Ceren ve Burak`ın kalplerinin kapıları vakitsiz, aceleci bir şekilde hastane odasında çalındı. Burak otomobil çarpan Ceren`e yardım ederken kendi hayatını tamamladığını nereden bilecekti. Ceren`in telefonunu unutup evine getirmese hikâye burada bitecekti. Ama telefonda gördüğü ela gözlerdeki huzur hiç bir yerde yoktu. Aşk ümitsiz, boş bir anlarında gümbür gümbür girdi kalplerine. Burak, Suriye görevine giderken aklını, ruhunu, kalbini Ankara`da Ceren`e bırakıp gitti. Burak ve arkadaşlarının gizli görevleri, iki sevgilinin aşklarına gölge düşürmesin diye çok uğraştılar. Kalpler aşka gebeydi. Aşk engellere... Bir gün yeşiller giyer çimen olursun. Bir gün maviler giyer deniz olursun Bir gün de Beyazlar giyer benim olursun...

Önsöz Bazı insanlar, kaderin fısıltısıyla girer hayatımıza. Sessiz, usulca… Ne zaman geldiğini, nasıl yer ettiğini anlamazsın bile. Ama bir bakmışsın; gülüşünde bir hüzün, gözlerinde bir eksiklik, yüreğinde tarifsiz bir sızı var. İşte bu sızı, içimde kalan sen… Bu kitap, söylenemeyen sözlerin, gidilemeyen yolların, dokunulamayan ellerin hikâyesi. Kalbinin bir köşesinde saklayıp kimselere anlatamadığın o kişiye yazılmış satırlar gibi. Bazen bir veda, bazen bir hayal… Ama her şeyden önce, bir iç yangını. Belki de bu satırlar, senin de içinde kalan birini hatırlatacak. Belki bir yarayı kanatacak, belki de yıllardır susan bir kalbi konuşturacak. Çünkü herkesin içinde kalan biri vardır, ama herkesin cesareti yoktur yüzleşmeye. Şimdi sen bu sayfaları çevirirken, ben sana sadece tek bir şey fısıldayacağım: O, içimde kaldı… Ama hiçbir zaman eksilmedi.

Bensu, babası ile birlikte bomba patlamasında şehit düşerek Güneş tekrardan öksüz kalmıştı. Koruyucu babası ve kardeşi ile tek kalan Güneş, Bensu`nun iki emanetini sahip çıkarak büyür. Kız kardeşi ve mesleği. Güneş büyüdükten sonra Bensu`nun mesleğine ele alarak Hakkari`ye atanır. Hakkari`ye atanmasından 5 hafta sonra teröristler tarafından kaçırılır. Hakkari`de görev yapan Ateş timi ise, Güneş`i kurtarmak görevini alır. Güneş`in öğrencisi olan Alphan`ın babası, Ateş timin komutanı ve yüzbaşı Pars Erdinç ise, Güneş`i kurtarır. Pars, oğlunun öğretmeni ile tekrardan karşılaşınca hikayeleri sonsuz olacak derecede kaderde yazılmıştı. Aslında hikaye, iki yetimhane çocuğu bir hayat üzerinde olan bir hikayeydi...

Gökçe... 18 yaşında genç bir kız. Babam dediği adamın şiddetine maruz kalan hayatın yüzlerinden birini gören kızlardan biri. Gerçek ailesini bulduğunda karşılaştığı yeni ev üyeleri. Bir anne, bir baba ve altı tane abi... Bu evin yedinci çocuğu, dokuzuncu üyesi. O evden ayrıldıktan sonra daha iyi bir hayat şartlarına geçmiş olsa bile peşini bırakmayan geçmiş ve insanlar... Yeni bir ev, yeni bir aile, yeni insanlar... Gökçe ve onun gerçek mücadelesi. "Ev. Duvarları kanlı olan."

*Asker Kurgusu *Wattpad de 9 Milyon okundu. *Basılı kitap "Güzel seviyorsun," dedim gözlerine bakarak. "Güzeli, güzel seviyorum," dedi. İnsan yeni bir hikâyeye, biriyle tanışarak ya da yeni bir yere giderek başlarmış. Benim hikâyemde ikisi de vardı. Gittiğim yeni şehirde tanıştığım adamla hikâyem başladı. Teğmen Emre Kurt... Zümrüt yeşili gözleri beni her defasında büyülüyordu. İçine çekildiğim derin bir kuyuydu sanki. O derin kuyu bende keşfetme isteği uyandırıyordu. Bana doğru attığı her adım bir diğerinden daha güçlüydü ve kaçmamı imkânsız hâle getiriyordu. Sonunu göremediğim o kuyuya gözlerimi kapatıp, kendimi bırakma isteğim gün geçtikçe artıyordu. Askeriyede öğretmenlik yapmaya başladığımda, başıma geleceklerden bihaberdim. Abimin de görev yaptığı bu askeriyedeki öğretmenlik görevi, içerideki haini bulmam için bir araçtı. İçimizde, kapalı kapılar ardında, ihanet eden biri vardı. Açtığım her kapı bir diğerine çıkarken; o kapılardan birinde onu bulmaktan korkuyordum.

"Yolun, ay yıldızın ışığıyla aydınlansın, kızılcığım." Son sözleriydi bunlar. Gözlerim ellerime doğru indi. Kan içindeydiler. Onların kanı... Annem ve babamın kanı... "Anne," kuru bir sesle mırıldandım. Babama döndüm. "Baba." Bu gerçek değildi. Olamazdı. Keşke, dedim içimden. Keşke daha erken yetişseydim. "Beni bırakmayın." Yalvardım, onlara yalvardım; beni bırakmasınlar diye. Yalvardım, Allah`a yalvardım; onları benden almasın diye. "Vatan için can feda, bu ölüm değildir kızılcığım. Bu, şereftir." O benim babamdı. Benin güçlü, yiğit babamdı. Başçavuş babamdı. Nefret ettim. Ölümden nefret ettim. Ailemi katleden zalimlerden nefret ettim. Beni kimsesiz bırakan o kansızlardan nefret ettim. `sen kimsesiz değilsin,` diye fısıldadı içimden bir ses. `Ailen, bu vatan için şehit oldu. Al bayrak onların kanıyla yeniden yıkandı. Şehitler, kimsesiz değildir Asel.` Şehitler, kimsesiz değildir. Vatan, kimsesiz değildir. Ben, kimsesiz değildim. Şehitlerin kanıyla yıkanan al bayrağın ışığı benimleydi. Anne babamın uğruna şehit olduğu vatan benimleydi.

Hayatı boyunca kimseyi sevmemiş, tek derdi vatan, bayrak ve ülkesi olan asker ile hiç sevildiğini hissetmemiş, kalabalık içinde yalnızlığı hisseden bir doktorun hikayesidir. Asker & Doktor kurgusudur. İçerik, konu ve kapak şahsıma aittir.