“Beni karanlıkta buldu… ama tenime değil, kalbime dokundu.” Alina’nın hayatı düzenli, temkinli ve geçmişin izleriyle sarılıydı. Atlas’ınki ise, ani patlamalarla, derin sessizliklerle ve bastırılmış duygularla dolu… İki yara, iki sır, iki kalp… Kesiştiğinde ortaya çıkan tek şey, yanıcı bir bağ oldu. Aşk mıydı bu, yoksa birbirlerini iyileştirme arzusu muydu? Ama aşk; sadece tensel bir tutku değil, bazen karanlıkla yüzleşmenin diğer adıdır. Çünkü bazı insanlar, geçmişin gölgesinden geçmeden ışığa ulaşamaz. Alina ve Atlas, hem birbirlerine yaslandılar… hem de en derin korkularıyla yüzleştiler. Aşkı bir oyun sananlara karşı, onu savaşarak savunan iki âşık gibi… Ve şimdi sen bu kitabı elinde tutarken, onların nefesini sayfaların arasında hissedeceksin. Yanacak, ağlayacak, özleyecek ve seveceksin. Çünkü bu bir aşk hikâyesi değil sadece. Bu, “karanlıkta başlayan bir ömrün hikâyesi.”

Yetimhaneden kurtuldun diye sevinirken hiç bilmediğin bir ortama düştün.

Umursamaz bir ailede büyümüş olan Ebrar aniden ortaya çıkan karışıklık ile kendini bambaşka bir ailede bulur. Abileri ona önyargılı olsada işleri asıl zorlaştıran babasının ona karşı olan tutumudur. Abileri gibi babasının ona yaklaşımı da yargılarla kaplıdır.

7 kuşağı laz olan bir ailede büyüyen asıl adı Miran olan Fatih yıllar geçtikçe birşeylerin yanlış olduğunu düşünür ya olduğumu zannettiğim kişi değilsem? * Kimlik Karmaşası * Kayıp Yıllar * Kimim Ben?

Ben Şevval. Henüz on altı yaşındayım ama yaşadıklarım, omuzlarıma yaşımdan büyük yükler yüklemiş durumda. Annem öldüğünde, sadece on yaşındaydım. O gün bugündür, evimizde ne düzen kaldı ne de huzur. Annemin ardından, babamın üzerine kuma olarak gelen Hanife kadın, beni hiçbir zaman sevmedi. Bunu biliyorum, hissediyorum. Oysa annem... Annem bambaşkaydı. Annem ince uzun boylu, yüzünde her zaman bir bahar esintisi taşıyan, kocaman yürekli bir kadındı. Saçları koyu kestane, gözleri zümrüt gibi parlayan bir yeşildi. Abilerime düşkündü; başlarına bir şey gelecek diye gözüne uyku girmezdi. Bizimle güler, bizimle ağlardı. Annem, evimizin kalbiydi. Ama şimdi... O kalp durmuştu. Hanife kadın bambaşkaydı. Soğuk, otoriter ve hep hesap kitap içinde biriydi. İşin doğrusu, bu evde kimsenin ondan hoşlandığını sanmıyorum, ama babam sessiz. Belki annemin yokluğunun ağırlığı altında eziliyor, belki de buna boyun eğiyor. Ama benim, asla boyun eğesim yok! Yine çağırdı beni. “Şevval! Gel ortalığı toparla!” diye seslendi salonun bir köşesinden. Sesindeki buğulu ton, her zamanki gibi mideme bir yumruk gibi oturdu. Oysa ortalığı kimin dağıttığı belli; kızlarıyla, gelinleriyle sabahtan akşama kadar oturup dedikodu yapar, her yanı karmakarışık ederler. Ama iş temizliğe, düzenlemeye gelince iş hep bana kalır. Neden onlara söylemez? Neden hep ben? Bilmiyorum. Ya da biliyorum ama kabul etmek istemiyorum. Çünkü benimle uğraşmaktan, bana yük olmaktan keyif alıyor. Ayağa kalktım. Hızlıca salona yöneldim. Yerlerde, halının üzerinde çay bardaklarının izleri, tabakların dökülen kırıntıları vardı. Pencereler, günlerdir silinmemiş gibi kir içindeydi. Derin bir nefes aldım. “Yapacağım,” dedim kendi kendime, “Ama bir gün bu evden çıkıp gideceğim ve hiçbir şey beni geri getiremeyecek.” Bir köşede, yavaşça yere çömelip camları silmeye başladım. Ellerim çalışıyordu ama zihnim annemdeydi. Annem olsaydı... Şimdi yanıma oturur, belki de sessizce saçlarımı okşardı. Gözlerim doldu. Ama ağlamayacaktım. Hanife kadın gözyaşlarımı görse, bunu bile bir zafer sayardı. Son camı sildiğimde bir nefeslik mola verdim. Salondaki sesler kulaklarımda uğulduyordu. Kendi aralarında konuşuyor, arada dönüp beni işaret ediyorlardı. Ama duymuyordum artık. Annem gibi olmayı hayal ettim bir an. Güçlü, sevgi dolu, kendi ayakları üzerinde duran bir kadın... Belki bir gün... Ama o gün çok uzak gibi görünüyordu.

*bölümler çok kısadır, bilginize. Sıkılmazsınız uzun değil* Esir düşen bir Türk askeri. 6 ay sonra kurtarılır. Görevine devam eden başarılı asker, özel bir time alınır. Timinin komutanı olan asker, timinde ki yardımcı komutan ile çok iyi anlaşamaz. Bu düşmanlık eskiye dayanır... BU KİTAP TAMAMEN KURGUDUR. HERŞEY YAZARIN HAYAL GÜCÜNE BAĞLIDIR. Kitaptan herhangi bir alıntı, söz, cümle (ç)almayın. Kitap kapağı bana aittir. KİTAPTA GEÇEN İSİMLERİ ALMAYIN LÜTFEN! YAYINLANMA TARİHİ: 24/12/2024

Köy kurgusu, jamdarmadan kaçan adam

Herkes onun dilsiz olduğuna ve hatta erkek olduğuna inanıyordu. Yüzündeki mskesi ve göğsüne taktığı korsesi ile komutanları dışında kimse ile konuşmaz ve kimseye gerekmediği müddet cevap vermezdi. Tüm bunlara rağmen timi bilirdi onun kadın olduğunu. Tomris tüm o sert hallerine rağmen, kendi öksüzlüğüne rağmen evde onlara ana baba olurdu. Fakat yine de mesafesini korurdu. Nice düşmanı yenen Tomris Türkmenov, Çocukluk aşkına yenilmişti. Kendini gizlemesinin nedeni sadece kurallar değildi. Oydu... Saçlarını sadece sevdiği adamın görmesi için her zaman maskesinin ardına sıkı sıkıya saklardı, Tomris başka erkeklerin o çirkin bakışlarından rahatsız olduğu için bunu sevdiği adama haksızlık olarak düşünür ve tüm kadınsal hatlarını kapatırdı. Hiçbir zaman açılamadılar birbilerine. Ölüm kapıya dayandı, işte o zaman çıktı ağzından o nameler; "seni seviyorum Alparslan... Sana aşığım... ne zaman oldu bilmiyorum ama oldu işte. Sende yadırgama. Seni sen sevmeden tam 12 sene önce, ilk gördüğüm andan beri seviyorum. " dediğinde göz yaşlarını tutamadı Tomris. " o kadar seviyorum ki senin kokun olmadan, sen olmadan uyuyamıyorum. O kadar seviyorum ki saçlarımı, bedenimi senden başkası görecek diye ödüm kopuyor. O kadar seviyorum ki senin için bedenimi gizliyorum. " dediğinde bir şok daha geçirdi Alparslan. " O kadar seviyorum ki... Kendimi senin için feda edecek kadar. " Dediği anda dağda bir kurşun sesi geldi... Alparslanın kucağında ki kadın küçücüktü, daha da küçüldü. Demin öptüğü dudaklardan acı dolu soluk çıktı. Kadın gözlerini kapattığında, Adam ömrünü kapattı... _________________________________________ __________ TOMRİS TÜRKMENOV

4 yaşında kaçırılan oğullarını 23 yıl sonra bulan Arbaro Ailesi davranışları yüzünden onu serseri sanarken o Aslında ÜSTEĞMEN METE AKIN`dı

❝ Baron örgütü liderliğinde olan Kamer çetesi İtalya’ya da büyük bir vurgun yaptı. İtalya’da dün sabaha karşı, uyuşturucu kaçakçılığı ve silah ticareti yapılan bir depoda yangın çıktı. FBI ve polis ekiplerinden aldığımız bilgiye göre vurgunu yapan Baron örgütü liderliğinde olan Kamer çetesi olarak bilinmektedir. Kamer çetesi, yapmış olduğu kaçakçılık sonrası depoyu yakmışlardır! Çok sayıda ölü ve yaralı vardır! Kırmızı bültenle aranan Baron kod adlı örgüt ve çete kurucusu, tüm dünya tarafından aranmaktadır. Yaklaşık yedi yıldır aranan Baron’un henüz kimliği tespit edilememiştir. ❞ YETİŞKİN İÇERİKLİ SAHNELER MEVCUTTUR! Bu kurguda geçen kişi ve olaylar tamamen hayal ürünüdür! Gerçekle hiçbir alakası yoktur.