Bitmek bilmeyen ateş seslerinden hiçbir şekilde rahatsızlık duymuyordum. Yanımda timim vardı. Yine bir çatışmanın ortasındaydık. Ülkemizden bu müsibetleri atmadıkça bize ne rahat vardı nede uyku. Andımızı içip gelmiştik biz bu timin arasına. Komutanımız bize söylediği son sözler asker olmadan önceki son adımımızdı. " EGER SEN TÜRK ASKERİYSEN TÜRK ÇOCUĞU! NE TERÖRİSTTEN NEDE KAFANIN ÜSTÜNDEN GEÇEN MERMİLERDEN KORKACAKSIN ! ÖLMEKTEN KORKMAYACAKSIN. UNUTMAKİ SEN VATANI KORİYACAKSIN. GEREKİRSE SEN KENDİ KAFANA SIKACAKSIN, UNUTMA! SEN ÖLECEĞIN VAKİTTE BİZ YENİ ASKERLERİ ARKANIZDAN GÖNDERMİŞ OLACAĞIZ VAR OLUN !" Hepimizin ağzından tek bir ses çıktı. " EMREDERSİNİZ KOMUTANIM "

Şimdi siz bir savcıyla, bordo bereli bir askerin hikayesini okicaksınız. Ölümler ve ölenler, kalanlar ve kalamayanlat hepsi bu hikayenin birer parçası.

Karanlık, bazen yalnızca ışığın değerini hatırlatmak için vardır. Bazen insan, kendi suçunu işlememiş olsa da en ağır cezayı çeker. Demirden duvarlar, ateşten basamaklar ve gözünü senden ayırmayan soğuk bakışlar… Kaçış yoktur, geriye yalnızca mücadele kalır. Her sınav, insanın hem ellerini hem de kalbini yakar; her adımda bir sır açığa çıkar. Ve en sonunda, zincirlerinden kurtulan ruh, kanatlarını bulur. Bu hikâye, haksızlığın en ağır zincirlerini kırarak kelebeğe dönüşmenin öyküsü. Çünkü bazen insan, küldan kelebeğe ancak cehennemden geçerek varır.