İdil Duru onu aldatan eski sevgilisinden hesap sormak için ona yazar ama numara yanlıştır ve İdil okulun kekosuna yazmıştır İdil: sadece bir açıklama yap İdil: neden yaptın bunu bana İdil: en yakın arkadaşımla neden beni aldattın İdil: lütfen artık cevap ver bana Cihan İdil: her şeyi öylece bırakıp kaçamazsın 0543*: Bir haftadır bildirimlerin anasını ağlattın 0543*: Hayır yazmıyorum da belki sıkılırsın diye 0543*: Yok anam yine yazıyon 0543*: Bacım yanlış numara

Eski dönemde Anadolu`da geçen merhametin sevginin gücünü gösteren bir aşk hikayesidir. Güzelliği diyara nam salmış köylü kızı Gazel, o güzelliğe evvelden beri sevdalı olan yiğit bir delikanlı Cemal. Birbirlerine sevdalı iki yürek. Gazel ve Cemal birbirlerine duydukları derin aşkla kavuşacakları günün hayaliyle yaşarlar engeller çıksa da vazgeçmezler. Gazel sevdası Cemal`le vuslata ermeyi beklerken hayat hiç ummadığı yerden vurur onu amca oğlu Süleyman`a gelin ederek. Hayatını yedi yaşında ki oğluna adayan Süleyman amca kızını kurtarmak için çareyi nikahına almakta bulur. İki sevdalı yürek, üç farklı hayat ve küçük bir çocuğun dokunuşuyla değişen hisler bu davada hangisi galip gelir?

Normal bir okul günü giyilen formalar...Bugün o formalar kanla yıkanacaktı, tüm öğrenciler kendini bir oyunun içinde bulacak ve hayatta kalmak için Tanrı`ya dualar edecekti. Kimisi dualara tutunacak kimisi ise oyunu ciddiye almayacak ve en acı şekilde hayata gözlerini yumacaktı. Verilen görev belliydi; Hayatta kal!

Bozkırın tazecik fidanıydı onlar... Kök saldıkça fidanlar, tutundukça toprağa güçleşti birer ağaç dalları oluverdiler. Güneş açtıkça, yağmur yağdıkça bahar geldi. O köklenen ağaç dallarında çiçekler açmaya başladı. Bozkırın çiçekleri... ~ Sarıhisar kasabasının yiğit delikanlılarından muallim Cihangir en yakın arkadaşı Levent`in bacısı Aybüke`ye karşı beslediği hislerinin sevda olduğunu anımsayamadan kendine konduramadan, bir başkasıyla nişanlanır onun yüzüğünü parmağında taşımaya başlar parmağında ki söz başka, yüreğinde ki söz bambaşkadır. Yürek yangının ortasında kalan dalların hikayesi tam da çiçeklerin açmasıyla başlar. ~ "Ey yârim, yârenim, yağmur kuşum, derinlikli destanım, yüreğimin gürlüğü, güneşim, ayım, bağım bahçem, bostanım, gönlümün ve ahiretimin yegâne sahibi...Aykızım"

Beş insan, beş kişi, beş yabancı ve beş hayat peki beş ne demek? Mahsur kalmış beş kurban. Kendini dört kişinin arasında, yanık ağzı ile ortada bulan geç bir üniversite öğrencisi. Korkmuyordu hiçbiri. Beş çift göz merakla birbirlerinin gözlerine bakıyordu. Öleceklerini düşünüyorlardı ama tek bir şey bilmiyorlardı, korkmaları gerektiğini.

Gökyüzünden binlerce yıldızın kaydığı o gün iki genç yan yana, biraz da diz dize otururlarken oldu her şey. Oğlan kıza, onu ilk gördüğü andan beridir sevdiğini söyledi. Kız ise utançla parmakları ile oynadı. Bu memlekete geldi geleli adetlerine uyum sağlamakta güçlük çekiyorduysa da hisleri öyle değildi ya. O da besbelli seviyordu oğlanı. Yine de söz etmeye ar etti. Nasıl derdi? Babası bacaklarını kırardı! Babasını da hatırlayınca irkildi, yüzünde açan çiçek soldu, ayaklandı hemencecik. Gideyim diyecekken oğlan da kalktı. Oğlan pervasızdı, gönül çelmekle pek bir anılırdı. Şu mahallenin bütün kızları; güzeli, çirkini, uzunu, kısası, derlisi toplusu hep birden şu oğlan bana baksa diye ah ederdi. Bakardı oğlan, çapkındı zira. Ergenliğinin orta yerinde ulaşabildiği tüm kızlara elini sürerdi. İyi yürekliydi ama. Eli ayağı tutmayan yaş almış komşularının varsa elinde öte beri, alır evlerine kadar taşırdı. Yahut darda kalmış küçük bir çocuk görünce sarılır, güvenlice evine yollardı. Her iyi gibi onun da kusuru vardı. İşte o kusur da Mahruze`nin göğüs kafesine sığmaya çalışan kalbini paramparça ediyordu. Gitmeye yeltendi, oğlan tutuverdi bileğinden. "Biraz daha kalsan?" Kalırdı Mahruze. Zaten anneciği de onun annesiyle sohbete dalmıştı. Kahveler içilmiş, sonra da ters çevrilmişti. Anneciği pek iyi bakardı kahve falına. Mahruze`ye de bakardı. Sonra hoşuna gitmemiş gibi, `Al yıka şunu, içine de hiç bakma!` diye uyarırdı. Mahruze inanmazdı ama işte insanoğlu, bir telvede kader arardı. O da karmakarışık şekilleri gördüğünde epeyce anlam çıkarmaya çalışır ama bir türlü çıkaramayınca da yakalanırdı annesine. Gülerdi annesi ama yarımca. `Merak etme,` derdi. `Senin bahtında güzellik var. Var da sen ciğersizin birine tutulacağın için,` deyip elini sallardı. Hakikati söylemişti annesi. Ciğersiz değilse de kahpeydi gözleri. Bir baktığına bir daha bakmazdı, istemezdi işte. Çekindi Mahruze, gözlerini indirdi. Oysa gözleri tüm ışıkları içine almış gibi parlarken indirmesin istedi oğlan. Şöyle doya doya baksa, o gözlerden ufacık öpse... Bir deli cesaretti vurdu göğsünü, tuttu kızın çenesinden, kaldırdı başını gözleri değsin diye gözlerine. İçi kanatlandı oğlanın. Oğlan da kulağına Ahmet ismi okunduğu andan beridir böyle gözler görmediğine yemin ederdi. Ahmet zaten olur olmadık yeminler ettiğinden bir kıymeti olur mu bilmezdi. Taştı içinde taşıyamadığı sözler. "Gözlerin ne güzel!" Yaklaştı biraz kuş gibi titreyen kıza. "Şu dünyayı içine almış, sığdırmış gibi..." Az kalsın yıkılıyordu Mahruze. Daha evvelinden böyle sözler işitmediğinden ne diyeceğini de bilemedi. Az sonra Ahmet iyice sokulup kızın gözlerinin üzerine derin bir öpücük bırakınca ister istemez tutundu ona. Ahmet bir kere fırsatı bulmuştu ya gözlerden şakaklarına, yanağına ve en son kor gibi görünen dudaklarına bastırdı dudaklarını. Mahruze yitip gidecekti besbelli. Fakat derinlerde bir yerlerde babasının sesini duyunca toparlandı. Oysa, `Ulan!` demeliydi Ahmet`e. `Daha geçen günlerde 10`lardan afili Esma ile sen?` Diyemedi ama... Diyecek gibi de değildi hiç. Kaçtı durdu Ahmet`ten. Ahmet`e de sevda oluverdi bu kaçma kovalama işi. O kaçtıkça kovaladı, kovaladıkça kızın özünü özümsedi. Ne güzeldi Mahruze, hem içi hem dışı... *** Gençlik hevesi iki genci kıskıvrak yakaladığında aşkın ateşine yakalandılar. Ancak onlardan evvel çizilen yolları ayrıldığında bir daha karşılaşabileceklerini düşünmemişlerdi. Yıllar yılları kovalayıp kuyruklarını yakaladığında bir adalet sarayında bir davanın iki tarafı olarak karşılaştılar. Ancak artık gözlerde aşktan evvel vicdan perdesi vardı...

Aranızda bu kitabı bilenler var mı bilmiyorum. Ancak yanlış anlaşılmasını istemem. Ben bu kitabın yazarıyım. Hesabım kapatıldı. Doğal olarak kitabımda kaldırıldı. Tekrar yazıyorum. Ancak bazı yerleri değiştireceğim. Sizi seviyorummm

Hümeyra 17 yaşında 11.sınıf öğrencisiydi. Ormantepe Anadolu Lisesi`ne yeni gelen Atilla Yiğit Görece ilk görüşte Hümeyra`dan hoşlanmıştı. Hümeyra ise bir gün kafasına basketbol topu gelene kadar Yiğit`in varlığından habersizdi... Hümeyra sizce Yiğit`i sevebilecek mi?

İlk görüşte aşk mı, yoksa tehlikeli bir oyun mu? Hesaba katılmayan bir şey vardı: Aşk!… Lunaparkın cıvıltıları arasında, o köşede, Erez’in ve Alara’nın mutlak kaderi çiziliyordu. Bu oyunu kuran Rauf bey bile bu ikisinin sonunun ne olacağını kestirememişti. Oysa farkında değildi. Onların kaderini ilahi kalem yazmıştı. Karşılaşmaları, Rauf beyin bu oyunu kurarak oğlunu o kıza itmesi… Hepsi ilahi gücün işiydi. Niyazi Mısrî’nin de dediği gibi: Olacak olmuş, olmamış da olacak. Ömür dediğin yazılanı okuyacaktı. Not!!! Kitap yetişkin içeriktir! İlk bölümler sakin sakin ilerliyor olabilir fakat sonradan neden böyle tekdüze gittiğini anlayacaksınız. Arada yaş farkı var, lütfen bunu göz önünde bulundurup ona göre okuyunuz. Gerçek yaş farkı da ilerleyen bölümlerde karşımıza çıkacak.

Çalıştığı şirkette yakaladığı hain sayesinde müdür ile konuşmaya başlayan Selin`in bir tatlı hikayesi.