Önsöz Bazı insanlar, kaderin fısıltısıyla girer hayatımıza. Sessiz, usulca… Ne zaman geldiğini, nasıl yer ettiğini anlamazsın bile. Ama bir bakmışsın; gülüşünde bir hüzün, gözlerinde bir eksiklik, yüreğinde tarifsiz bir sızı var. İşte bu sızı, içimde kalan sen… Bu kitap, söylenemeyen sözlerin, gidilemeyen yolların, dokunulamayan ellerin hikâyesi. Kalbinin bir köşesinde saklayıp kimselere anlatamadığın o kişiye yazılmış satırlar gibi. Bazen bir veda, bazen bir hayal… Ama her şeyden önce, bir iç yangını. Belki de bu satırlar, senin de içinde kalan birini hatırlatacak. Belki bir yarayı kanatacak, belki de yıllardır susan bir kalbi konuşturacak. Çünkü herkesin içinde kalan biri vardır, ama herkesin cesareti yoktur yüzleşmeye. Şimdi sen bu sayfaları çevirirken, ben sana sadece tek bir şey fısıldayacağım: O, içimde kaldı… Ama hiçbir zaman eksilmedi.

Önsöz Zaman, bazı anları unutturur; bazılarını ise bir ömür boyu içimize mühürler. Kırık Saatler, işte o mühürlü anların iç sesidir. Bu satırlar; yarım kalan bakışların, söylenemeyen cümlelerin, geri dönmeyenlerin ardından duyulan özlemin, yitip giden aşkların izlerini taşır. Her şiir, içimde sessizce yürüyen bir Yusuf`un adımıdır. Gözlerimin değdiği her uzaklıkta, kalbimin içinde çatlayan bir saate rastladım. Ve her çatlakta bir şiir doğdu. Bu kitapta; ne zaman tam, ne de kalp bütündür. Ama belki tam da bu yüzden samimidir. Çünkü aşkın saati kırıldığında, zaman durur ve şiir başlar.

Önsöz Her insan bir hapishanede yaşar. Kimi dört duvar arasındadır, kimi geçmişinde, kimi de kendi kafasının içinde... Bu hikâye, zincirlerin yalnızca bilekte olmadığını bilen bir adamın hikâyesidir. Tolga, adaletin ne olduğunu bilen biri değildi. Çünkü ona verilen ceza, işlediği suçtan daha ağırdı. Herkes kaçmak ister; ama kaçmak, sadece bedeni sürüklemek değildir. Kaçmak, aklını, vicdanını ve geçmişini de peşine takmaktır. Ve bazen en büyük kaçış, kendinden uzaklaşmak değil, kendine doğru gitmektir. Kaçış Noktası, adını bir haritadan değil, ruhun en dip noktasından alır. Bu bir kurtuluş değil; bir hesaplaşmadır. Bir adamın, yaşadığı tüm karanlığa rağmen hâlâ bir çıkış yolu aramasıdır. Belki de en büyük suç, hiçbir zaman affedilmemektir. İlk adımı atarken şunu unutma: Kaçan sadece bedenin değilse, bu yolun geri dönüşü yoktur.

Önsöz: Sakarya… Yeşilin en koyusuyla grinin en keskin sınırında bir şehir. Bu şehirde geçmiş, kolay kolay gömülmez. Nehrin taşıdığı sadece su değildir; bazen bir hayat, bazen bir sır, bazen de ölüme açılan bir kapıdır. Ben Tolga Yılmaz. Sessiz bir hayat kurmak için geldim buraya. Ama bilirim, sessizlik uzun sürmez. Hele ki karanlık seninle konuşmaya başlarsa… Bu hikâye, gözlerini kapattığında bile tetikte kalanların, geçmişinden kaçamayacağını bilenlerin hikâyesi. Ve bu kez, kaçmak gibi bir niyetim yok.

Önsöz Yusuf: “Hayat bana hep seçimler sundu ama hiçbiri kolay olmadı. Kalbim bir yanda huzuru, bir yanda yangını aradı. İnsan, kimi zaman en çok kaçtığı şeye teslim oluyor. Aşkı, kayboldu sandığım bir anda yeniden buldum. Ama bilmelisin, her buluş bir bedel ister… Benim hikâyem, küllerimden yeniden doğan bir aşkın hikâyesi. Eğer bu satırları okuyorsan, bil ki kalbimin en gizli yarasını açıyorsun.” Beyza: “Bana derlerdi ki; ‘Aşk kadını bitirir, ya da yeniden doğurur.’ Ben ikisini de yaşadım. Geçmişimin karanlığıyla boğuşurken karşıma yeniden o çıktı; Yusuf… Yıllar önce yitirdiğim, ama içimde küllenmeyen tek şey. Kimi zaman kendime bile itiraf edemedim, ama ben hep onunla yanıp, onunla dirildim. Bu hikâye, sadece bizim değil; sevmek ile vazgeçmek arasında kalmış herkesin hikâyesi.”