Bazı aşklar vardır... Suskunlukla başlar. Ne bir kelimeyle, ne de bir bakışla… Sadece kalbin bilip de dilin söyleyemediği duygularla… Boran, gözlerini her kapattığında bir hayali yaşarken, Peri; her şeyden habersiz kendi hayatının peşinde koşuyordu. Biri geçmişin suskunluğunda, diğeri geleceğin hayalini kurarken… Kader, onları Mardin’in kadim taş sokaklarında yeniden yazmaya karar verdi. Bu; bir aşiretin yükünü sırtında taşıyan bir adamla, Hiç bilmediği topraklara dönen özgür bir kızın hikayesi… Göz göze geldiklerinde, bütün düşmanlıkların anlamını yitirdiği, Kalplerin adını koyamadığı bir sevdanın başlangıcı… Bu hikâye, suskun bir adamın ve farkında bile olmadan kalbini çalan bir kadının “Peri” masalı… Okurken yüreğinize dokunacak, bir bakışın nelere sebep olabileceğini gösterecek bir aşk… Hazırsanız, kelimelerin arasından Mardin’e, Peri’ye ve Boran’a yolculuk başlıyor.

“Ateş…” Üstüme yürüdüğünde korkuyla geriledim. Geri geri yürürken bir anda sırtım yatakla buluştuğunda hafif gülmüştü. Kalkmama izin vermemek için ağırlığını vermeden üstüme çıktı. “Sen, benim karımsın.” Yatağın üstündeki elime ulaşıp parmaklarımızı birbirine geçirdi. “Ne o adamın torunusun ne de o herifin kızısın, duydun mu? Sen benimsin. Benim karımsın.” “Bir yıl,” dedim, üstüne basa basa. “Bir yıllık karınım, sonrasında izimi dahil bulamayacaksın!” Sesli bir nefes verdiğinde söylediğim her bir kelime dudaklarımızı yaklaştırıyordu, ve ben karşısında nefesimi kontrol etmekte zorlanıyordum. “Göreceğiz bakalım bir yıl mı yoksa bir ömür mü?” Yüzüme iyice yaklaştığında gözlerimi sıkıca kapattım. “Seni gerçekten karım yapacağım günü iple çekiyorum,” dediği an sertçe yutkunmuştum. “İşte o gün, gerçekten benimle tanışmış olacaksın.”

Karadeniz, adının ağırlığını taşıyordu; siyah ve kudretli. Dalgaları, öfkesini kayalara savurarak hesap sorar gibiydi. İçinde tutamadıklarıyla birlikte dışına da savurarak geri toplayarak geriye çekiliyordu. Geride bıraktığı göçük, kırılmış ve yıpranmış sessiz bir iz gibi yere tutunuyordu. Ben o göçükte, hayatta kalmaya çalışan son kum tanesiydim. Yaşamla ölüm arasındaki o dar geçitte sıkışıp kalmıştım. Unuttuğum ne varsa hatırladıklarımdan daha ağır bir şekilde üzerime koca bir dalga gibi gelecekti. Bunu ne şimdi savaşırken ne de yaşarken anlayabildim; ben bunu kudretli dalgaların arasında boğulurken anladım. Boğulduğum kara sularda hiç ummadığım bir anda bir el kıyıya doğru çekti beni. Ve ben, o ele tutunarak kalmayı değil, o ele bağlanarak var olmayı seçtim. Karadeniz’in göğsünde sakladığı sırlarla örülü, acı, hayatta kalma ve yeniden doğma üzerine bir hikâye. ☸☸☸ ❝Senin gücün Göçmen Kızı, sesinle değil sessizliğinle titretir dünyayı; zira bazı kadınlar bağırmadan da devrim yapar. Ve sen susarak bastığın toprağa, boğulduğun denizlere, yandığın ateşlere ve tüm bu dünyaya adını öfkeyle kazıdın.❞

Umursamaz bir ailede büyümüş olan Ebrar aniden ortaya çıkan karışıklık ile kendini bambaşka bir ailede bulur. Abileri ona önyargılı olsada işleri asıl zorlaştıran babasının ona karşı olan tutumudur. Abileri gibi babasının ona yaklaşımı da yargılarla kaplıdır.

Bera Çevik & Meva Ahu Kuzgun

Gerçek aile (aşiret ) ve mahalle kurgusudur. Gerçek ailesinden haberi olmayan üniversite 3. Sınıfa giden bir Deniz . Ailesinin gerçek olmadığını öğrendiği de ne yapacak. Asıl gerçek ailesinin bir mahallede oturduğunu öğrenen ve ağabeyleri olduğunu öğrenen Deniz bunu nasıl karşılayacak? Yalnız ve zengin bir aile kızi olan Deniz .. Kalabalık ve aşiret olan bir aile.. Deniz , ağabeyler ve aşiret bir aile... Hadi bakalım.

Kaba saba, ailesine bile gülümsemeyen bir adam üç yaşında bir kızı olduğunu öğrenirse ne olur?

Aşk suçtu. Senin olmayan birisi için beslediğin duygular bir cellat gibi dikilirdi karşına. Sonra kollarına iki asker girerdi, o askerler başını bir kütüğün üstüne bastırırken boynuna inecek baltayı büyük bir sabırla beklerdi insan beklerdi ki, cellat alacak onun kellesini. Ama o balta inmeden önce, dururdu zaman. Sabır kanatırdı insanın her bir zerresini, bir işkenceden farksız akardı saniyeler, bir sudan sessiz, bir dalgadan daha hırçın. Aşk cellatı, ve o balta aşkın ellerinden inerdi insanın boynuna. Sevda cehennemdi, seni sevemeyen birinin aşkı ateşdi. Kendi kalbini yakan, kendi kanını akıtan bir kılıçtı. İnsan nasıl saplardı kendi sırtına bıçağı? İnsan ancak aşık olsa ihanet ederdi kendisine. Aşk ihanetdi, aşk en büyük oyun ve insanın kendine yaptığı ihanetdi. O Yavuz Payidar`dı, kendine en büyük ihaneti yapmış sırtına bir bıçak saplamış, boynunu bir cellatın önüne uzatmıştı. O Payidar`dı, sevdalanmıştı. Ve sevda, onun ihanetiydi.

Algan ve Efsun. Algan, hafifçe boğazını temizledi. Sesi tok ve kararlıydı: “Kabul ediyorum.” Sıra bana geldiğinde, kalbim duracak gibi oldu. Gözlerimi kapattım ve içimden bir dua geçirdim. “Allah’ım, bu yola girdiysem bana sabır ver. Eğer hayırlı değilse, beni koru…” Derin bir nefes aldım ve yavaşça cevap verdim: “Kabul ediyorum.” O an, kalbimde bir mühür vurulmuş gibi hissettim. Ama bu mührün izi, beni nereye götürecekti, henüz bilmiyordum

Solita, 17 yılını bir evde hiç dışarı çıkmadan babası zannettiği bir adam tarafından tutsak olarak geçirmiştir. Bir gün babası evden çıkmadan önce telefonunu düşürmüştür ve o gittikten sonra bir arama gelir. Telefonu açtığında babasının düşmanı olan Uraz onu o evden çekip alacak tek kişidir.