Ben Şevval. Henüz on altı yaşındayım ama yaşadıklarım, omuzlarıma yaşımdan büyük yükler yüklemiş durumda. Annem öldüğünde, sadece on yaşındaydım. O gün bugündür, evimizde ne düzen kaldı ne de huzur. Annemin ardından, babamın üzerine kuma olarak gelen Hanife kadın, beni hiçbir zaman sevmedi. Bunu biliyorum, hissediyorum. Oysa annem... Annem bambaşkaydı. Annem ince uzun boylu, yüzünde her zaman bir bahar esintisi taşıyan, kocaman yürekli bir kadındı. Saçları koyu kestane, gözleri zümrüt gibi parlayan bir yeşildi. Abilerime düşkündü; başlarına bir şey gelecek diye gözüne uyku girmezdi. Bizimle güler, bizimle ağlardı. Annem, evimizin kalbiydi. Ama şimdi... O kalp durmuştu. Hanife kadın bambaşkaydı. Soğuk, otoriter ve hep hesap kitap içinde biriydi. İşin doğrusu, bu evde kimsenin ondan hoşlandığını sanmıyorum, ama babam sessiz. Belki annemin yokluğunun ağırlığı altında eziliyor, belki de buna boyun eğiyor. Ama benim, asla boyun eğesim yok! Yine çağırdı beni. “Şevval! Gel ortalığı toparla!” diye seslendi salonun bir köşesinden. Sesindeki buğulu ton, her zamanki gibi mideme bir yumruk gibi oturdu. Oysa ortalığı kimin dağıttığı belli; kızlarıyla, gelinleriyle sabahtan akşama kadar oturup dedikodu yapar, her yanı karmakarışık ederler. Ama iş temizliğe, düzenlemeye gelince iş hep bana kalır. Neden onlara söylemez? Neden hep ben? Bilmiyorum. Ya da biliyorum ama kabul etmek istemiyorum. Çünkü benimle uğraşmaktan, bana yük olmaktan keyif alıyor. Ayağa kalktım. Hızlıca salona yöneldim. Yerlerde, halının üzerinde çay bardaklarının izleri, tabakların dökülen kırıntıları vardı. Pencereler, günlerdir silinmemiş gibi kir içindeydi. Derin bir nefes aldım. “Yapacağım,” dedim kendi kendime, “Ama bir gün bu evden çıkıp gideceğim ve hiçbir şey beni geri getiremeyecek.” Bir köşede, yavaşça yere çömelip camları silmeye başladım. Ellerim çalışıyordu ama zihnim annemdeydi. Annem olsaydı... Şimdi yanıma oturur, belki de sessizce saçlarımı okşardı. Gözlerim doldu. Ama ağlamayacaktım. Hanife kadın gözyaşlarımı görse, bunu bile bir zafer sayardı. Son camı sildiğimde bir nefeslik mola verdim. Salondaki sesler kulaklarımda uğulduyordu. Kendi aralarında konuşuyor, arada dönüp beni işaret ediyorlardı. Ama duymuyordum artık. Annem gibi olmayı hayal ettim bir an. Güçlü, sevgi dolu, kendi ayakları üzerinde duran bir kadın... Belki bir gün... Ama o gün çok uzak gibi görünüyordu.

O kadar çok kayıp verdim ki artık kaybedecek bir şeyim kalmadığını düşünmeye başlamıştım. Ailem dostlarım kardeşlerim herkes tek tek gitti. Ben Eflal namı diğer KUZGUN benden alınanları bu hayattan fazlasıyla almaya sebep olanlara kan kusturmaya yemin ettim.

Sarışın seven bir mafya peki esmer bir kıza aşık olursa

. . Bu yaşadıklarım benim için sonmuydu yoksa yeni bir başlangıç mı bilmiyorum. Tek bildiğim bir bilinmezliğin içine hapsolmuş olduğum. Gözümden akan yaşlar sicim gibi yanağımı ıslatırken işler bu raddeye nasıl geldi aklım almıyor. Ben asi.. Ben hırçın .... Ben babamın deli dolu, akıllanmaz, yaramaz kızı ASYA. Benim üstümdeki bu gelinlikle ,yüzümü kapatan bu duvakla,bu oda da ne işim var!!. Yetişkin içerik !! İntagram. @aleysyam1 kitap hakkındaki bilgiler için takip edebilirsiniz

Jiar Kırımlı & Dilhun Karahan Diyarbakır topraklarında yeşeren iki fidan, biri su ile sulanırken diğeri zehir ile sullanan iki can. Jiar Kırımlı , Amed`in en güçlü aşiretinin acımasızlıkta nam salmış genç ağası. Dilhun Karahan, Amed`in en büyük ikinci aşiretinin dillere destan güzeller güzeli, güzelligi amed`in topraklarını aşan tüm doğuyu esir alan ağa kızı. Yıllar önce kesilen bir söz ve bu söz ile birlikte büyütülen iki genç. Biri yıllardır her zerresini ezbere bildiği küçüğüne kavuşmak isterken, kendi zehri ile hem sevdiği kadını hemde kendini mahveden genç bir ağa. Diğeri hayallerine kavuşmak ve birgün bu topraklardan kurtulmak isteyen genç masum bir kız... Hastalıklı bir sevgi ve hiç dinmeyecek bir ızdırap. BİR GARİP BERDEL HİKAYESİ Herhangi bir benzerlik veya (ç)alınma durumunda gerekli işlemler yapılır. Tanıtım kitabın içinde yer almaktadır.... GÜNAH SERİSİ 1..... Taslakta düzenleyip tekrar paylaştığım için asıl başlangıç tarihi : 04.02.2024 Tanıtım.

Okulun zorbasıyla abim yüzünden evlendim peki sen bu hayat hikayemde bana destek olmayya hazırmısın 🌹🌹🌹🌹(⁠◍⁠•⁠ᴗ⁠•⁠◍⁠)⁠❤

Asena dişi kurt demek . Bağımsız , güçlü ve lider olan demek . Peki Asena kızılarslan ? O masumulara göre bir kurtarıcı her türlü askerin gibi . Düşmanın ise korkusundan titrettiği kadın bir asker . Geçmişini karanlık aşka inanmayan bir kadın Asena . Peki Asena aslında bebekken karışmışsa , 27 yıllık hayatı aslında koca bir yalan ise ? Asenanın hayatına hoşgeldiniz

Ben Havin karacahan abimin yönettiği töreler uğruna can verdi onun hakini kimseye yedirmiem "ben Havin karacahan abimin yönettiği herşey benimdir ağlar ben Havin karacahan Mardin`in hanimagaligini yapıp abimin kanunlarına göre hareket edeceğiz ağalar"

Sıradan asker kurgusu. Yüzbaşı Güneş ve bir anda hayatına giren Ali binbaşı. Aşktan kaçan bir kadın ve aşkına sahip çıkan bir adam. ! Kişiler ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. !

Kitabın eski ismi,Bir...İki...Üç. Yalnızlık mı yaralar insanı en çok yoksa koca bir şehrin ortasında, onlarca insan arasında yalnız hissetmek mi ? Ailesinden ayrılıp sokaklarda kardeşlerini buldu. Bir gün bir kadın geldi ve o sokaktaki çocukları buldu. Hani çoğ kişinin yol kenarlarında görüp geçtiği o çocuklara aile oldu. Hayat yine gülmedi onlara ama onlar güldü. En ufak güzel bir şeye gülümseyip ayakta durdular. Kayıplar verildi, derin yaralar alındı ama yıkmadı. Yeri geldi sevildiler yeri geldi istenmediler ama onlar yaşamaya devam ettiler. İlerde ne olur bilinmez ama bir gün pes etmeyi düşünürse, işte o gün son günüdür. Pınar Öztürk, zorlu yollardan geçip asker oldu. Çok çalıştı yüzbaşı oldu, bir adam gördü aşık oldu, yeri geldi hiç tanımadığı birinin ablası, kardeşi oldu. Hayat bu ya gün geldi aşkını kaybetti, gün geldi sevdiklerini. Yinede yaşamak ve savaşmak için büyük bir sebebi vardı, vatanı. .................... Ben Yüzbaşı Pınar Öztürk, bu vatan için canını verecek askerlerden biri. Kişi ve olaylar tamamen hayal ürünüdür.!!