Ben Şevval. Henüz on altı yaşındayım ama yaşadıklarım, omuzlarıma yaşımdan büyük yükler yüklemiş durumda. Annem öldüğünde, sadece on yaşındaydım. O gün bugündür, evimizde ne düzen kaldı ne de huzur. Annemin ardından, babamın üzerine kuma olarak gelen Hanife kadın, beni hiçbir zaman sevmedi. Bunu biliyorum, hissediyorum. Oysa annem... Annem bambaşkaydı. Annem ince uzun boylu, yüzünde her zaman bir bahar esintisi taşıyan, kocaman yürekli bir kadındı. Saçları koyu kestane, gözleri zümrüt gibi parlayan bir yeşildi. Abilerime düşkündü; başlarına bir şey gelecek diye gözüne uyku girmezdi. Bizimle güler, bizimle ağlardı. Annem, evimizin kalbiydi. Ama şimdi... O kalp durmuştu. Hanife kadın bambaşkaydı. Soğuk, otoriter ve hep hesap kitap içinde biriydi. İşin doğrusu, bu evde kimsenin ondan hoşlandığını sanmıyorum, ama babam sessiz. Belki annemin yokluğunun ağırlığı altında eziliyor, belki de buna boyun eğiyor. Ama benim, asla boyun eğesim yok! Yine çağırdı beni. “Şevval! Gel ortalığı toparla!” diye seslendi salonun bir köşesinden. Sesindeki buğulu ton, her zamanki gibi mideme bir yumruk gibi oturdu. Oysa ortalığı kimin dağıttığı belli; kızlarıyla, gelinleriyle sabahtan akşama kadar oturup dedikodu yapar, her yanı karmakarışık ederler. Ama iş temizliğe, düzenlemeye gelince iş hep bana kalır. Neden onlara söylemez? Neden hep ben? Bilmiyorum. Ya da biliyorum ama kabul etmek istemiyorum. Çünkü benimle uğraşmaktan, bana yük olmaktan keyif alıyor. Ayağa kalktım. Hızlıca salona yöneldim. Yerlerde, halının üzerinde çay bardaklarının izleri, tabakların dökülen kırıntıları vardı. Pencereler, günlerdir silinmemiş gibi kir içindeydi. Derin bir nefes aldım. “Yapacağım,” dedim kendi kendime, “Ama bir gün bu evden çıkıp gideceğim ve hiçbir şey beni geri getiremeyecek.” Bir köşede, yavaşça yere çömelip camları silmeye başladım. Ellerim çalışıyordu ama zihnim annemdeydi. Annem olsaydı... Şimdi yanıma oturur, belki de sessizce saçlarımı okşardı. Gözlerim doldu. Ama ağlamayacaktım. Hanife kadın gözyaşlarımı görse, bunu bile bir zafer sayardı. Son camı sildiğimde bir nefeslik mola verdim. Salondaki sesler kulaklarımda uğulduyordu. Kendi aralarında konuşuyor, arada dönüp beni işaret ediyorlardı. Ama duymuyordum artık. Annem gibi olmayı hayal ettim bir an. Güçlü, sevgi dolu, kendi ayakları üzerinde duran bir kadın... Belki bir gün... Ama o gün çok uzak gibi görünüyordu.

Sırf kuzeni için,Mardin`in Acımasız ağasıyla berdel olan Larin... Annesi bir kere daha evlat acısı çekmesin,diye berdeli kabul eden Mardin`in Acımasız ağası Baran... Kitapta vardır! Kuma yoktur!

Doktar elzem sevgilisini atığı konuma gider ve sevgilisi başka bir kadına evlenme teklifiy yaptığını görü ve evelceği kadını nasıl bir aşalık bir adam olduğunu ...

Hayat kısa kuşlar uçuyor..

Bir tatil ile başlayan nefret usul usul aşka dönüşür.

0530**- Kızım benimle kafa bulma. Kaç yaşındasın sen 12 mi? Defne-100 yaşındayım var mı bi diyeceğin? 530**-Ya sabır. -slm *kitap sadece aşkı anlatmıyor. Defne`nin maceralarını konu alıyor. Sadece anonim ile konuşmaları olmayacak yani*

Savaş ağa adlı hikayem ÇİLEM olarak değiştirilmiştir haberiniz olsun. Bu arada sevgili okurlarım, kitap olduğu için sadece on beş bölüm bulunmaktadır. Kitap için de profilimdeki instagram hesabına giriş yapabilirsiniz. Berdel`e kurban gitmiştim. Hiç tanımadığım, bilmediğim bir adamla evlendiriliyordum... "1 yıl, sadece 1 yıl sonra burdan herkesin seni bir ölü olarak sanması ile gideceksin." Bunu diyen bir ağaya ne kadar güvenilir ki Sevgiyi hiç tatmamış bir kız esir olduğu bir ağaya aşık olabilecek mi... Kalbi kırıklarla dolu 22 yaşında genç bir kız ve Mardin`in aşiret ağası. Berdele kurban gitmiş iki genç, iki deli yürek... Her genç kızın hayaliydi beyaz atlı prens, peki ya bu sadece hayallerden ibaret ise. Kuma kitabı değildir... 6 Eylül 2021 Telif hakları kesinlikle saklıdır.

Mafya kurgusu... Siz: İyi akşamlar Hüseyin abi, yan binadan aldım numaranı ibanı yollarsan eğer benim borcu ödeyeyim. 53*: Sen kimsin? Siz: Abi unuttun mu? Borcum vardı sana, Ezgi ben. 53*: Yanlış numara bir daha yazma ve engelle! Siz: Ya abi he he tamam anladım da ben borçlu kalmayı sevmem. 53*: Ben Hüseyin DEĞİLİM! Siz: Abi uzatma yolla ibanı. 53*** bir fotoğraf yolladı... 53*: Tanışalım mı? Ben ünlü lider mafya Karan Alparslan., 53** engellendi...

Bana doğru yürümeye başladı -Yoksa ne? -Yoksa… Ben daha cümleme bile başlamadan dudaklarıma yapışmıştı…

Hiç düşündünüz mü? en yakın arkadaşınız ile kaçırılısanız nasıl bir tepki verirdiniz işte bu hikayede kaçırılan iki en yakın arkadaş olan bahar ve Canan `nın kaçırılındıktan sonra verdikleri tepkiler mevcuttur iyi okumalar dilerim