosyaya baktı. Bu bi hastanın dosyası olmalıydı. İçini açtı. En önde bir beyin MR görüntüsü vardı. "Senin mi bu?" Dedi Parsa bakarak. "Evet." Azra hızla dosyayı eline geri verdi. "Ne güzel o zaman. Dünya bi kötüden kurtulmak üzere. "

Patron: Yanımdayken böyle konuşamıyordun, uzaklaşınca sana bi` cesaret geliyor galiba. Ben: Diyelim ki, yanında seninle böyle konuştum. Deli gibi kızdırdım, hiç sevmediğin şeyleri yaptım, kötü sözler söyledim. Ne yaparsın? Patron: Kendini ... bulursun. Gözlerim kocaman açıldı, hatta bacaklarım istemsizce titredi ve başımı kaldırıp dehşet içinde ona baktım. O ise telefonunu kenara bırakıp, gözlerimin içine bakarak gömleğinin düğmelerini birer birer çözmeye başladı...

Bir şeytanı susturmayı dene onun korkusunu yüreğinde taşımadan önce.

Ya boş verin açıklamayı okumaya başlayın siz eyy cemaat diyicem ama yine de açıklayayım. Açelya topuklu ayakkabı hastası bir kızdır. Yaklaşık 2 yıldır hoşlandığı çocuk olan Barlas e topuklu ayakkabı almak için mesaj atar. Barlas da Açelya dan 2 yıldır hoşlanıyordur ancak ikiside birbirini fark etmemiştir. Barlas bu bilinmeyen numranın profil fotoğrafından bu kişinin Açelya olduğunu anlar ve daha sık karşısına çıkmaya başlar. Sonrasında ise bazı olaylar gerçekleşir. Hikaye böyle umarım beğenirsiniz iyi okumalar efendim.

Gerçek ailem bir aşiret mi

herşey bir gece işlenen cınayetle başladı. O gece ahsen`in bütun hayatı tepe taklak oldu. Ve birdaha düzelmemek adına Her zaman evine gelen saçma mektuplarlada devam etti. Bu mektıuplar bir kişiden geliyordu, o kişide katilin ta kendisiydi. Mektuptaki alıntı: Benden kaçış yok küçük tavşan, her zaman tazı kazanır Beklide katille Ahsen mutlu olurdu, yada ikiside birbirine lanetler okurdu.