Yıllar sonra ortaya çıkışlar, vazgeçişler ve ölümler... Öldüler, ama dirildiler. Vazgeçtiler ve bir daha geri dönmediler. Asırlar sonra, insanlar ikiye ayrıldı; Elfler ve Asiller. Elfler her zaman Sungurlara karşı daha güçlü oldu. Sungurlar ise Elflere karşı daha zekiydi. Büyük yenilmeler, yıkımlar oldu. Ama ilk defa bu denli bir felaket onları bekliyordu. Lilith; öldü, tekrar doğdu. Yaşamak onun en büyük günahı oldu. Ölüm, en büyük gücü... Aşk, bu savaştaki en büyük yenilgi ve güçsüzlüktü. Tutku, en büyük düşmandı. Güç, en büyük silahtı. Ve Lilith, aşka yenildi; ölüm ona değdi ve bir daha doğuş o günden sonra bir daha asla gerçekleşmedi. ⋆༺𓆩🌪️𓆪༻⋆ Bu kadarı fazlaydı. Hem de çok, çok fazlaydı. Can yakıcıydı. İhaneti açık, açık kabul ediyordu. "Bunu yapmadığını söyle," kalbim acıyla kasıldı. Hissiz gözlerle bakıyordu. Duygunun yasak olduğu dünyada, duygusuzlaşmış gibiydi. "Ama yaptım." Diye fısıldadı. Avazım çıktığı kadar bağırmak istedim. Ama o an yapabildiğim tek şey, geriye gitmek oldu. Gözlerinde tek bir duygu vardı, o da gururdu. Yaptığı şeyler gurur duyuyordu... Oysa yaptığı şey o kadar paramparça etmişti ki beni, bir daha onun yüzünü görmek isteyeceğimi sanmıyordum. Her zaman sırtımda taşıdığım küçük silahı çıkarıp ona doğrulttum. "Bu yaptığından pişmanlık duyman gerekirdi..." O da benim gibi silahını çıkardığında, geri dönüş yollarının kapandığını hissettim. "Sen, büyük bir aptalsın. Hiçbir şey anlamadın bile. Gözümün önünde acı çekişin zevk verdi." Hiç yıkılmayan ben, yıkılacak gibi oldum. Ama yıkılmadım. Hayır, yıkılamazdım, sadece sarsıldım. Ve bir kez daha kimseye güvenmemem, hiç kimseyi gözümde büyütmemem gerektiğini anladım. Silahlar ateşlendi. Birimiz vuruldu, birimiz yaşadı. Yaralar kapanmadı, kanadı. O yaralarla birlikte toprağa gömüldük.

Dördünün sırrıydı ama neyle karşılaşacaklarını bilmiyorlardı

Meryem o sabah uyandığında hava her zamankinden daha sakindi. Ankara’nın keskin soğuğu bile o gün ona farklı gelmişti; çünkü bugün onun günüydü. Doğum günü. Evde kimse daha uyanmamıştı, ama Meryem’in içi bir telaşla kıpır kıpırdı. Saçlarını düzeltti, aynada kendine baktı, “Bugün güzel olmalıyım” diye mırıldandı. Sanki birileri onun bugünkü halini fark edecekmiş gibi… Belki de o fark eder diye. Sabah saatleri geçtikçe evde telaş başladı. Pasta, balonlar, kahkahalar… ama Meryem’in kalbi bir yandan hep telefona gidip geliyordu. Ekran kilidini açıyor, bildirim yok… kapatıyor… tekrar açıyor… yine bir şey yok. Herkes kutladı. Aile, akrabalar, arkadaşlar, hatta beklemediği insanlar bile… Ama o bir kişi… Kutlamasını en çok beklediği… “Yazsa dünyam değişir” dediği kişi… Sessizdi. Sanki doğum günü değil, bekleyiş günüydü Meryem için. Gözleri istemsizce onun adını arıyordu bildirimlerde. Bir yazı, bir emojisi bile yeterdi. Bir “iyi ki doğdun” değil, bir “Meryem” dese bile kalbi hafiflerdi. Ama saatler geçtikçe o sessizlik büyüdü. Sanki biri kalbinin içinden ince bir ip çekiyor, her dakika biraz daha sıkıyordu. Akşam oldu. Ev kalabalık, herkes gülüyor, bir o gülmüyor. Gülümsüyor görünmek için çabalıyor ama içi hep aynı soruyla çalkalanıyordu: “Neden o yazmadı?” O kişinin bir zamanlar ona nasıl baktığını, nasıl konuştuğunu, nasıl güldüğünü düşündü. O anılar bir film şeridi gibi gözünün önünden geçip giderken yüzüne hafif bir buruk gülümseme düştü. Herkese hediye aldığını, emek verdiğini, değer verdiğini… Ama karşılık alamadığını düşündü. Bir ara balkona çıktı. Soğuk gece rüzgârı saçlarını savururken Ankara ışıkları uzaklardan parlıyordu. Telefona bir kez daha baktı. Yine yok. Ve o an Meryem’in içinde bir şey koptu. Sessiz, kimsenin duymadığı bir kırılma sesi. Ama kendi o kadar net duydu ki… Sanki kalbinin bir parçası yere düştü. O anda anlamıştı: İnsan en çok, en çok değer verdiğinden kırılıyordu. O kişi onu sevmemiş değildi belki… ama önemsememişti. Ve önemsenmemek, sevilmemekten bile daha çok acıtıyordu. Meryem derin bir nefes aldı. Sonra telefonunu kapattı. Kendi kendine fısıldadı: “Ben bugün benim için var olanlara güleceğim… Ama kalbimde o kişiye açtığım kapıyı kapatacağım.” O gece pastasını üflerken herkes “dilek tut!” dedi. Meryem içinden bir dilek tuttu: “Bir daha kimseye bu kadar kırılacak kadar bağlanmayayım.” Ama dileğin içinde bir parça güç, bir parça gurur, bir parça da yeni başlangıç vardı. Çünkü o doğum günü… Meryem’in kalbi kırıldı ama aynı zamanda büyüdü. Ve o an anladı ki: Bir gün, birileri doğum gününü değil, her gününü kutlayacak. O birileri, ona gerçekten değer veren olacak.

Meryem o sabah uyandığında hava her zamankinden daha sakindi. Ankara’nın keskin soğuğu bile o gün ona farklı gelmişti; çünkü bugün onun günüydü. Doğum günü. Evde kimse daha uyanmamıştı, ama Meryem’in içi bir telaşla kıpır kıpırdı. Saçlarını düzeltti, aynada kendine baktı, “Bugün güzel olmalıyım” diye mırıldandı. Sanki birileri onun bugünkü halini fark edecekmiş gibi… Belki de o fark eder diye. Sabah saatleri geçtikçe evde telaş başladı. Pasta, balonlar, kahkahalar… ama Meryem’in kalbi bir yandan hep telefona gidip geliyordu. Ekran kilidini açıyor, bildirim yok… kapatıyor… tekrar açıyor… yine bir şey yok. Herkes kutladı. Aile, akrabalar, arkadaşlar, hatta beklemediği insanlar bile… Ama o bir kişi… Kutlamasını en çok beklediği… “Yazsa dünyam değişir” dediği kişi… Sessizdi. Sanki doğum günü değil, bekleyiş günüydü Meryem için. Gözleri istemsizce onun adını arıyordu bildirimlerde. Bir yazı, bir emojisi bile yeterdi. Bir “iyi ki doğdun” değil, bir “Meryem” dese bile kalbi hafiflerdi. Ama saatler geçtikçe o sessizlik büyüdü. Sanki biri kalbinin içinden ince bir ip çekiyor, her dakika biraz daha sıkıyordu. Akşam oldu. Ev kalabalık, herkes gülüyor, bir o gülmüyor. Gülümsüyor görünmek için çabalıyor ama içi hep aynı soruyla çalkalanıyordu: “Neden o yazmadı?” O kişinin bir zamanlar ona nasıl baktığını, nasıl konuştuğunu, nasıl güldüğünü düşündü. O anılar bir film şeridi gibi gözünün önünden geçip giderken yüzüne hafif bir buruk gülümseme düştü. Herkese hediye aldığını, emek verdiğini, değer verdiğini… Ama karşılık alamadığını düşündü. Bir ara balkona çıktı. Soğuk gece rüzgârı saçlarını savururken Ankara ışıkları uzaklardan parlıyordu. Telefona bir kez daha baktı. Yine yok. Ve o an Meryem’in içinde bir şey koptu. Sessiz, kimsenin duymadığı bir kırılma sesi. Ama kendi o kadar net duydu ki… Sanki kalbinin bir parçası yere düştü. O anda anlamıştı: İnsan en çok, en çok değer verdiğinden kırılıyordu. O kişi onu sevmemiş değildi belki… ama önemsememişti. Ve önemsenmemek, sevilmemekten bile daha çok acıtıyordu. Meryem derin bir nefes aldı. Sonra telefonunu kapattı. Kendi kendine fısıldadı: “Ben bugün benim için var olanlara güleceğim… Ama kalbimde o kişiye açtığım kapıyı kapatacağım.” O gece pastasını üflerken herkes “dilek tut!” dedi. Meryem içinden bir dilek tuttu: “Bir daha kimseye bu kadar kırılacak kadar bağlanmayayım.” Ama dileğin içinde bir parça güç, bir parça gurur, bir parça da yeni başlangıç vardı. Çünkü o doğum günü… Meryem’in kalbi kırıldı ama aynı zamanda büyüdü. Ve o an anladı ki: Bir gün, birileri doğum gününü değil, her gününü kutlayacak. O birileri, ona gerçekten değer veren olacak.

İdollerle alakası yoktur hepsi kendi kurgumdur.

Tamamen cinsellik

4/B sınıfı gece gizlice okulda kalırlar ve büyük maceralar onları bekler

"Sen benimsin, Beste. Ve ben seni o pislik işlerden uzak tutacağım. Sen, benim geleceğimsin." ​Ancak, Beste`nin babasının mirası olan "pençeli şahin yüzüğü"nü teslim etmesiyle o aşk yeminleri bozulur ve Baran`ın telefonda buz kesen sesi duyulur: "Bana ihanet ettin! O yüzükle, babanın pis işine bulaştın! Benimle aramızdaki sözü, o lanetli kanlı işe tercih ettin!" ​Yıllar sonra bir öğretmen olarak sığındığı "sınıfın" kapısı Baran tarafından kırılır ve Baran, Beste`nin kurduğu yeni hayatı şu sözlerle sorgular: "Ellerinde mürekkep lekeleri, kan izlerinden daha mı iyi hissettiriyor?" ​Baran, bu tehlikeli geri dönüşünde Beste`nin kaderinden kaçamayacağını vurgular: "Unutma, Ayyıldız. Sen karanlığın kızıydın. Benim gölgem her zaman seni bulacaktır." ​Tüm sırların anahtarı olan yüzük masadayken, Baran intikamını tek bir nefesle sunar ve Beste`ye reddedemeyeceği o son teklifi yapar: "Bana o yüzüğü geri vermek için... benim olacaksın, Beste."

Bu kitap yeni başlangıcın bir simgesi

5 yaşında evlatlık alınan 10 yaşındaki Asmin, ailesinden şiddet görmesine rağmen hayata tutunabilmesinin bir masalı.

Asmin, beş yaşındayken annesi(Ceyda) ve babası(Cemil) tarafından sokağa atılır ve beş yıl sonra evlatlık alınır. Asmin mutlu olur fakat bu ailenin ona işkence çektireceğini bilmez...

ayrılık konuu hikaye

Biz üç kadınız... Birimiz kayıp, avukat. Birimiz kaçmaya çalışıyor, doktor. Ve birimiz de bu olaylar sonucu ayakta durmaya çalışıyor, polis... Avukat Begüm Ay, Pratisyen Doktor Zehra Şaş ve Komiser Yardımcısı Eylem Ulusoy Ankara`da lisenin ilk gününden beri tanışıyorlardı. Çok küçükken Karadeniz hayalleri kurmuşlardı birlikte. Ve şimdi üçüde hayallerini gerçekleştiriyorlar, Ordu`ya taşınıyorlardı. Onlar sadece şehir değiştirip hayallerini gerçekleştirdiğini sanarken, hayat onlar için çok farklı şeyler planlıyordu. Fakat bu planların arasında beklenmedik karışıklıklrda dahildi...

Diyarbakır`ın kadım topraklarında Siyabeyoğlu Aşiretinin adı hem güçle hem korkuyla anılırdı.Yüzyıllardır erkeklerin yönettiği bu hanedanın kaderi,bir gece ansızın değişti.Çünkü tahta artık bir erkek değil,genç bir kadın oturacaktı Berfin Siyabeyoğlu herkes onun diz çözeceğini sandı ama o ne diz çöktü nede boyun eğdi.Sessizliğinin altında fırtınalar taşıyan,zekası gölge kadar hızlı,cesareti dağlar kadar güçlü bir kadın.Ama karşısına kalbini hızlandıran bir erkek çıktı Baran Mirhanoğlu cesareti ve sertliğiyle anılan Mardin aşiret lideri.

"Tek Taraflı Aşk". Denilince aklınıza ilk ne geliyor? Bir kişi bir kişiyi canından çok sevmesi yada sadece bir kişinin sevip karşı tarafın sevmemesidir. Belkide çoğumuzun yaşadığıdır...

Burada 12. Sınıfa giden bir kızın sınava hazırlık sürecini hayatıyla harmanlayarak anlatacağım. Keyifli okumalar dilerim...

Modern ilişkileri anlamanın yolu; romantik mitlerden değil, psikolojik veri, istatistiksel gözlem ve evrimsel davranış modellerinden geçer. Kadın–erkek dinamikleri rastgele değildir; %85’i bilinçdışı çalışan evrimsel algoritmalar tarafından şekillenir. Bu bölümde, ilişkilerdeki güç dengesini belirleyen temel psikolojik ve istatistiksel gerçekler, maskülen bir çerçeve içerisinde sunulmaktadır.

Han Jisung, görev adı ile Elvan, çok aranan bir seri katildir. Lee Know becerili ve çokça önemli olayı çözen bir komiserdir. Peki Lee Know bu katili yakalamaya çalışırken kendini işten biraz uzaklaştırırsa ne olur?

Her kapı yavaşça açılır, her adım yeni bir kapıyı açar, her gün farklı şeyler olur 1 Nisan günü en yakın arkadaşım Felix ile dışarı çıkıp rasgele insanlara şaka yapacaktık! (Yeni yazmaya başladım daha fikir yok en kısa zamanda yayınlarım istek olursa yazarım)

Ndndjjjrkdkdkrk

Merhaba bu kitabın adı "Kurtlar Vadisi".Peki ya neden? Kurtlar Vadisi bir dizidir, 2003 yılında çekilen bu dizi insanları televizyon başına toplamış ve milyonlarca izlenmiş bir dizi. Kurtlar Vadisi 97 bölümden oluşmaktadır ve bu 97 bölümü size en ince ayrıntısına kadar anlatacağım. Kurtlar Vadisi Oyuncuları: Ali Candan Aslan Akbey Polat Alemdar Elif Eylül Süleyman Çakır Memati Baş Seyfo Dayı Abdülhey Çoban Güllü Erhan Derya Çakır Nesrin Çakır Meral Yılmaz Canan Çavan Safiye Karahanlı Nergiz Karahanlı Doğu Eşrefoğlu Nazife Candan Ömer Candan Deli Hikmet Eren Eylül Ayşe Eylül Duran Şatıroğlu Esad Yörük Nevzat Yakışırbey Hasan Pürmüz Erdoğan Adnan Sadık Orhan Karadeniz Yahya Reis Abidin Seferoğlu Erdal Kömürcü Abuzer Kömürcü Şevko Nazlı Bekiroğlu Şehmuz Mithat Pala Bedir Faruk Kirve Tilki Andrei Nina

Bir çiçek açar bir çiçek solar...

Neredrn Neymar?

Aynı ailenin üç çocuğu kaçırılmıştı. Peki bu kadar korunaklı bir yerden nasıl bu kadar kolay çocuk kaçırıyorlardı?..

Psikoloji yenilmek için vardır,