Evrim her zaman göz ardı edilen acı hariç hiç bir duyguya inanmayan bir kızdı ta ki onu görene kadar berat her zaman üşenmek gittiği o fırın artık gitmeyi en sevdiği yer olacaktı ancak bu kişi onu aşktan daha da mı soğutacak tı yoksa onu aşk diye bir duygunun olduğuna mı inandıracaktı

Karakter fotoğrafları

Psikolog olan Akasya Arel hayatı gizemli bir danışanla tanışınca alt üst olur geçmişin sırları acığa çıkarken aşk ve intikam birbirine karışır gerçek sandığından daha yakındadır

Işık üniversiteye yeni geçmiştir ve üniversiteyi aile evinde okuyordur, ailesi ışığı çok disiplinli, çalışkan ve eğitimli büyütmüslerdir ve bir çok dil biliyordur, tıp okuyordur. ışıgın ailesi yıllardır baskıcı bir ailedir ve ışık hep dışarıya korumayla çıkabilmistir ışık bu kadar baskıcı olmalarından nefret ediyordur, ışığın koruması bir gün emekli olur ve Babası ışığa yeni koruma bulmak zorunda kalır, En sonunda Berkayı bulurlar ve Işığın koruması Berkay olur..

Bl omegavers aşk enemies to lovers

Kollarımın arasında küçük elleriyle bana sıkıca sarılan kardeşim ağlayarak fısıldadı "aba kotuyorum.( Abla korkuyorum.)" Daha sıkı sarılarak seslendim ona " korkma güzelim geçicek merak etme. Bak ben burdayım." "Bunların hepsi senin suçun biliyorsun demi. Bu kavganın sorumlusu sensin."

Düşüncelerimden oluşan kelimeler dizisi

Kitap yazmayı bilmiyorum daha önce hiç denemedim ama gerçek bir hikayeyi yazmak istiyorum yazacağım herşey tamamen gerçektir okuyucuların kendilerinde bir şey bulması beni çok mutlu edecektir

ailesinden kaçmaya çalışan kaçarken çok kötü şeylere sebep olan ve öldürülen 2 GÜNAHSIZ CAN

Selammmmm. Kitabı özetlemek gerekirse... Ben ve rüyalarım işte!

Yıllar önce hastanede kaybolan bir kızın hikayesi..

Mafya hikayesidir

Yalanlarla , ihanetlerle ve ölümle büyümüş masum bir kız… Gözünü açacak mı ? Defterine yazmaya başladı acı … hayır üzerini karaladı , özlem … tekrardan üzerini karaladı . Kalemi elinde çevirdi çevirdi ve tekrar çevirdi , nefesini tuttu tekrar yazdı ; İntikam. Sermina Evlan sessizliğini annesinden, sabırını ablasından , enerjisini kuzeninden almıştı . Peki güç? Sermina güce ulaşabilecek miydi ? İç içe geçmiş hayatlar , aşkın yarattığı enkazlar . Zaman doluyor , Sermina bunlarla başa çıkabilecek mi ?

Yıllar sonra ortaya çıkışlar, vazgeçişler ve ölümler... Öldüler, ama dirildiler. Vazgeçtiler ve bir daha geri dönmediler. Asırlar sonra, insanlar ikiye ayrıldı; Elfler ve Asiller. Elfler her zaman Sungurlara karşı daha güçlü oldu. Sungurlar ise Elflere karşı daha zekiydi. Büyük yenilmeler, yıkımlar oldu. Ama ilk defa bu denli bir felaket onları bekliyordu. Lilith; öldü, tekrar doğdu. Yaşamak onun en büyük günahı oldu. Ölüm, en büyük gücü... Aşk, bu savaştaki en büyük yenilgi ve güçsüzlüktü. Tutku, en büyük düşmandı. Güç, en büyük silahtı. Ve Lilith, aşka yenildi; ölüm ona değdi ve bir daha doğuş o günden sonra bir daha asla gerçekleşmedi. ⋆༺𓆩🌪️𓆪༻⋆ Bu kadarı fazlaydı. Hem de çok, çok fazlaydı. Can yakıcıydı. İhaneti açık, açık kabul ediyordu. "Bunu yapmadığını söyle," kalbim acıyla kasıldı. Hissiz gözlerle bakıyordu. Duygunun yasak olduğu dünyada, duygusuzlaşmış gibiydi. "Ama yaptım." Diye fısıldadı. Avazım çıktığı kadar bağırmak istedim. Ama o an yapabildiğim tek şey, geriye gitmek oldu. Gözlerinde tek bir duygu vardı, o da gururdu. Yaptığı şeyler gurur duyuyordu... Oysa yaptığı şey o kadar paramparça etmişti ki beni, bir daha onun yüzünü görmek isteyeceğimi sanmıyordum. Her zaman sırtımda taşıdığım küçük silahı çıkarıp ona doğrulttum. "Bu yaptığından pişmanlık duyman gerekirdi..." O da benim gibi silahını çıkardığında, geri dönüş yollarının kapandığını hissettim. "Sen, büyük bir aptalsın. Hiçbir şey anlamadın bile. Gözümün önünde acı çekişin zevk verdi." Hiç yıkılmayan ben, yıkılacak gibi oldum. Ama yıkılmadım. Hayır, yıkılamazdım, sadece sarsıldım. Ve bir kez daha kimseye güvenmemem, hiç kimseyi gözümde büyütmemem gerektiğini anladım. Silahlar ateşlendi. Birimiz vuruldu, birimiz yaşadı. Yaralar kapanmadı, kanadı. O yaralarla birlikte toprağa gömüldük.

Dördünün sırrıydı ama neyle karşılaşacaklarını bilmiyorlardı

Meryem o sabah uyandığında hava her zamankinden daha sakindi. Ankara’nın keskin soğuğu bile o gün ona farklı gelmişti; çünkü bugün onun günüydü. Doğum günü. Evde kimse daha uyanmamıştı, ama Meryem’in içi bir telaşla kıpır kıpırdı. Saçlarını düzeltti, aynada kendine baktı, “Bugün güzel olmalıyım” diye mırıldandı. Sanki birileri onun bugünkü halini fark edecekmiş gibi… Belki de o fark eder diye. Sabah saatleri geçtikçe evde telaş başladı. Pasta, balonlar, kahkahalar… ama Meryem’in kalbi bir yandan hep telefona gidip geliyordu. Ekran kilidini açıyor, bildirim yok… kapatıyor… tekrar açıyor… yine bir şey yok. Herkes kutladı. Aile, akrabalar, arkadaşlar, hatta beklemediği insanlar bile… Ama o bir kişi… Kutlamasını en çok beklediği… “Yazsa dünyam değişir” dediği kişi… Sessizdi. Sanki doğum günü değil, bekleyiş günüydü Meryem için. Gözleri istemsizce onun adını arıyordu bildirimlerde. Bir yazı, bir emojisi bile yeterdi. Bir “iyi ki doğdun” değil, bir “Meryem” dese bile kalbi hafiflerdi. Ama saatler geçtikçe o sessizlik büyüdü. Sanki biri kalbinin içinden ince bir ip çekiyor, her dakika biraz daha sıkıyordu. Akşam oldu. Ev kalabalık, herkes gülüyor, bir o gülmüyor. Gülümsüyor görünmek için çabalıyor ama içi hep aynı soruyla çalkalanıyordu: “Neden o yazmadı?” O kişinin bir zamanlar ona nasıl baktığını, nasıl konuştuğunu, nasıl güldüğünü düşündü. O anılar bir film şeridi gibi gözünün önünden geçip giderken yüzüne hafif bir buruk gülümseme düştü. Herkese hediye aldığını, emek verdiğini, değer verdiğini… Ama karşılık alamadığını düşündü. Bir ara balkona çıktı. Soğuk gece rüzgârı saçlarını savururken Ankara ışıkları uzaklardan parlıyordu. Telefona bir kez daha baktı. Yine yok. Ve o an Meryem’in içinde bir şey koptu. Sessiz, kimsenin duymadığı bir kırılma sesi. Ama kendi o kadar net duydu ki… Sanki kalbinin bir parçası yere düştü. O anda anlamıştı: İnsan en çok, en çok değer verdiğinden kırılıyordu. O kişi onu sevmemiş değildi belki… ama önemsememişti. Ve önemsenmemek, sevilmemekten bile daha çok acıtıyordu. Meryem derin bir nefes aldı. Sonra telefonunu kapattı. Kendi kendine fısıldadı: “Ben bugün benim için var olanlara güleceğim… Ama kalbimde o kişiye açtığım kapıyı kapatacağım.” O gece pastasını üflerken herkes “dilek tut!” dedi. Meryem içinden bir dilek tuttu: “Bir daha kimseye bu kadar kırılacak kadar bağlanmayayım.” Ama dileğin içinde bir parça güç, bir parça gurur, bir parça da yeni başlangıç vardı. Çünkü o doğum günü… Meryem’in kalbi kırıldı ama aynı zamanda büyüdü. Ve o an anladı ki: Bir gün, birileri doğum gününü değil, her gününü kutlayacak. O birileri, ona gerçekten değer veren olacak.

Meryem o sabah uyandığında hava her zamankinden daha sakindi. Ankara’nın keskin soğuğu bile o gün ona farklı gelmişti; çünkü bugün onun günüydü. Doğum günü. Evde kimse daha uyanmamıştı, ama Meryem’in içi bir telaşla kıpır kıpırdı. Saçlarını düzeltti, aynada kendine baktı, “Bugün güzel olmalıyım” diye mırıldandı. Sanki birileri onun bugünkü halini fark edecekmiş gibi… Belki de o fark eder diye. Sabah saatleri geçtikçe evde telaş başladı. Pasta, balonlar, kahkahalar… ama Meryem’in kalbi bir yandan hep telefona gidip geliyordu. Ekran kilidini açıyor, bildirim yok… kapatıyor… tekrar açıyor… yine bir şey yok. Herkes kutladı. Aile, akrabalar, arkadaşlar, hatta beklemediği insanlar bile… Ama o bir kişi… Kutlamasını en çok beklediği… “Yazsa dünyam değişir” dediği kişi… Sessizdi. Sanki doğum günü değil, bekleyiş günüydü Meryem için. Gözleri istemsizce onun adını arıyordu bildirimlerde. Bir yazı, bir emojisi bile yeterdi. Bir “iyi ki doğdun” değil, bir “Meryem” dese bile kalbi hafiflerdi. Ama saatler geçtikçe o sessizlik büyüdü. Sanki biri kalbinin içinden ince bir ip çekiyor, her dakika biraz daha sıkıyordu. Akşam oldu. Ev kalabalık, herkes gülüyor, bir o gülmüyor. Gülümsüyor görünmek için çabalıyor ama içi hep aynı soruyla çalkalanıyordu: “Neden o yazmadı?” O kişinin bir zamanlar ona nasıl baktığını, nasıl konuştuğunu, nasıl güldüğünü düşündü. O anılar bir film şeridi gibi gözünün önünden geçip giderken yüzüne hafif bir buruk gülümseme düştü. Herkese hediye aldığını, emek verdiğini, değer verdiğini… Ama karşılık alamadığını düşündü. Bir ara balkona çıktı. Soğuk gece rüzgârı saçlarını savururken Ankara ışıkları uzaklardan parlıyordu. Telefona bir kez daha baktı. Yine yok. Ve o an Meryem’in içinde bir şey koptu. Sessiz, kimsenin duymadığı bir kırılma sesi. Ama kendi o kadar net duydu ki… Sanki kalbinin bir parçası yere düştü. O anda anlamıştı: İnsan en çok, en çok değer verdiğinden kırılıyordu. O kişi onu sevmemiş değildi belki… ama önemsememişti. Ve önemsenmemek, sevilmemekten bile daha çok acıtıyordu. Meryem derin bir nefes aldı. Sonra telefonunu kapattı. Kendi kendine fısıldadı: “Ben bugün benim için var olanlara güleceğim… Ama kalbimde o kişiye açtığım kapıyı kapatacağım.” O gece pastasını üflerken herkes “dilek tut!” dedi. Meryem içinden bir dilek tuttu: “Bir daha kimseye bu kadar kırılacak kadar bağlanmayayım.” Ama dileğin içinde bir parça güç, bir parça gurur, bir parça da yeni başlangıç vardı. Çünkü o doğum günü… Meryem’in kalbi kırıldı ama aynı zamanda büyüdü. Ve o an anladı ki: Bir gün, birileri doğum gününü değil, her gününü kutlayacak. O birileri, ona gerçekten değer veren olacak.

İdollerle alakası yoktur hepsi kendi kurgumdur.

Tamamen cinsellik

4/B sınıfı gece gizlice okulda kalırlar ve büyük maceralar onları bekler

"Sen benimsin, Beste. Ve ben seni o pislik işlerden uzak tutacağım. Sen, benim geleceğimsin." ​Ancak, Beste`nin babasının mirası olan "pençeli şahin yüzüğü"nü teslim etmesiyle o aşk yeminleri bozulur ve Baran`ın telefonda buz kesen sesi duyulur: "Bana ihanet ettin! O yüzükle, babanın pis işine bulaştın! Benimle aramızdaki sözü, o lanetli kanlı işe tercih ettin!" ​Yıllar sonra bir öğretmen olarak sığındığı "sınıfın" kapısı Baran tarafından kırılır ve Baran, Beste`nin kurduğu yeni hayatı şu sözlerle sorgular: "Ellerinde mürekkep lekeleri, kan izlerinden daha mı iyi hissettiriyor?" ​Baran, bu tehlikeli geri dönüşünde Beste`nin kaderinden kaçamayacağını vurgular: "Unutma, Ayyıldız. Sen karanlığın kızıydın. Benim gölgem her zaman seni bulacaktır." ​Tüm sırların anahtarı olan yüzük masadayken, Baran intikamını tek bir nefesle sunar ve Beste`ye reddedemeyeceği o son teklifi yapar: "Bana o yüzüğü geri vermek için... benim olacaksın, Beste."

Bu kitap yeni başlangıcın bir simgesi

5 yaşında evlatlık alınan 10 yaşındaki Asmin, ailesinden şiddet görmesine rağmen hayata tutunabilmesinin bir masalı.

Asmin, beş yaşındayken annesi(Ceyda) ve babası(Cemil) tarafından sokağa atılır ve beş yıl sonra evlatlık alınır. Asmin mutlu olur fakat bu ailenin ona işkence çektireceğini bilmez...

ayrılık konuu hikaye