İlk kitabım ama büyük ihtimal saran Bi kitap olucak

Abisi ve babasının şehit olması ile kendini sadece onların intikamina adayan Utkan`ın hikayesi ** Tabuta kaplı  Al Bayrağı üç kere öpüp intikam kokan sözlerimi fısıldadım.  " Tüm herkes ve her şey şahit olsun ki kanınızı yerde bırakmayacağım intikamınızı her şekilde alacağım "

Meğersem gerçek ailem bir aşiret miş ! 17 yıl üvey ailemdem çektiklerim ve gerçek ailem yeni bir hayata başlangıç...

Lara`nın buz olmuş kalbini bakalım Emir ısıtab ilecek mi?

Kurgu tamamen tiktok ve instagramdaki platformların mizah şekliyle yazılmıştır. (Kurgumda argo konuşmalar geçmektedir lütfen rahatsız oluyorsanız okumayın.) Mahalle kurgusu - Abimin en yakın arkadaşı - Texting. İg: Vernemnidah3nn. Tiktok: Vernemnidah3n Kitappad: Vernemnidah3n

Gazel, kurtuluş sandığı bir sevdaya sığındı. Ama vardığı yerde sevda yoktu; sadece başkasına ait bir kalp vardı. -***- Zeyd, rüyalarına giren yeşil gözlü kızı bulma umudu ile askeriye de yüzbaşı olmuştu. Her seferinde bulduğu yeşil gözlü kızların rüyasında olan kızın ki ile aynı olmadığının hayal kırıklığı içinde buluyordu kendini. Onu bulamayacağı gerçeğini kabul ederek aramaktan vazgeçti... Tam vazgeçtiği anda o yeşil gözlü kız karşısına çıktı.

"Lâl Mihras, doğduğundan beri çok kötü anılar biriktirmişti, en kötüsü ise daha sekiz yaşındayken katil olmasıydı. Kötü anıları hiç unutmayacaktı, unutamazdı da. Fakat bu anıları sandığa koyup mühürleyebilirdi, ve bunu sadece biri yapabilirdi. Arda Baran Demir." "En çok ne zaman üzüldün Arda?" "seni kaybedeceğimi sandığımda, gözlerini açmadığında."

Ben sekiz yaşında sokaklarda yaşamaya mahkum edilmiştim, ben kim miyim ? "Yüzbaşı Alara soylu Mardin emret komutanım"

6 yaşındaki Başak, bebekliğinden beri şiddet gördüğü ailesinin aslında kendi ailesi olmadığını öğrenir...

Ve bazen insan ne yapacağını şaşırır, ne diyeceğini, nasıl davranacağını kestiremez. Bu gibi durumlarda insan ne yapar? Bana kalınca soluğu bir kulaklık, bir de soğuk karyolada bulabiliyordum. Ne bir ana kucağı ne de bir baba koruması olmuştu hayatımda. Hayatım en kötü şekliyle ilerlerken yapabileceğim tek şey kendime sarılmaktı. Burda herkesin dostları vardı. Benim de olabilirdi belki ama ben onlara kıyasla gariptim, ben ötekiydim. Kimse gelip de Kayra nasıl demedi. Hiç kimseye de kötü yanımı açmadım. Hep sessiz ve sakindim. Belki hapların, belki yaşadıklarımın etkisiydi. Okulda, yurtta, her yerde yüzüm mahkeme duvarını andırırdı. Kimse yanıma yaklaşmaz, benden tedirgin olurlardı. Yurttakiler - özellikle benim yaşıtım olanlar- benim büyürken çektiklerimi gördükleri için beni ayrıca yadırgarlardı. Çünkü ben onlar gibi değildim. Ayakta durmam için birkaç kutu depresan ve kendim hariç kimseye tutunamazdım.