Benim yolumda merhamet iz bırakmaz; bırakanların da bu şehirde nasıl kaybolduğunu defalarca gördüm. Beni bu karanlığa iten kader değildi seçimdi. Güç, çoğu insanın taşıyamadığı bir yükken, benim için yalnızca sessiz bir arkadaş gibiydi. Her ölümden sonra şehir biraz daha bana benzer; soğur, susar, içine gömülür. Ben gölgelerin ardında kaçan değilim. Gölgeleri eğip bükerek yürüdüğüm yolları kendime göre yeniden çizerim. Beni tanımıyorlar; ama adımlarımı hissediyorlar. Ve ben, adımı hiç söylemesem bile, bu şehrin karanlığına kendi imzamı bırakıyorum.

“Ben çok yandım Serkan. Nasıl yakılır bilmeden yandım. Çok olmadı yakmayı da öğrendim. Sen benimle yapmazsın. Yanarsın, kül olursun, yok olursun. Sonra ben sönerim. İkimize de yazık olur.” Konuşamazdı. Beni ikna edemezdi. Etmemeliydi. Aşkta gözüm yoktu benim. Derdim intikam da değildi. Adalet istiyordum. “Başka amacım yok benim. Olmayacak. Çok yanan çok yakar Serkan. Ben sana yanmayı vadedemem.” “Ben barutum, kenarda köşede ateşin ona gelmesini bekleyen, onu yaksın diye gün sayan barutum. Sen beni yakarsan kül olurum….Uğruna. Gık demem. Çünkü niye biliyor musun? Senin söylediğin gibi ne ateş olmadan barut bir işe yarar ne de barut olmadan ateş alevlenir.”

Bu dünya disiplinle çizilmiş, barutla mühürlenmişti. Her adım hesaplı, her nefes riskliydi. Hedef belliydi, hata affedilmezdi. Fakat bazen bir bakış, en güçlü silahı bile susturabiliyordu. Ateş verildi. Barut hazır. Kıvılcım beklemede.